Kimse kusura bakmasin benim Babacigim en guzel baba gulusune sahiptir. Ogrenci iken arkadaslarim sigara icerken, gizli sakli planlar yapip disari cikarken hep "Babam duymasin" derlerdi ve ben cok sasirip, gelip anlatirdim kendisine. Neden bu kadar babalarindan korkuyorlar anlamiyorum derdim:). Hic baba-kiz olmadik biz, kendi deyimi ile iki yakin arkadas olduk, hala da oyleyizdir. Aramizda bitmeyen ve kopmayan bir bag vardir, nereye gitsem, ne yasasam benim guzel Babacigim buna sahittir, anlatirim paylasirim. Beni hayata hazirlayan, en kaygili gunlerimde sirtimi zivazlayip, bana guc veren kendisi idi. Bugunku karakterimin cizgisinin mimaridir kendisi, ictenlikle soyleyebilirim. Simdi ondan kilometrelerce uzakta kulagimda cinlayan sozleri var : "Bir varmis bir yokmus yavrum, insanlar bugun var yarin yok." Fiziki olarak benim can Babiskom burada yok ne yazik ki, zira tam alti yil once melek olup ucup gitti. Hakikaten bir varmis bir yokmus... "Sizleri nasil evlendirecegim ben yavrum, nasil dayanirim sizden ayrilmaya? derdi". Dogrusunu soylemek gerekirse son nefesini verdigi o an (ki o anda bile beraberdik canim Babamla) bu bagin bitmedigini anladim. Ayrilik izafi bir kavram. Gormemek hissetmemek anlamina gelmiyor benim icin, ben hala gizlice dertlesiyorum, agliyorum, anlatiyorum, beni bir yerlerde dinliyor, bana yine nasihatlar veriyor biliyorum...