hep gizliden takip ederdim buraları,
amiyane tabirle denir ya hani ; "bekara karı boşamak kolaydır" diye...
bana da uzaktan yorum yapmak kolaydı..
kendi başıma gelince anladım ki hiç kolay değilmiş... insan bir destek, bir fikir, bir teselli, biraz cesaret ve dahası işte bir şeyler istiyormuş....
3 senelik evliyim.. ve 2 aylık bir bebeğim var.. evliliğimin ilk yıllarından itibaren eşim ve ailesiyle ciddi sorunlar yaşadık.. ailesi eşime olan düşkünlüklerinden dolayı beni kabul edemediler... annesinden babasına, ablasından abisine, kardeşinden kuzenine sanki herkese kuma idim...
ilk yıllar olur zamanla oturur diye diye pek çok şeyin üstünü örttük ve yeni hayatımıza adapte olunca da çocuğumuzu kucağımıza aldık...
ama görünen o ki evliliğimiz oturmamış...
gurbette yaşıyoruz, bayramda gidemedik memleketimize... telefon görüşmeleri yaptık ..
ve eşimle yine ailesi konusunda bir tartışma yaşadık...
aslında çok tatlı bir atışma olarak başlamıştı, pek de ciddi bir mevzu değildi... daha önceleri çok daha ciddi kavgalar ederdik... bu defa ki kavgamızın çok büyük sonuçlar doğurmuş olması şaşırtıyor aslında beni... birikmişlikler miydi, yorgunluk, yıpranılmışlık mıydı... ya da hepsi benim uydurmak istediğim bir kılıftır..
bilemiyooorum....
tartışmamız sırasında eşim boynumu tutup beni sarstı... neye uğradığımı şaşırdım ve ağzıma gelen hakareti saydım... bana vurmuş olduğunu asla unutmayacağımı, kim olduğunu, ne hakla bana dokunduğunu söyledim. boynumdan tutması o an için bana vurmak gibi geliyordu... sonrasında başıma gelecekleri bilseydim, boynumu tutması ne kadar da masumcaymış !
bebeğimizle ilgileniyordu eşim, bağırmalarıma devam ettim.. çocuğumu da alıp gideceğimi söyledim.. eşimde çocuğu asla vermeyeceğini benim gidebileceğimi söyledi...
bebeğimi aldım kucağıma, istediğim o an sadece bebeğime sarılmak ve sakinleşmek, onun masumluğunda acılarımı dindirmekti.... ama bebeğimi kucağıma alınca eşim birden öfkelendi... bırak çocuğu diye...
eşime defalarca odadan çıkmasını, onu görmek istemediğimi söyledim... dinlemedi...
kolumdan tutup çocuğu bırakmamı hiçbir yere götüremeyeceğimi söyledi...
o anları inanın hatırlamıyorum hafızamda kopuk kopuk... sanki ben değildim, sanki hepsi bir rüyaydı ve ben uyandım ve hatırlamıyorum kimi yerlerini...
bebeğimi beşiğine bıraktım ve o an gerçekten nasıl oldu bilmiyorum ilk kimin vurduğunu hatırlamıyorum... bir kargaşa olup odadan çıktım...
arkamdan eşim geldi ve beni tuttu..
ilk kim vurdu ne oldu onu da hatırlamıyorum lakin en son eşim tokat attı ve olduğum yere çöküp saatlerce ağladığımı hatırlıyorum...
eşimde bebeğimizin odasına gidip sevmelerine devam etti.... bağırarak da söyleniyor " seni kimse alamaz yavrum, kimse seninle beni tehdit edemez, kimseye oyuncak ettirmem seni..."
bense olduğum yerde ağlıyordum....
bebeğim ağlamaya başladı, kalktım gittim....
az önce itişip kakışan biz ,şimdi kucağımızda bebeğimiz pışpış yapıyoruz.... banyosunu ettiriyoruz...
üzerini giydiriyoruz...
ve eşim biraz dışarı çıkacağını söyleyip gitti, bebeğimin odasında öylece bebeğimle yattım... bir iki saat sonra eşim geldi... beni kaldırdı, sabah çok istediğim bir kaç şey vardı.. ama dışarı çıkıp almaya gidememiştik... o istediklerimi alıp gelmiş.. bana zorla yedirmeye çalıştı.. istemiyorum dedikçe hadi bir lokma , bir lokma diye....
eşimin huyudur bu aslında, özür bilmez... her kavgamız sonrasında sevdiğim şeyleri alır, bir yerlere götürür.. ama bu kavgamız diğer kavgalarımız gibi değildi ki, çiçekle böcekle, pastayla tatlıyla geçecek bir şey değil ki..
bilmiyorum.. elim kolum tutmuyor sanki, kendimde değilim..
gitti geldi bana sarıldı, tek kelime etmedik... konuşmadık...
o geceyi ben bebeğimin odasında, eşimde oda da televizyon karşısında geçirdik..
bayramın ilk günü yaşandı bunlar.. o günden bugüne de hala bir şey konuşmadık...
ne yapacağımı bilmiyorum.. bana destek olacak gitsem kapısı sonuna kadar açık olan bir ailem var... ama gidemedim.. ne o an gidebildim ne de şimdi ...
ben dayak yedim baba diyemem, bunu yazmak bile o kadar acı ki bir de dile getirmek... mümkün değil...
ne yapacağımı bilmiyorum... hissiz haldeyim..
aslında düşünüyorum, kadınlık gururum kırıldı, insanlığım incindi çok canım yandı diyorum da... karısından tokat yiyen adam da çok mutlu değildir herhalde..
bilemiyorum...
eski ben olsa şiddet asla affedilemez, kesinlikle boşanırım derdi...ama şimdi neden boşanamıyorum...
neden hala bu evde oturuyorum...
çok hissiz bir o kadar da karmakarışık haldeyim...
ne tavsiye edersiniz ?
amiyane tabirle denir ya hani ; "bekara karı boşamak kolaydır" diye...
bana da uzaktan yorum yapmak kolaydı..
kendi başıma gelince anladım ki hiç kolay değilmiş... insan bir destek, bir fikir, bir teselli, biraz cesaret ve dahası işte bir şeyler istiyormuş....
3 senelik evliyim.. ve 2 aylık bir bebeğim var.. evliliğimin ilk yıllarından itibaren eşim ve ailesiyle ciddi sorunlar yaşadık.. ailesi eşime olan düşkünlüklerinden dolayı beni kabul edemediler... annesinden babasına, ablasından abisine, kardeşinden kuzenine sanki herkese kuma idim...
ilk yıllar olur zamanla oturur diye diye pek çok şeyin üstünü örttük ve yeni hayatımıza adapte olunca da çocuğumuzu kucağımıza aldık...
ama görünen o ki evliliğimiz oturmamış...
gurbette yaşıyoruz, bayramda gidemedik memleketimize... telefon görüşmeleri yaptık ..
ve eşimle yine ailesi konusunda bir tartışma yaşadık...
aslında çok tatlı bir atışma olarak başlamıştı, pek de ciddi bir mevzu değildi... daha önceleri çok daha ciddi kavgalar ederdik... bu defa ki kavgamızın çok büyük sonuçlar doğurmuş olması şaşırtıyor aslında beni... birikmişlikler miydi, yorgunluk, yıpranılmışlık mıydı... ya da hepsi benim uydurmak istediğim bir kılıftır..
bilemiyooorum....
tartışmamız sırasında eşim boynumu tutup beni sarstı... neye uğradığımı şaşırdım ve ağzıma gelen hakareti saydım... bana vurmuş olduğunu asla unutmayacağımı, kim olduğunu, ne hakla bana dokunduğunu söyledim. boynumdan tutması o an için bana vurmak gibi geliyordu... sonrasında başıma gelecekleri bilseydim, boynumu tutması ne kadar da masumcaymış !
bebeğimizle ilgileniyordu eşim, bağırmalarıma devam ettim.. çocuğumu da alıp gideceğimi söyledim.. eşimde çocuğu asla vermeyeceğini benim gidebileceğimi söyledi...
bebeğimi aldım kucağıma, istediğim o an sadece bebeğime sarılmak ve sakinleşmek, onun masumluğunda acılarımı dindirmekti.... ama bebeğimi kucağıma alınca eşim birden öfkelendi... bırak çocuğu diye...
eşime defalarca odadan çıkmasını, onu görmek istemediğimi söyledim... dinlemedi...
kolumdan tutup çocuğu bırakmamı hiçbir yere götüremeyeceğimi söyledi...
o anları inanın hatırlamıyorum hafızamda kopuk kopuk... sanki ben değildim, sanki hepsi bir rüyaydı ve ben uyandım ve hatırlamıyorum kimi yerlerini...
bebeğimi beşiğine bıraktım ve o an gerçekten nasıl oldu bilmiyorum ilk kimin vurduğunu hatırlamıyorum... bir kargaşa olup odadan çıktım...
arkamdan eşim geldi ve beni tuttu..
ilk kim vurdu ne oldu onu da hatırlamıyorum lakin en son eşim tokat attı ve olduğum yere çöküp saatlerce ağladığımı hatırlıyorum...
eşimde bebeğimizin odasına gidip sevmelerine devam etti.... bağırarak da söyleniyor " seni kimse alamaz yavrum, kimse seninle beni tehdit edemez, kimseye oyuncak ettirmem seni..."
bense olduğum yerde ağlıyordum....
bebeğim ağlamaya başladı, kalktım gittim....
az önce itişip kakışan biz ,şimdi kucağımızda bebeğimiz pışpış yapıyoruz.... banyosunu ettiriyoruz...
üzerini giydiriyoruz...
ve eşim biraz dışarı çıkacağını söyleyip gitti, bebeğimin odasında öylece bebeğimle yattım... bir iki saat sonra eşim geldi... beni kaldırdı, sabah çok istediğim bir kaç şey vardı.. ama dışarı çıkıp almaya gidememiştik... o istediklerimi alıp gelmiş.. bana zorla yedirmeye çalıştı.. istemiyorum dedikçe hadi bir lokma , bir lokma diye....
eşimin huyudur bu aslında, özür bilmez... her kavgamız sonrasında sevdiğim şeyleri alır, bir yerlere götürür.. ama bu kavgamız diğer kavgalarımız gibi değildi ki, çiçekle böcekle, pastayla tatlıyla geçecek bir şey değil ki..
bilmiyorum.. elim kolum tutmuyor sanki, kendimde değilim..
gitti geldi bana sarıldı, tek kelime etmedik... konuşmadık...
o geceyi ben bebeğimin odasında, eşimde oda da televizyon karşısında geçirdik..
bayramın ilk günü yaşandı bunlar.. o günden bugüne de hala bir şey konuşmadık...
ne yapacağımı bilmiyorum.. bana destek olacak gitsem kapısı sonuna kadar açık olan bir ailem var... ama gidemedim.. ne o an gidebildim ne de şimdi ...
ben dayak yedim baba diyemem, bunu yazmak bile o kadar acı ki bir de dile getirmek... mümkün değil...
ne yapacağımı bilmiyorum... hissiz haldeyim..
aslında düşünüyorum, kadınlık gururum kırıldı, insanlığım incindi çok canım yandı diyorum da... karısından tokat yiyen adam da çok mutlu değildir herhalde..
bilemiyorum...
eski ben olsa şiddet asla affedilemez, kesinlikle boşanırım derdi...ama şimdi neden boşanamıyorum...
neden hala bu evde oturuyorum...
çok hissiz bir o kadar da karmakarışık haldeyim...
ne tavsiye edersiniz ?