Ne kadar güzel yazmışsın...
Utandım bu gün ki depresif halimden
Rahmetli annem ; Allah'ımla konuşuyorum derdi, onu anımsadım...
Üç günlük ömrümüzü nasıl ziyan ettiğimizi
Ne güzel bir yüreğin var, konu sahibine yazmışsın ama bana çok iyi geldi, ellerin dert görmesin
cnm.oncelikle bebegin hayirli olsun. ben de 2. dogumumda depresyin gecirdim.bebegimin dogumda olum tehlikesi 1 aylik kuvez macerasi derken epey derindi bendiki izleri..baktim atlatamiyorum.once psikologa gittim hipniterapi aldim ise yaramadi.psikiyatriye gittim.bebegim 40 gunluktu henuz..dr.pa..il verdi 20 mg.gunde 1 ictim 2 haftanin sonunda duzelmeye basladim..dr.emzirmende sakinca yok dedi..sagip dokeyim mi dedim.hayir hic gerek yok dedi..6 ay kullandim.zaten bu ilaclar en az 6 aylik oluyor..sonra 2 ayda kademeli ictim bolerek ve 2 gunde 1 icerek biraktim toplam 8 ay surdu.ben ilac icerken kendime aktivite de yarattim.hergun 15-20 dk disari cikmak.komsuya gidip bi fincan kahve icmek..kitap ojumak..orgu yapmak.sinra ise basladim cok sukur duzeldim.sen de kendini hayata bagliycak biseyler yap.benimki kis bebegiydi.kat kat sarip cikiyordum.sen de al bebegini cik disari.biseycik olmaz
Bana umut oldun saol canim. Pax..l gebelikte cok zararliymis diye duydum emzirmede sıkıntı oldumu? lustral iyi g lirm acaba
Annem de yıllarca ilaç kullandı. İlaç kullandığı zamanlardaki davranışları bizim üzerimizde daha olumluydu. Evet anne sütü önemli ama onlara bakabilen, duygusal olarak dengeli bir anne daha önemli. İlacı bıraktığı bir sırada evde saklanmış ve bizim ne yapacağımızı gözetlemiş. Kardeşim onu arayıp ağlamaya başladı, bende komşuya gitmiştir gelir şimdi dedim. Ben beş kardeşim 3 yaşında o zamanlar. Annem saklandığı yerden çıktı ve beni onu sevmediğim ve aramadığım için hırpaladı. 27 yaşındayım hala gözlerim doluyor anlatırken.
Anne sütü önemli ama ruh sağlığı yerinde olan ve sevgiyi verebilen anne daha önemli. Hiç sütü olmayan anneler oluyor mamayla da beslenir çocuk mühim olan o ki ruhu aç kalmasın. Sevgiler.
yazdıklarınızı üzülerek okudum. maalesef sizin durumda olan pek çok arkadaşta durumlarını sizin vesilenizle paylaşmış. Malum depresyon günüzmün illet bir hastalığı Allah acil şifalar versin elbette ama oturup şifa beklemekte hazırcılığa kaçmak değil mi? yanlış anlamayın ama öncelikle herkes kendi kendinin doktoru olmalı. İnsan kendi hayatını, yaşadıklarını, duygularını bir başkasından çok daha iyi bilir ve sentez eder. öncelikle kendini ve sıkıntılarınız yeterince tanıyormusunuz. kenidni bu sıkıntılarınızka yüzleşecek güçte bulabiliyormusunuz. her hastalığın muhakkak bir sebebi vardır. bedensel rahatsızlıkların mı ruhsal sebepleri vardır, ruhsal sıkıntıların mı bedensel sebepleri vardır. Bence herşey beyinde bitiyor. burada ne ben ne diğer arkadaşlarım hekim değiliz elbet, herkes size kendi hayat felsefesine, yaşam koşullarına göre cevap veriyor. yine olay sizde bitiyor. Fiziksel muayenelrinizi oldunuz mu? Arkadaşlar bi takım vitamin eksiklikleri olabileceğini belirtmiş, bunları kontrol ettirdiniz mi? Lohusaymışsızını buna bağlı bir durum olabilir mi?kaç yıldır ilaç kullanıyorsunuz antidepresanlar sizde olumsuz değişiklilkler yaptımı?
yıllar geçtikçe ilaç dozunda artma yada isim değişikliği oldumu?
ben 5 aydır depresyondayım 27 günlük bebeğim var ilaç alsam süt veremem almasam bakamıyorum eşimi işe göndermiyorum yada kayınvalidemi uzak yoldan getirtiyorum. çaresiz kaldım yok olmak istiyorum 2 çocuğum var ama öyle bir an geliyorki gözüm bişeyi görmüyor, onlara o kadar üzülüyorumki bakamıyorum diye. çocuk acıktım diyor 5 yaşında süt veriyorum. sonrada vicdan azabı.
o kadar kötü bir çaresizlik duygusuki şaştım kaldım..
terapi aldım faydası olmadı.
ilaçlar hakkındada o kadar kötü şeyler söylüyorlarki, beyni sildiğini bağımlılık yaptığını, uyuttuğunu, saflaştırdığını vs....
bana bir çözüm yolu önerirmisiniz.
salı günü doktor randevum var emzirmeyi bırak ilaca başlıycaz dese ne yapayım. daha oğlum 27 günlük 10 gün küvezde kaldı düşük kiloda anne sütüne o kadar ihtiyacı var ki....
benim de gözlerim doldu , annen hayatta mı? bu depresyon değildir heralde bipolar bozukluk felan mı vardı annende...
Panik atak ve major depresyon vardı. Evet annem hala hayatta(Allah uzun ömür versin) Şimdi tedavileri bitti çok iyi anlaşıyoruz. Geçenlerde konuştuk bu konu üstüne haksız olduğunu biliyor. Üzülüyor da. Ama yapacak bir şey yok. Ona da hak veriyorum. Akrabasına evlatlık verilmiş, üvey annesi bakmamış, üvey babası kulağı patlayana kadar dövmüş, 9 sene çocuğu olmamış babannemler çok ağır konuşmuşlar. Sonra ben olunca kaldıramamış o psikolojiyi uyusam neden uyuyor uyumasam neden uyumuyor diye ağlarmış. Bana bir şey olacak diye çok korkmuş.
Sinirleri iyice yıpranınca da hastalıklar baş gösterdi. Ben ufacıktım annem her gece 2-3 gibi ölüyorum diye bağırarak uyanırdı. 5-6 sene sürdü bu durumlar. Zor işte. Ama her şeye rağmen annemi çok seviyorum onun da beni sevdiğini biliyorum.
tedavi olduğuna çok sevindim:) , allah ikinize de böyle şeyler yaşatmasın bir daha
merhabalar,
Allah yar ve yardımcın olsun. ne diyeceğimi bilemiyorum. istanbulda beşiktaş levent vs. civarlarındaysan ben gelir belirli periyotlarla yemeğini yaparım. Elimden sadece bu gelir
hem sen hemde çoçuklar aç kalmaz. teklifim ciddi buradan yazabilirsin canım.
merhabalar,
Allah yar ve yardımcın olsun. ne diyeceğimi bilemiyorum. istanbulda beşiktaş levent vs. civarlarındaysan ben gelir belirli periyotlarla yemeğini yaparım. Elimden sadece bu gelir
hem sen hemde çoçuklar aç kalmaz. teklifim ciddi buradan yazabilirsin canım.
bu yazdıklarımı çok çok iyi okuyun!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!!arkadaşlar ben de obsesyon ve anksiyete için 1yıl pa..il denen o rezil ilacı kullandım, kullanmaz olaydım. Kullanırken önümde cinayet işlense kolay gelsin der geçerdim, o derece mutlu bir insan oluyorsun, seni üzmeleri imkansız, doktoruma ilaçsız çözsek diyordum olmaz diyordu. Ben günde 2 adete kadar çıktım, iyi olduğumu görünce ki o ilacı kullanırken kötü olmanız mümkün değil, doktor ilacı azalttı, tabi bu arada ben 18 kilo aldım ve regl periyodum 55güne çıktı. Doktora soruyorum, normal ilacı bırakınca geçer vs diyor. Ama ben 1 kilo alınca kafayı yiyen insan 18 kiloyu umursamadım. kendime bile şaşırıyordum aynaya bakınca güzel olduğumu görüyordum düşünün artık nasıl bir ilaç sonra 1 yılın sonunda doktor ilacı kesti iyileştin artık 3 ayda ziyaretlere devam et ama çok iyisin dedi ben ilacı bıraktıktan 5 ay sonra hamile kaldım kızım dünyaya geldi , hamileliğim çok iyi geçti ama doğum yapmamla dünyaa başıma yıklıdı. lohusa depresyonu ayrıca obsesyonlar geri döndü. takıntılar beni öldürecekti kendimi iğrenç hissediyordum ama bebeğim vardı napıcaktım? yapıcak bir şey yok, sinirden ağlıyordum böğürüyordum ona kafayı takıyordum buna kafayı takıyordum sonra gözümün yaşını silip bebeğimi emziriyordum, daha 40ı çıkmamıştı ama etKilenir diye ben yanında bile ağlamıyordum. şimdi kızım 16 aylık oldu obsesyonlarım devam ediyor, eskiden gördüğüm 1 yıllık ilaç tedavisi, terapi masrafı, aldığım kilolar yanıma kaldı ve döndük başa. ama kızım en güzel ilaç onun mutluluğu gölgelenmesin karnı doysun mutlu olsun diye o an cinnet geçirecek kadar takıntılar beynimi yesede unutuyorum öncelik bebeğim diyorum sonra takıntılar, birisi bi laf mı dedi canımımı sıktı eskiden 3 gün ağladığım şeye 1saat ağlıyorum sonra kızımın yemeğini yediriyorum. allah sizlere birer mucize vermiş en iyi doktor en iyi ilaç onlar sizlere muhtaç çacuklarınız var, kendiniz için değil onlar için mutlu ve sağlıklı olmak zorundasınız. ölmeyi istemek bunalıma girmek böyle bir hakkı yok annelerin. vee beni dileyin ilaç kullanıyorsanız eninde sonunda eskiye döneceksiniz unutmayın. bu tarz sorunları terapi ile tedavi eden doktorlar var onları deneyin ama unutmayın ilacınız çocuklarınız ve sizsiniz..........
arkadaşlar depresyondaki bi insan zaten kahroluyor durumuna lütfen kötü şeyler yazmayın, insan iyice kahroluyor...
Bu depresyon denen şeyin altından her seferinde yalnızlık çıkıyor malesef. Bir de psikolojisi sağlam olmayan ebeveynler tarafından büyütülmüş olmak. Depresyonda genlerin etkisi vardır belki ama asıl bence çocukluk çağında depresyondaki kişilerle birlikte olmak insanı yetişkinliğinde depresif yapıyor.
Kendini bir gruba, zümreye ait hisseden insanlara pek rastlamıyor depresyon, etrafımda gördüğüm kadarıyla. Uzun süreli arkadaşlıkları olanlara da. Bir de Allah'la bağını çok güçlü kurabilmiş kişiler. Bunlar yoksa nüksediyor malesef depresyon zaman içinde. Gülse birselin bir yazını önereyim size, içindeki ana fikir: her bulduğunuz fırsatta gülün, beyin kendini mutlu hissedip endorfin salgılatıyor. Denedim birkaç hafta, doğruluk payı var. Bir de mizah okumak iyi gelebilir, en basitinden penguen karikatürü bile. Allah kolaylık versin. Önerdiğim yazının linki:
http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/26348160.asp
Bu depresyon denen şeyin altından her seferinde yalnızlık çıkıyor malesef. Bir de psikolojisi sağlam olmayan ebeveynler tarafından büyütülmüş olmak. Depresyonda genlerin etkisi vardır belki ama asıl bence çocukluk çağında depresyondaki kişilerle birlikte olmak insanı yetişkinliğinde depresif yapıyor.
Kendini bir gruba, zümreye ait hisseden insanlara pek rastlamıyor depresyon, etrafımda gördüğüm kadarıyla. Uzun süreli arkadaşlıkları olanlara da. Bir de Allah'la bağını çok güçlü kurabilmiş kişiler. Bunlar yoksa nüksediyor malesef depresyon zaman içinde. Gülse birselin bir yazını önereyim size, içindeki ana fikir: her bulduğunuz fırsatta gülün, beyin kendini mutlu hissedip endorfin salgılatıyor. Denedim birkaç hafta, doğruluk payı var. Bir de mizah okumak iyi gelebilir, en basitinden penguen karikatürü bile. Allah kolaylık versin. Önerdiğim yazının linki:
http://www.hurriyet.com.tr/yazarlar/26348160.asp
öncelikle herkese merhaba ben yazıların bir kısmını okudum çok üzüldüm benim kızım var bazan işten yorgun gelince yeterli ilgilenemediğimi düşünüp kahroluyorum onu yanımdan ayırmıyorum izin günümde nereye gitsem yanımda lütfen çocuklarınız için yayakta durun ilerde onlarda sizin gibi olmasın bunları bence atlatabilirsiniz ilaç geçici çözüm allah bazı insanlara evlat vermiyor sizler bizler şanslı insanlardanız evlatlarımız var en büyük miras dünyaya en büyük hediye onlar ne olur çabalayın okurken aladım halada ağlıyorum aynı şehirde olsak tanışmak çocuklarınızla vakit geçirmek isterdim kayseride olan varmı varsa hertürlü yardıma arkadaşlığa hazırım
Annem de yıllarca ilaç kullandı. İlaç kullandığı zamanlardaki davranışları bizim üzerimizde daha olumluydu. Evet anne sütü önemli ama onlara bakabilen, duygusal olarak dengeli bir anne daha önemli. İlacı bıraktığı bir sırada evde saklanmış ve bizim ne yapacağımızı gözetlemiş. Kardeşim onu arayıp ağlamaya başladı, bende komşuya gitmiştir gelir şimdi dedim. Ben beş kardeşim 3 yaşında o zamanlar. Annem saklandığı yerden çıktı ve beni onu sevmediğim ve aramadığım için hırpaladı. 27 yaşındayım hala gözlerim doluyor anlatırken.
Anne sütü önemli ama ruh sağlığı yerinde olan ve sevgiyi verebilen anne daha önemli. Hiç sütü olmayan anneler oluyor mamayla da beslenir çocuk mühim olan o ki ruhu aç kalmasın. Sevgiler.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?