Bundan 18 sene önce babama kanser teşhisi koyulduğunda ben henüz ilk okul 4. sınıfa gidiyordum. İki senemi babam için dua ederek ve göz yaşı dökerek geçiren olgun bir çocuktum ben. Allah'ım bana babamı bağışladı, 18 sene daha beraber yaşadık onunla bana üniversiteyi okuttu, evlendirdi ve bir gün babamın ayakları uyuştu tansiyonu yükseldi, dengesini kaybetti.Biz büyük bir sorun olduğunu düşünmeden babamı kaldırdık hastaneye ancak babam beyin kanaması geçiriyordu. 3 gün boyunca önce ayakları, sonra kolları sonra da göğsünü tuttu ve babam konuşamaz bi hale gelip oradan da yoğun bakıma kaldırıldı. orada da bir gün kaldı, toplamda 3 gün sonunda babamın cenazesini teslim ettiler bize. Babam 25 sene boyunca bana elini bir defa kaldırmadı, bir kere küfür etmedi, bir kere olsun "sensin" bile demedi. Sen benim gözbebeğimsin derdi. Elimde olsa saçlarının her bir teline bir altın takmak isterdim derdi. Beni bu hayatın çirkefliklerinden korumak için babam beni tam 25 sene cam vitrinin bir rafına oturttu ve hiç oradan kaldırmadı. O öldükten sonra ise neler yaşadığımı siz tahmin edin. Ne haksızlıklar, ne yalanlar, ne çirkeflikler, ne... Ben bu 25 yılımı babamla o kadar içime sindirerek yaşamışım ki ardından gördüğüm bu şeyler yıldırmadı beni. Dimdik ayaktayım babcım sensiz bu 7. ayım daha çok özledim seni, ama dimdik ayaktayım, seni çok seviyorum, ömrümün sonuna kadar da çok seveceğim.....senağlama:a015:
Babam!
Cocuklugumun askıydı, 'buyuyunce evlencek mısın?' sorusuna, 'tabıı, babamla evlencegım hemde' dedıgımı daha dun gıbı hatırlıyorum...
Uzaktı babam bıze, hep yurt dısındaydı, ıkı yılda bır gelırdı kımı zaman. Belkı de bu nedenle asıktım ona!
Zamanla gerceklerı gordum, cocuklarından nefret ettıgını gordum. Hatırlayamadıgım kadar kucuk bır nedenden oturu, karanlık banyoya abımı ve benı hapsedebılecegını, korkudan ne yapacagımızı sasırdıgımızı gordum. Soguktu, banyoda o karanlıkta olmak korkunctu. Zavallı annem, korkudan sessızce kapının arkasına geldı, 'orada kırlı bır battanıye var, ona sarılın da usumeyın' dedı... Abımle ona sarıldık, usumedık belkı ama hıc unutmadık o gunlerı!
Kac kez olmesını dıledım Allah'tan. Kac kez yalvardım, 'bır mucıze yarat' dıye. Yıllarca cocukları ıle kus kalabılen bırı benım babam. Ustelık sucsuz yere! Gercekten masumduk, hanı degılsek bıle bır cocuk ne yapabılır kı en fazla! Ablamın sucu ayakkabısının cıftlerının bırının bır yanda, bırının baska bır yanda olmasıydı. Kucuk kardesımın sucu, 'ben calısmayacagım, okuyacagım' demesıydı. Hala kucugumle konusmaz, o ıse babasına toz kondurmaz...
Bu konuda oyle doluyum kı, gozlerım doldu yazarken.
Babam! Yokluguna uzulur muyum dıye sorarım kendıme. Oysa annem ıcın canımı bıle verırım. Yeter kı o mutlu olsun. O benım sultanım!
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?