29 yaşındayım, bebek 3 aylıkKaç yaşınızda doğurdunuz benim de sıkıntılı biraz
Başka da yapmak istemiyoruz :)
ne gibi bir sıkıntı?
- Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
Kadınlar Kulübü'ne ücretsiz üye olmak için tıklayın...
Bebekli Hayat Bana Göre Değilmiş
- Konu Sahibi Koalina
- Başlangıç Tarihi
Başka da yapmak istemiyoruz :)
ne gibi bir sıkıntı?
- 4 Mart 2012
- 13.878
- 31.683
Amin ya..çok üzüldüm. İnşallah barışır evladınızı birlikte büyütürsunuz.
- 4 Mart 2012
- 13.878
- 31.683
Siz çok gençsiniz. .Bebeğiniz de kücuk maşallah..Sağlıkla büyütün. .
Ben 37 yaşındayım 2. Evladı istiyoruz ama yumurta rezervinde azalma varmış doktor elinizi çabuk tutun dedi ama daha bir şey yok..
- 28 Kasım 2018
- 3.106
- 9.729
- 36
Allah yardımcınız olsun zor olacak ama en azından ailenizin yanında can güvenliğiniz olur.
Şiddet gördüğünüz bi evlilikten kurtuluyorsunuz.
- 15 Kasım 2016
- 17.147
- 52.905
- 31
Sevgili Koalina, (mektup gibi başlamışım ehehe)
Yorumların son kısımlarını okudum. Seni acımasızca yargılayan bazı insanlar gördüm ve bu beni çok üzdü. Hiçbirimiz doğuştan "mükemmel anneler" olarak doğmadık, doğamayız. Annelik öğreniliyor arkadaşlar, bizim hayvanlardan bir farkımız var. Onlar doğurup belli bir süre besledikten sonra hayata salıyorlar, biz öyle olamıyoruz. :)
Senin yaşadıklarını birçok anne yaşıyor, eminim ki konuna yazanlar içinde "Ben de senin gibiyim/gibiydim" yazanların sayısı azımsanacak miktarda değildir. Çok doğal değil mi, tamamen bütün düzenini, alışkanlıklarını değiştiren, seni sen olmaktan çıkaran bir canlı hayatına pat diye düşüverdi ve sana muhtaç tamamen. Bunun sorumluluğu çok ağır ve haliyle sende anksiyete yaratıyor. Bundan daha doğal bir şey yok; keza bu anksiyetenin yoğunluğuna katlanamayıp eski düzenini özlemen de gayet doğal. Çünkü artık geri dönüşü yok, eski düzenin geri gelmeyecek, gelse de zaten eskisi gibi olmayacak. Çevrende (tıpkı burada olduğu gibi) müdahaleci kişiler olabilir; bebeğine yetemediğin konusunda endişelerin olabilir. Zaten kronik olarak uykusuz ve yorgunsun, e bi de hamileyken alt üst olmuş hormonların şu an eski haline dönme çabasında yeni bir başkalaşım geçiriyor. Aman Yarabbi! :) Depresif bir süreç yaşıyor olman şaşırtıcı değil.
Eşinle olan ilişki dinamiklerinizi tam olarak bilmiyorum, bilirsem daha sağlıklı bir yorum yapabilirim ancak bebeğin bütün sorumluluğunu kendi üzerine almaman gerektiğini düşünüyorum - en azından bu depresif sürecin hafifleyinceye kadar. Uyku çok önemli Koalina, en az bir 3-4 saat kesintisiz uyuyabilmelisin. Eşinle nöbetleşe bebeğe bakma gibi bir imkanınız var mı, yoksa bu süreçte sana yardımcı olabilecek aile bireyleri varsa onlardan destek almanı öneririm. Uyku gerçekten ama gerçekten, beynini tamamiyle resetleyen, yeniden yapılandıran, depresif düşüncelerin sisini biraz daha ortadan kaldıran, daha sağlıklı düşünmen ve karar alabilmen konusunda çok önemli. "Kendine vakit ayırmalısın tatlım" gibi boş önerileri geçiyorum; "Boş vakti bulsam senin bunu söylemene gerek yok" dersin zaten ama uykunu ihmal etmemelisin; bir şekilde en azından bunu hallet.
Mükemmel bir anne olmak zorunda değilsin, burada kimse mükemmel anne değildir. Hepimiz insanız; duygularımız var, bazen "Of" diyoruz, "Pöf" diyoruz, "Ay bi sussa artık yeteeeerrr" diye bağırasımız geliyor. Ama bu bebecik artık doğdu ve tamamen sana muhtaç annesi. Senin sevgine, ilgine çok ihtiyacı var özellikle. Elinden gelenin en iyisini yaptığına ve bebeciği ihmal etmediğine eminim; senden bu izlenimi aldım. Ama sen sağlıklı ol ki, ona da sağlıklı annelik yapabilesin.
Sevgiler, kolaylıklar. :)
Yorumların son kısımlarını okudum. Seni acımasızca yargılayan bazı insanlar gördüm ve bu beni çok üzdü. Hiçbirimiz doğuştan "mükemmel anneler" olarak doğmadık, doğamayız. Annelik öğreniliyor arkadaşlar, bizim hayvanlardan bir farkımız var. Onlar doğurup belli bir süre besledikten sonra hayata salıyorlar, biz öyle olamıyoruz. :)
Senin yaşadıklarını birçok anne yaşıyor, eminim ki konuna yazanlar içinde "Ben de senin gibiyim/gibiydim" yazanların sayısı azımsanacak miktarda değildir. Çok doğal değil mi, tamamen bütün düzenini, alışkanlıklarını değiştiren, seni sen olmaktan çıkaran bir canlı hayatına pat diye düşüverdi ve sana muhtaç tamamen. Bunun sorumluluğu çok ağır ve haliyle sende anksiyete yaratıyor. Bundan daha doğal bir şey yok; keza bu anksiyetenin yoğunluğuna katlanamayıp eski düzenini özlemen de gayet doğal. Çünkü artık geri dönüşü yok, eski düzenin geri gelmeyecek, gelse de zaten eskisi gibi olmayacak. Çevrende (tıpkı burada olduğu gibi) müdahaleci kişiler olabilir; bebeğine yetemediğin konusunda endişelerin olabilir. Zaten kronik olarak uykusuz ve yorgunsun, e bi de hamileyken alt üst olmuş hormonların şu an eski haline dönme çabasında yeni bir başkalaşım geçiriyor. Aman Yarabbi! :) Depresif bir süreç yaşıyor olman şaşırtıcı değil.
Eşinle olan ilişki dinamiklerinizi tam olarak bilmiyorum, bilirsem daha sağlıklı bir yorum yapabilirim ancak bebeğin bütün sorumluluğunu kendi üzerine almaman gerektiğini düşünüyorum - en azından bu depresif sürecin hafifleyinceye kadar. Uyku çok önemli Koalina, en az bir 3-4 saat kesintisiz uyuyabilmelisin. Eşinle nöbetleşe bebeğe bakma gibi bir imkanınız var mı, yoksa bu süreçte sana yardımcı olabilecek aile bireyleri varsa onlardan destek almanı öneririm. Uyku gerçekten ama gerçekten, beynini tamamiyle resetleyen, yeniden yapılandıran, depresif düşüncelerin sisini biraz daha ortadan kaldıran, daha sağlıklı düşünmen ve karar alabilmen konusunda çok önemli. "Kendine vakit ayırmalısın tatlım" gibi boş önerileri geçiyorum; "Boş vakti bulsam senin bunu söylemene gerek yok" dersin zaten ama uykunu ihmal etmemelisin; bir şekilde en azından bunu hallet.
Mükemmel bir anne olmak zorunda değilsin, burada kimse mükemmel anne değildir. Hepimiz insanız; duygularımız var, bazen "Of" diyoruz, "Pöf" diyoruz, "Ay bi sussa artık yeteeeerrr" diye bağırasımız geliyor. Ama bu bebecik artık doğdu ve tamamen sana muhtaç annesi. Senin sevgine, ilgine çok ihtiyacı var özellikle. Elinden gelenin en iyisini yaptığına ve bebeciği ihmal etmediğine eminim; senden bu izlenimi aldım. Ama sen sağlıklı ol ki, ona da sağlıklı annelik yapabilesin.
Sevgiler, kolaylıklar. :)
- 12 Temmuz 2006
- 53.710
- 203.042
- 52
Sağlıkla büyütün güzel kızınızıYaa valla ne yalan söyleyeyim benimki de kız oldu diye aşırı sevinçliyim.
İnşallah kafa dengi oluruz. Canım sıkılıyo tek başıma
Tek atımlık kurşunumuz vardı, kız olsun diye içimizden geçti hep. Şükür :) cinsiyet o kadar da önemli değil aslında ama herkesin gönlünden bişey geçiyordur belki de. hepsi sağlıklı olsunlar canları sağolsun tabiki.
Evladın cinsiyeti önemli olmuyor ikisi de çok seviliyor ama dediğiniz gibi herkesin gönlünde bir aslan yatıyor, Allah'ın bildiğini saklayacak değilim bizde kızımız olmasını çok istedik, isterken veya bir çocuğa özenip ay benim de böyle çocuğum olsun derken birkaç kere düşünmek lazımmış onu öğrendik çünkü ben hamileyken 4 yaşlarında kızıl kıvırcık saçları olan bilmiş bilmiş konuşan bir kız çocuğuna bayılıyorduk, ay bizimde böyle olsun dedik, oldu ama ne oldu :)))))
Bıt bıt bıt ne çeneleri durur, ne kokoşlukları biter, biz bebeklikten çocukluk safhasına ne zaman geçtik bilmiyorum, ışık hızıyla bir geçiş oldu, doğdu 1 aylık 3 aylık derken 5. ayında yerinde duramayan bir bebek oldu, emeklemedi, direkt tutunup ayağa kalkma evresine geçti, 5. ayda doktor izniyle yürütece koymaya başladım mecburen, 1 haftada içinden maymun gibi çıkmayı öğrendi, ağzında biberonla tırtıl gibi koltuğa tırmanır biberondaki tüm mamayı pencereye sıvar sonra kahkaha atardı, komşular pencereleri mamalı görünce bana seslenir kızın yine yaptı yapacağını diye, Musti diye bir çizgi film vardı bilir misiniz bilmem, Musti gibi ellerini ileri geri yapar komşulara kendince cevap vermeye çalışırdı abujit bubijit diye :)) çabuk konuşup çabuk yürüdü, çocuk çocuk gibi değildi, yemeğini illa kendisi yiyecek, mümkün değil kaşığına dokunamazsınız, döker saçar kendi yerdi, herkese bir laf yetiştirir, benim tepkimi çekecek birşey yapmışsa koltuk arkasına saklanıp bana vır vır söylenirdi, hele biri babası için bir laf etsin, sokak ortasında soyunarak kavga ediyordu
her lafta sinirle üstünden birşey çıkarırdı:)))Sizin kızınızda büyüyünce size arkadaş olur, küçükken o hareketli dönemde pek anlamıyorsunuz ama büyüdüklerinde sizin yaşta oturuyor, daha bir olgunlaşıyorsunuz, evladınızla sohbet etmesi de gezmesi de pek keyifli oluyor.
Ayy çok heveslendim ben de bir ķız evlat istiyorum..Tabi hayırlısıyla)
Allah sağlıklı bir evlat versin, gönlünüze göre versin, kızları anlattım hala hevesli olduğunuza emin misiniz
Büyüyünce kıyafetlerinize, takılarınıza bile ortak olacak, Allah'tan benim ayaklar küçük ayakkabıma ortak olamıyor ama elbiseler, bluzlar çantalar yerlerinde yeller esiyor
Son düzenleme:
Astoria cım bebeğe az değil fazla bile bakıyor :)
Çoğu kişinin ilgilenmediği gibi ilgileniyor. yapmadığı şeyleri yapıyor. Zihinsel gelişimi fiziksel gelişimi, iletişim kurabilmek için uğraşıyor. E tabi bu da fazla mesai gerektiriyor. Yoksa bebeği oyalamak o kadar zor değil aç tv yi koy önüne büyülenmiş gibi bakıyor zaten. Dün kızım tv olan bir ortama girmek zorunda kaldı 15 dk gözünü bile kırpmadan izledi malesef. Koalina böyle bir bakım vermeyip hakkını vererek çok uğraştığından kendi hayatı sekteye uğruyor ister istemez.
Sağlıkla büyütün güzel kızınızı
Evladın cinsiyeti önemli olmuyor ikisi de çok seviliyor ama dediğiniz gibi herkesin gönlünde bir aslan yatıyor, Allah'ın bildiğini saklayacak değilim bizde kızımız olmasını çok istedik, isterken veya bir çocuğa özenip ay benim de böyle çocuğum olsun derken birkaç kere düşünmek lazımmış onu öğrendik çünkü ben hamileyken 4 yaşlarında kızıl kıvırcık saçları olan bilmiş bilmiş konuşan bir kız çocuğuna bayılıyorduk, ay bizimde böyle olsun dedik, oldu ama ne oldu :)))))
Bıt bıt bıt ne çeneleri durur, ne kokoşlukları biter, biz bebeklikten çocukluk safhasına ne zaman geçtik bilmiyorum, ışık hızıyla bir geçiş oldu, doğdu 1 aylık 3 aylık derken 5. ayında yerinde duramayan bir bebek oldu, emeklemedi, direkt tutunup ayağa kalkma evresine geçti, 5. ayda doktor izniyle yürütece koymaya başladım mecburen, 1 haftada içinden maymun gibi çıkmayı öğrendi, ağzında biberonla tırtıl gibi koltuğa tırmanır biberondaki tüm mamayı pencereye sıvar sonra kahkaha atardı, komşular pencereleri mamalı görünce bana seslenir kızın yine yaptı yapacağını diye, Musti diye bir çizgi film vardı bilir misiniz bilmem, Musti gibi ellerini ileri geri yapar komşulara kendince cevap vermeye çalışırdı abujit bubijit diye :)) çabuk konuşup çabuk yürüdü, çocuk çocuk gibi değildi, yemeğini illa kendisi yiyecek, mümkün değil kaşığına dokunamazsınız, döker saçar kendi yerdi, herkese bir laf yetiştirir, benim tepkimi çekecek birşey yapmışsa koltuk arkasına saklanıp bana vır vır söylenirdi, hele biri babası için bir laf etsin, sokak ortasında soyunarak kavga ediyordu
Sizin kızınızda büyüyünce size arkadaş olur, küçükken o hareketli dönemde pek anlamıyorsunuz ama büyüdüklerinde sizin yaşta oturuyor, daha bir olgunlaşıyorsunuz, evladınızla sohbet etmesi de gezmesi de pek keyifli oluyor.
Allah sağlıklı bir evlat versin, gönlünüze göre versin, kızları anlattım hala hevesli olduğunuza emin misiniz
Büyüyünce kıyafetlerinize, takılarınıza bile ortak olacak, Allah'tan benim ayaklar küçük ayakkabıma ortak olamıyor ama elbiseler, bluzlar çantalar yerlerinde yeller esiyor
Eyvah eyvah ne günler yaşamışsınız mune :)
Valla ne dilediğine dikkat et derler ya bizim de başımıza gelirse hiç şaşırmam. Amaaan napalım evde beraber kudururuz
- 26 Eylül 2010
- 17.382
- 32.345
Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyim gittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyim
gittim bir avuç ilaç hazırladım kendime ama hem eşimi yalnız bırakmak istemedim hem bir çocuğa " annen senin yüzünden öldü, istenmiyordun" travmasını yaşatmak istemedim. Ama yine de sakladım bir kenara çünkü çoğu zaman gerçekten yaşamak istemiyorum. Bunun gibi kaç gün kıyıdan döndüm bilemiyorum, bunu anlatmazdım aslında ama bu psikolojime rağmen hala bebek için faydalı olmaya çalışmamı belki anlarsınız.Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
- 30 Nisan 2014
- 2.654
- 9.816
Ağlayabilir miyim?? O Florya sahili o merdivenler ve aynı 30-40 defa in çık. Kader ortağımı bulmuş gibi oldum bu yorumunuzu okuyunca. Eski fotoğraflarda suratı asık anne baba, ağlamaktan yüzü gözü şişmiş sümüklü bir bebek var.
- 20 Eylül 2017
- 2.299
- 9.128
- 37
sana cok uzuluyorum burda kimse senin icin bir sey yapamaz artik ileri bir duzeye gecmisin sen canindan olmak isteyecek kadar ama şunu da soyliyim keske aldirsaydim ölmek istiyorum deyip duruyorsun ve bu düşüncelerde boguluyorsun ya bebege cok yazık çünkü evet bugün anlamiyor belki ama rutinini bile o kadar sıkıcı anlatmisin ki muazzam bakman onemsiz kaliyor severek yapmıyorsun adeta bir gorev gibi peki sevgili koalina bu çocuk büyüdüğünde anlamaya basladiginda ne olucak senin gozlerinde ki sevgisizligi pişmanlığı görünce ne hissedicek cok ciddi bir yardim alman lazim yoksa ikinize de yazik olucak ama psikolog degil senin olayın cok daha ciddi bana kalirsa kesinlikle bir klinikle ilac terapi seklinde yardim alsan umarim ise yararHerkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyim
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
konu sahibi kendini yeterince suçluyor ve ciddi bir bunalımda son cümlenizin ona ne faydası var acaba? uçurumda bir dala tutunup yardım bekleyen birine o dal cok ince demenin ne yararı var.
hem ilaç tedavisi hem terapi almanız gerekli koalina.Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyim
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
inançlı birisi misiniz bilmiyorum ama öyleyse inancınıza sarılın. Herşeyi bilen bir güç var ve sizi de biliyor. bu derdi size verdi ve dermanini da verecek ama biraz çabalamaniz gerekli. bu süreçten güçlenerek, olgunlaşarak çıkacaksınız. buna inanın.
- 4 Kasım 2017
- 2.279
- 4.443
Cok uzuluyorum senin yazdiklarini okuyunca Koalina. Kimbilir nasil boguluyorsun bu depresyonun icinde ki caninsan vazgecmek isteyecek kadar : (((
Dedigin gibi bebis buyuyup istenmedigini hissedecek zamana gelmeden duzelir umarim her sey.
Insallah en kisa surede toparlanirsin canim.
Dedigin gibi bebis buyuyup istenmedigini hissedecek zamana gelmeden duzelir umarim her sey.
Insallah en kisa surede toparlanirsin canim.
- 20 Eylül 2017
- 2.299
- 9.128
- 37
yok asla o niyetle yazmadim ama bakin 90 sayfa yüzlerce mesaj yazilmis bakin sonuç degismedi degismez de su an icin o yüzden bende sizin gibi ilac ve terapi onerdim çünkü hem kendine hem bebege yazık bu sekilde arada kaldi ne kendi icin birsey yapabiliyor ne de mutlu olup devam edebiliyor yoksa kotu bir niyetle asla yazmadim keske bir faydamiz olsa olabilse
- 9 Mayıs 2011
- 13.466
- 27.609
Kendinize zaman tanıyın.
Şu an bebek bakımından alacağınız bir zevk yok, o zevkli günler gelecek daha.
Hayretle yarım yamalak kurduğu cünleleri yakalayıp kahkaha atacaksınız.
Gittikçe oyunlar da zevkli hale gelecek umarım.
Ben hevesle kutu oyunu oynayacağımız zamanları bekliyorum, sizin de ortak zevk alanlarınız olacak mutlaka.
Teselli falan değil, süreç bu.
Şu an bebek bakımından alacağınız bir zevk yok, o zevkli günler gelecek daha.
Hayretle yarım yamalak kurduğu cünleleri yakalayıp kahkaha atacaksınız.
Gittikçe oyunlar da zevkli hale gelecek umarım.
Ben hevesle kutu oyunu oynayacağımız zamanları bekliyorum, sizin de ortak zevk alanlarınız olacak mutlaka.
Teselli falan değil, süreç bu.
- 6 Aralık 2010
- 34.233
- 90.261
Herkese yorumları için teşekkür ediyorum. Yardımcı olmaya çalışarak pozitif şeyler yazanlara da...
Dünden beri ağlıyorum, dün gece artık eşim yattı bebeğin yanında mızıldadıkça susturdu sanırım ben emzirmeye kalktım sadece. Dedim ya uykusuzluğu ya eşimi mi tercih etmeliyim
Çok zordu dün gece, geçecek mi bilmiyorum ama yaşadığımın normal olmdığını biliyorum. Ve yardımcı olmak adına yazıldığını bilsem de " hayat eskisi gibi olmuyor, ben bile hala eski hayatımı özlüyorum" minvalinde yorumlar umudumu kırıyor. Olmayacak işte bak onların da olmamış diyorum. Peki neden hala herkes çocuk derdinde ve dahası 2 çocuk 3 çocuk?
Sanki hiç mutlu olamayacakmışım gibi, uyandığımda hala "vay canına rüya değilmiş" hissi yokluyor. Eskiden mutluluktan uçmuyordum belki ama huzurluymuşum, şimdi sürekli bir iç sıkıntısı. Sanki evde 2 kişiydik de bir yabancı gelip tüm düzeni bozdu hissi. Bebek uyurken yaptıklarım bile eğlenceli değil bana, içtiğim çay tat vermiyor, güzel hava neşe vermiyor.
En çok da onlarca çocuğun hayatına dokunabilmeme rağmen kendi çocuğuma hiç bir şey verememem beni zorluyor.
Bazı insanlar anne olmamalı, ben de kendimi biliyordum nasıl bile bile lades dedim, nasıl adam gibi korunmadım hadi her şey geçti neden aldırmadım diye kendimi yiyorum. Evet her şey için çok geç ama sanki benim için de geç, her şey gri kalacak gibi. Şimdi altını aç, emzir, biraz oyala yatır modu ama büyüdükçe ilgi isteyecek, sevgi isteyecek. Ben veremeyecek gibiyim o zaman ne olacak? Kendi içimde çözümsüzüm. Eşime göre saçmalıyorum, alışacak ve sevecek hatta çok eğleneceğiz. Ama ben inanamıyorum bir türlü, bu kadar dipten o kadar tepeye çıkabileceğimi de zannetmiyorum.
Ben kafayı yemeden keşkelerimin iyi kilere dönüşmesi umuduyla...
burasi kilit nokta sanirim,
gecmese, unutulmasa bu zor zamanlar kim 2. cocugu ister ki.
emin ol ilk bir yil kadar seni zorlamayacak,
bak benim buyuk 5 yasinda, bizimle oturup puzzle yapiyor, doga yuruyusune cikiyor, sinemaya geliyor.
peki ilk bir yilda ne yapmak gerekir,
evet bebeginle ilgileneceksin ama bu surede yeni bir hobiye baslayabilirsin,
kafani biraz olsun dagitmana yardimci olur,
bende ilk yillar iki cocugumda da odaklanma problemi olmustu, filz izlerken veya kitap okurken,
sende de bu tarz bir durum varsa kendini zorlama,
daha hafif seylere yonelmeye calis.
ve yardim istemekten cekinmemelisin,
o haplari almayi dusunecek raddeye kendini getirmemelisin,
kendinle ilgilenmelisin,
bu sart,
bir annenin kendi ile ilgilenmesi kendini once tutmasi demek degildir, aksine sadece "ben de" demesidir, bunu aklindan cikarma ve kendini kotu hissetme.
bunu boş boş yazmıyorum emin olun. 24 yaşında ilk çocuğumu 28 yaşında ikinci çocuğumu dünyaya getirdim.
anne olmak için çok çok erkendi. çevrenin gazına geldim ve oldu. sonrasında sizin kadar olmasa da ne bunalımlar ne buhranlar. hamilelikte başladı benimki. üstteki komşu bebeğini salladıkça ben ne yaptim diye ağlıyordum. hayatımı mahvettim. hiç-bir zaman eskisi gibi olmayacak. gebelik sonrası zirveye ulaştı ve sonra yavaş yavaş çekildi dalgalar. ne zaman tamamen bitti bilmiyorum. deli gibi geldi farkettirmeden yavaş yavaş gitti. az az. sadece biraz zamana ihtiyacınız var. tedavinize devam edin ve kendinize zaman verin. yaşadıklarınizin sorumlusu siz değilsiniz bebek de değil. bu bir rahatsızlık. geçecek ve gidecek. mükemmel olmaya çalışmayın. idare edin. ve aklınızdan geçen herşeyi güven duyduğunuz bir sevdiğinize paylaşın. sizi daha kötü yapmayacak, olayları büyütmeden ya da kucultmeden sizi dinleyecek birine.
siyah süt kitabı vardı zaman bulursanız okuyun tavsiye vermez ama aynı durumu yaşayan birinin varlığı bana iyi gelmişti.
Allah yardımcınız olsun.
- 24 Mayıs 2010
- 7.877
- 16.886
- 30
Koalina canım çok ağır bir depresyon geçiriyorsun. Sen akıllı bir kadınsın, kendine boş kaldıkça telkin ver. Bak bu anlattıkların doğruluyor depresyonunu. Daha önce çevrende depresyonu atlatan tanıdıkların oldu mu bilmiyorum ama atlatınca her şey eskisinden bile güzel olacak. Üstelik lohusa depresyonu çok çok daha zor, daha ağır. Eve yabancı gelmiş gibi olması, hayattan tat alamamak, hepsi hepsi bunun yüzünden, kendini suçlamayı bırak lütfen.İlaç tedavisi zaten alıyorsun, ilk adımı atmışsın. Şimdi sıradaki adımı da biraz kendini düşünerek at. Zevk almıyorum, eziyet oluyor vs diye düşünmeden evden çık bir kahve ye pasta ye (ama sırtına bir sürü yük almadan), sinemaya git (ama her saniye bebeği düşünmek yok, bıraktığın kişi de ilgilenir zaten), kuaföre git,ç bakım yaptır. Mükemmel olmasın her şey, akışına bırak. Çok düşünüyorsun, çok hassassın...
Sen bebeği dışarda üşür diye düşünüp yanına sıcak su torbası alan bir kadınsın, öğretmensin, annesin ve emin ol bir çoğumuzdan daha düşüncelisin.
Anne kelimesinden de korkma lütfen. Annelik kutsal bir makam, erişilemeyecek bir mevki, dokunulamaz bir etiket değil. Öyle göstermeye çalışanlar utansın. Anneyiz biz, eğrisi de doğrusu da yanlışı da bizim için. Nasıl kadınsak, insansak, hata yapabiliyorsak, bu da aynı. Kimse duyar kasmasın, annelerin altında ezileceği portreler çizip bizi depresyona sürüklemesin!
Son olarak da lütfen kafandaki tüm soru işaretleriyle aynı anda boğuşmaya çalışıyorsun, en sonunda kendin boğuluyorsun, yapma. Şimdi önündeki ilk mesele bez değişimi mi, bezi değiş başka bir şey düşünme. Önümüzdeki x zaman boyunca y kadar bez değişeceğim diye düşünürsen altından kalkamazsın. Evet bez burada bir metafor ama emin ol teker teker ilgilenince daha kolay olacak her şey.
İç huzuruna en kısa zamanda kavuşacaksın... Dualarım ve tüm iyi dileklerim seninle canım
- 14 Aralık 2015
- 11.972
- 28.984
Ah be canım Koalina m..
Biz sana ne desek boş geliyor biliyorum o yüzden sen kendini ikna etmelisin lütfen kendine bu düşüncelerin asli değil arizi olduğunu, doğum sonrası depresyonun dibini yaşadığını, her zaman bunun böyle olmayacağını telkin et. Mutlaka intihar düşünceni doktorunla paylaş belki ilaçta değişiklik yapar çünkü genelde psikiyatrik ilaçlarda yan etki olarak intihar düşüncesi yazıyor. Belki emzirmeyi tamamen bırakıp daha üst seviye bir tedaviye geçmelisin bilmiyorum..
Biz günlerdir seni iyi hissettirmeye çalışırken saçma sapan iki yorumun seni dibe çekmesine müsaade etme lütfen. Başaracaksın atlatacaksın hepsi de geçip gidecek yeter ki sen pes etme. İnançlı mısın bilmiyorum ama istersen sana bazı iç ferahlatan dualar önerebilirim özelden. Keşke yanında olup sana sarılabilseydim şuan asıl buna ihtiyacın var belki...
Koalina m.. Biz sana ne desek boş geliyor biliyorum o yüzden sen kendini ikna etmelisin lütfen kendine bu düşüncelerin asli değil arizi olduğunu, doğum sonrası depresyonun dibini yaşadığını, her zaman bunun böyle olmayacağını telkin et. Mutlaka intihar düşünceni doktorunla paylaş belki ilaçta değişiklik yapar çünkü genelde psikiyatrik ilaçlarda yan etki olarak intihar düşüncesi yazıyor. Belki emzirmeyi tamamen bırakıp daha üst seviye bir tedaviye geçmelisin bilmiyorum..
Biz günlerdir seni iyi hissettirmeye çalışırken saçma sapan iki yorumun seni dibe çekmesine müsaade etme lütfen. Başaracaksın atlatacaksın hepsi de geçip gidecek yeter ki sen pes etme. İnançlı mısın bilmiyorum ama istersen sana bazı iç ferahlatan dualar önerebilirim özelden. Keşke yanında olup sana sarılabilseydim şuan asıl buna ihtiyacın var belki...
