Merhaba hanımlar kimi sevse hevesi kusrağında bırakılmış, psikolojik şiddet görmüş, maddi manevi sömürülmüş, cinsel obje olarak görülmüş, kendisine bu şekilde yaklaşılmasına izin vermediği için de terk edilmiş, aşktan yana yüzü gülmemiş bu sebeplerden ötürü de bir türlü evlenememiş biriyim..
Bugün bir işe başladım herkes tanışırken konu yaşa geldi sordular 33 dedim herzaman karşıma çıkan insanlar gibi onlarda hiç göstermiyorsun şoku yaşadılar (minyon tipliyim 25 falan görünüyorum) peşinden gelen "-evli misin?" sorusu hayır dediğimde "-geç kalmışsın" lafı..
Nezaman bir işe veya ortama girsem bu sorularla muatap oluyorum. Buyüzden insan içine çıkmakta istemiyorum. Kendimi bir kusur işlemiş gibi hissediyorum. Bekar olmaktan utanıyorum. Her daim buyüzden başım önde. Normal insanlar evlenip doğuruyor sanırım zira girdiğim her ortamda bu yaşta bekar bir tek kendimi görüyorum.
Herkes eşlerinden, çocuklarından bahsederken ben telefonumla oynuyorum kendimi uzaylı gibi hissediyorum. "-Benim bu dünyada ne işim?" var diye sorguluyorum. Şimdi diyeceksiniz tüm bunlar hayatında bir erkek olmadığı için mi elbette hayır tüm bunlar neden numune gibi girdiğim her ortamda tek bekar olarak benim sivrildiğim ve bu bana bir sorunmuş hissettirildiği için..
Açıkçası içimde öyle evlenme hevesi falan da yok ama toplum baskısı ve ebeveynlerin kaybından sonra bu hayatın yükünü tek başıma nasıl omuzlayacağım kaygısı bana bunu düşündürüyor.. Bu hayat böyle tutunacak kimse olmadan geçer mi ve bir ömür bu evlimisin sorusunu yanıtlarken yaşadığım ezikliğimi yaşayacağım diye kara kara düşünüyorum..