çok şey yazmak istiyorum yazamıyorum,zorbalanmak zerre umurumda değil insanlara laf yetiştirmek yorucu,
inşallah şifa bulursunuz ama bir daha masum bir can dünyaya getirmeyin,dünyaya gelecek masum için üzücü bir durum..
ruhsal depresyonunuzun annelik duygunuzu baskılamasına izin vermek kendinize yaptığınız bir kötülük ayrıca bebeğinize,sizin sorununuz sizin sorununuzdur,kendinizde ki sorunu bebeğinize ödetmeniz sizin elinizden "annelik" denen o güzel ünvanı aliverir ki..yarın öbür gün belki bir gün o canı herşeyden çok sevdiğiniz de biri çıkar da derse ki..annen belli bir dönem seni istemedi sana bakamadı,sana annesi baktı vs,çocuğunuza bu durumu açıklamak kadar zor bir durum yoktur izahı da yoktur,
soruyorum,ağlamayan bir bebek mi hayal etmiştiniz,ya da sizin yerinize bebeği emzirecek birini,ne yaşarsanız yaşayın bu benim sorumluluğum diyerek evladınızı bir tarafınıza acılarınızı bir tarafınıza koyarak her ikinizde eksik kalmadan her ikisini de bir arada götürmek sizin kutsal göreviniz...ben anneyim kelimesini kendinize alıştırın ve bu kadar kötülüğün içinde sevilmeye değer o miniği sevginizden mahrum bırakmadan hayatınızı idame ettirin,unutmayın ona sormadınız doğmak istedin mi diye,onu siz yaptınız,siz bakmalısınız sarmalamalısınız...bir başkasına alışmış bir insanı başkasına sonradan kabullendirmek çok meziyetli bir durum,duygular eksik kalır,bağ eksik kalır,annelik duygusu yarım kalır..onu da kendinizle birlikte gittiğiniz her yere götürün ki geçen zamanın,sıkıntıların ve güzel duyguların ve ne için savaştığınızın bir anlamı olsun...