Benimde bebeğime 18+5 de nonimnun hidrops fetalis teşhisi kondu. Bu konuyu o kadar araştırdı ki, bir çok kadın doğumdr.undan daha çok bilgi sahibiyim bu konuda maalesef. Hidropsun bir kaç sebebi var ama bizimkinin sebebi bulunamadı. Ne olursa olsun kesinlşkle gebeliği sonlandırmayacağımızı belirttik gittiğimiz her d.ra. küçümseyen, cahil olduğumuzu düşünen ve belli eden, hatta çare aramak için bir sürü dr.a hastaneye gittiğimizi görünce, riskli gebelik doçenti özel dr.hanım " bu kadar hastane gezipte neresini anlamadınız anlatılanın?" bile diyen oldu.
Ama vazgeçmedik, faydası olmaz büyük ihtimalle dendi isterseniz deneyelim dendi, ciğerinden suyu çektirdik. Çekerken amniyosentez de yaptırdık. Kromozon bozukluğu olduğu ortaya çıktı. Ama daha önce hiç görülmemiş bi kromozon bozukluğuydu. Bu sefer genetik dr.unun karşısındaydık bize akla gelebilecek tüm kötü ihtimalleri saydı yetmedi bana, özellikle bana hepsini yazdırıp imzalattı. (Bunun için onu suçlamıyorum.) çok zorluk çektim tahmin edersiniz ki.
Daha sonra bir dr. Madem gebeliği kesinlikle sonlandırmayacağım diyorsunuz, ciğere tüp takmayı deneyelim, ciğerde birikip kalbin sağa kaymasına sebep olan sıvıyı dışarı tahliye edelim diye öneride bulundu. Ama bunu devlet ödemiyor , boşa masraf etmişte olabilirsiniz, ihtiml çok düşük dedi. Yinede denedik. Ciğerdeki su tahliye oldu, kalp normal yerinde geldi ama sıvı azalmadı. Üzerine 29.haftamda suyum geldi hastaneye yattım, 31.haftaya kadar durdurabildiler bebeğimi normal doğum başlayınca ilk doğumum sezeryan diye sezeryana alındım. Bu süreç içinde hergün olumsuz sözler, beni olası sonuca alıştırmak için verilen bilgiler beni çok yıprattı. 18+5 den itibaren olumlu en ufak birşey duymadık. Ama şu var ki , böyle bir hastalık ve o kadar sıkıntı içinde bebeğim büyümüştü, çok güzel bir bebek doğmuştu, boyu haftasına göre uzundu bile. 20 gün dayanabildi, makinelere bağlı. Bir değil bir çok rahatsızlığı vardıı. 20 gün hergün onu görmeye gittik. Yaşarken kucağıma alamadım sadece izin verilen saatler içinde izin verişdiği kadar dokunabildim ona. Bunada şükür. Şimdi sadece elimizden gelen herşeyi yaptığımız , ondan vazgeçmediğimiz ve en önemlisi o cennette olduğu için içim rahat. Çok şükür bi oğlum daha var, Allah ona sağlıklı uzun ömür versin. İsteyen herkeze hayırlısıyla, sağlıklı evlatlar versin. Kimseyi evlatlarıyla imtihan etmesin.
Ama bizde yıkılmayalım. Toparlayalım kendimizi, hayata küsmeyelim. Bebeğimizin bizim yanımozda olduğundan çook çok daha iyi bi yerde olduğunu , cennette yanımızda olacağını onu orada , buradakinden çok daha büyük bir sevgiyle seveceğimizi düşünüp teselli bulalım. Aksine dayanılmaz zaten...