Aylardır debeleniyorum belki...
Konu açsam, açmasam...İçimdekileri, boğazımdaki düğümleri nasıl anlatsam diye...
Ama bu sabah gelen haberle artık içimde tutamayacağımı, tutarsam patlayacağımı farkettim...
Erkek arkadaşım güneydoğuda subay, ömrü operasyonlarda geçiyor, gık'ı çıkmıyor, babası yok çünkü çok küçükken kaybetmiş ve vatanımızı devletimizi babası biliyor... Birkaç yıl önce çok yakın bir devresi şehit oldu, arkasından toparlanması çok zaman aldı, bu süre içerisinde ilişkimizde çok sarsıldı. Günlerce konuşamadığımız oldu, oluyor...Haber alamıyorum, istihbarat durumu yüzünden de nerede şuan hangi birlikte, intikal nerelere oluyor, operasyon hangi bölgede bilemiyor...Bazen yurtdışı görevleri de oluyor, 3 yılda 2 kere ayrıldık ama ayrılığa da dayanamıyoruz, ağustosta tayini var, 1. bölge olacak sanırım...Kış başı da düğün düşünüyorduk ama, bu sabah ağlayarak aradı beni, çok yakın bir arkadaşı şehit olmuş dün... Koskoca yiğit, mert adam çocuklar gibi hıçkıra hıçkıra ağladı karşımda...3 yıldır çektiğimi bir allah biliyor, bir ben biliyorum...Hayatımın merkezi telefon oldu, hem çalsın istiyorum-hem çalmasın... Diken üstünde beklemek o kadar zor ki... Ellerim uyuşuyordu bir dönem doktora gittim kemik yoğunluğuna kadar baktılar-hiçbirşey yok...Strese bağlı dendi. Atamıyorum ki düşünceleri kafamdan. Sürekli birlikte kalsa, yine o kadar yanmayacak içim...Çatışma, sıcak temas... Bana hissettirmemeye çalışıyor ama denk geldiğim olaylar çok oldu, yakalanan bir terörist grubunun üzerinden birliklerinde öldürülecek rütbelilerin isimleri çıkmış, içinde onunda ismi varmış, ağzından kaçırmıştı birgün...Daha neler neler...Yaşamayan bilemez...
Bu son devre arkadaşının şehadetinden sonra tayin isteyeceğini zannetmiyorum, ne yapacağımı ne düşüneceğimi şaşırmış durumdayım. İstifa edermi, yaptırımları neler istifa sonrasının bilemiyorum, ama bunu ondan hiç istemeyeceğim. Onun gibi mert, yiğit yürekli adamlara ihtiyacı var bu ülkenin...Dönmeyecek, ağustostaki tayinini de durduracak eminim. Ailem bu ilişkinin bitmesi gerektiğini söylüyor, ama ben o kadar çok seviyorum ki, tek birşey almadan tek bir çekyatla lojman hayatına alışabilirim gibi geliyor...Her gün bir haber gelecek diye iç sıkıntısı yaşamaktan tansiyonumda sürekli oynamaya başladı, bu kadar yükü kaldırmıyor artık bedenim. O kadar korkuyorum ki ona birşey olacak diye, sürekli haber alamadıkça ondan ona saldırıyorum, laf sokuyorum, sonra o kadar pişman oluyorumki... Dayanamıyorum artık ya