Ben bir enkazdan çıkmıştım.22 yaşına kadar hiç ailesi olmamış,babasından nefret eden,alkolik bir annesi olan,anneannesine gönderilmiş bir çocuktum.
Özgürlüğüm dışında hiç bir şeyim yoktu.3 gün evde 4 gün dışarda olurdum.Kimse nerdesin demezdi.
Aslında bir aile için delirirdim.
Uyuşturucu bağımlısı bir adamla evlendim ben.Eve kapandım,güvenimi kaybettim,aşağılandım,bebeğimi kaybettim,ağladım...çok ağladım ben tam 2 yıl.
Tehtid edildim bıçaklar dayandı boğazıma ama başardım elinden kaçmayı.
1.5 yıl uğraştım boşanmak için.
Erkeklerden hep nefret ettim,hep canlarını yakmak istedim,,babamın hep benim canımı yaktığı gibi..
Bir işe girdim sonra..yüzlerce kişinin çalıştığı bir yere..
Onla tanıştım orda.Hiç ısınmadık birbirimize,Sinir oluyorduk.
İnsanlar bana hep neden kızgın bakıyorsun diyordu.İçim paramparça aslında.Ölmüşüm yıllar önce sanki.
Bir akşam kahve içmeye çıktık O'nunla.
Çok uzun yıllar sonra ilk defa bir adama gözlerimdeki nefreti kaldırıp baktım...
Korktum çok.
Bak dedim ,,nasıl olur ?
Benim hala süren bir davam vardı..Bitemeyen,süründüren,korkutan..
O ise 30 yaşında çok güzel bir ailede büyümüş bekar bir adamdı..
Uzak tutmak istedim kendimden..Gitmedi.
Korkmadı bana elini uzatmaktan,beni sevmekten..
O günden tam bir ay sonra aldım özgürlüğümü elime..Aldım yeniden kendi soyadımı..
Bana öyle sıkı sarıldı ki,,bütün yaralarımı sarar gibi..
O hiç utanmadı,,ne benden ne geçmişimden ne olmayan ailemden..
O beni çok sevdi..Ben ona taptım..
Ailesi beni kendi çocuklarıymışım gibi benimsedi..
Ve hiç bir şeyi gizlemedim.Her şeyi anlattım onlara..
Ama bilmiyordum ben,,
Aile için en önemli şey çocuklarını mutlu görmekmiş..
Ben çok sevdiler..
Bizim hikayemiz güzel,,temiz..
Bir ay sonra nişanlanıyoruz..Seneye evli olacağız kısmetse..
Ben şanslıymışım ki çektiğim onca şeyin mükafatını yolladı Allahım bana..
Darısı benim gibi olan olmayan herkesin başına.....