Bekar olmaktan utanıyorum

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...

Nihal Shibuya .!.:

Yaşadıklarınız yüzünden erkeklere duvar örmüş gibisiniz.
Bekar olmak bir kusur değildir ama eksikliğini hissediyorsanız, çoluk çocuğa karışmak istiyorsanız her defasında sıfırdan başlamanız gerekiyor. Pozitif enerji vereceksiniz. İlk evliligim 15 sene sürdü. 4 sene bekar kaldıktan sonra 2. Evliliğimi 39 yaşında yaptım. 42 yaşında hamileyim.
Hayat sürprizlerle doludur. Karamsarlığa kapılmayın. Hayatınızı evliliğe odaklamayın ama radarınızı da her zaman açık tutun.

Genişletmek için tıkla...

flamefire .!.:

Nasıl orulmez duvar .Ne yapılması gerekır

Genişletmek için tıkla...

Buz ruhu .!.:

Utanılacak ne var gerçekten anlamıyorum. Siz nasıl mutluysanız o şekilde sürdürün hayatınızı. Gerçekten teselli olsun diye söylemiyorum bunu, işyerinde çok yakın arkadaşımla aynı yaştayız. O evliliği hiç düşünmedi. Ben evlilik, 2 çocuğun yükü derken pörsüdüm resmen. Arkadaşım ay gibi parlıyor, 15lik genç kız gibi. Bu sadece evlenmediği, çocuk yapmadığı için değil istediği hayatı yaşadığı için de böyle. Toplum her zaman baskı yapar. İşe gir, askere git, evlen, çocuk yap, ikincisini yap, kızı/oğlanı yap, sünnet düğünü/mevlüt yap, doğum günü partisi yap, düğün yap, ev al, araba al, birikim yap... bunun sonu yok ki. Neyle mutluysanız onu yaşayın bence. Bu da benim baskım olsun size :)

Genişletmek için tıkla...

mervecaglarr .!.:

Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..


Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..

Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.

Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..

Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..

Genişletmek için tıkla...