İns bunları duymak çok iyi..
Allah sabır versin size yüreğinize ferahlık versin inşallah,Evladım, canım oğlum cennete gideli 113 gün oldu.
Yılların beklentisi, dile kolay 9 yıl...
Yaşananların yorgunluğu...
Dayanılmaz acılı günler geceler yaşıyorum
Yaşadığımız şehirde şu an eşimle yalnızız.
Eşim çalişiyor,
Yani çarkın içinde, ben ise tercihen evdeyim. Aslında bı mesleğim var ama üç dört yıldır yapmiyorum..
Geçen yıl şubat ayında hamile kaldım, ondan sonra güzel bı yolculuk başladı telaşlı heyecanlı...
Yaşasaydı oğlum 113 günlük olacakti, rüya gibi günler yaşayacaktık ama o gitti gideli ben büyük bı kabusun içindeyim, hiç bı şeyle tatmin olmuyorum, mutlu olmuyorum. Elhamdülillah, inancım ayakta tutuyor beni ama sıkça tökezliyorum..
Ailem başka şehirde, onlar sıkça gelip gittiler bu geçen aylarda ama ben onların yanına gitmek istemiyorum, oglumdan uzakta bı yere bı defa iki günlüğüne gittim, kafamız dağılsın diye, onda da keyif almadim.
Çok yaniyorum içim her bir dakika yanıp kavruluyor.
İlk kez yakın kaybı yaşadım, ama bu yakın kaybı gibide değil, sanki ben kendim ölmüş gibiyim.. Normalde kişi kendi öldüğünde farkında olmaz, bilmez ama ben farkındayım ve biliyorum yaşıyor gibi değilim
Tedaviyle gebe kaldım, her şey yolundaydı. Sezaryene iki hafta kala plasenta erken ayrıldı, yoğun kanamam oldu.
Allah hepimize afiyet versin, bende gececgini hiç dusunmuyorum ama elbet hafifletecek, Rabbim gücünü verir ins
hepsi geçecek ama inanın. o kadar çok bu durumu yaşayan arkadaşlarım oldu ki, şimdi hepsinin çocuğu var. sakın kendinizi bırakmayın. Rabbim size başka bir evlat vererek acınızı unutturacaktır emin olun 
Allah acıni hafifletsin inşallah. Sana kocaman sarılıyorum.soyle yapsan bir yerlerde çalışsan ama zor sıkıcı bir işte değil. Seni ferahlatacak bir iş. İnsanlarla muhatap olacak bir işEvladım, canım oğlum cennete gideli 113 gün oldu.
Yılların beklentisi, dile kolay 9 yıl...
Yaşananların yorgunluğu...
Dayanılmaz acılı günler geceler yaşıyorum
Yaşadığımız şehirde şu an eşimle yalnızız.
Eşim çalişiyor,
Yani çarkın içinde, ben ise tercihen evdeyim. Aslında bı mesleğim var ama üç dört yıldır yapmiyorum..
Geçen yıl şubat ayında hamile kaldım, ondan sonra güzel bı yolculuk başladı telaşlı heyecanlı...
Yaşasaydı oğlum 113 günlük olacakti, rüya gibi günler yaşayacaktık ama o gitti gideli ben büyük bı kabusun içindeyim, hiç bı şeyle tatmin olmuyorum, mutlu olmuyorum. Elhamdülillah, inancım ayakta tutuyor beni ama sıkça tökezliyorum..
Ailem başka şehirde, onlar sıkça gelip gittiler bu geçen aylarda ama ben onların yanına gitmek istemiyorum, oglumdan uzakta bı yere bı defa iki günlüğüne gittim, kafamız dağılsın diye, onda da keyif almadim.
Çok yaniyorum içim her bir dakika yanıp kavruluyor.
İlk kez yakın kaybı yaşadım, ama bu yakın kaybı gibide değil, sanki ben kendim ölmüş gibiyim.. Normalde kişi kendi öldüğünde farkında olmaz, bilmez ama ben farkındayım ve biliyorum yaşıyor gibi değilim
Teşekkür ederim, kuran kursu öğreticisiyim, başka işde yapamam, kendi mesleğim için bı seylsr yapabilirim belki ama onun için de enerjimi toparlamam lazım, şimdi içinde bulunduğum ruh haliyle nasıl olacak hiç bilemiyorum.
Mesleğiniz de mükemmel maşallah
Aslında terapiye sıcak bakıyorum ama ne olacak mesela, ne diyecek ne yapacak da iyi gelecek diye merak ediyorum. Daha evvel sıkıntı sorun yaşadığımda psikologa gittim üç beş ay, çok fayda göremedim, kendi kendime başedebikeceğimi gördüm zaten süreçte bitti devam etmedim, kendim halledebildim. Ama şimdi ki gibi bı acıyı ilk kez yaşıyorum, son olsun insAllah kalbinize ferahlık versin, gerçekten dayanması zor bir acı terapi alırsanız süreci daha iyi geçirebilirsiniz aslında. Süreç diyorum; çünkü acınız bir gün hafifleyecek, yeniden nefes almaya, gülümsemeye başlayacak, hayata karışacaksınız. İmtihan Dünyasındayız malesef, acılarımızla yaşamayı hepimiz öğreniyoruz, öğreneceğiz. Rabbim sabır versin
Haklısınız..teşekkür ederim
bilmiyordum sizi sitede görmeme rağmen.çok üzüldüm başınız sağolsun allah acılarınızı hafifletsin tez zamandaYaşadığım şehirde bir tane psikiyatrist var ona da aylardir sira bulamiyorum, sıra bulsam da gidebilecek miyim bilmiyorum, çünkü doğum yaptığım hastanede..
Akşam eşim gelene kadar yatak modundayim, elimi çoğu şeye durmuyorum gibi. Kulluk sorumluluğum olmasa yataktan mi çikmayacağım...
Eşim geleceği zaman biraz enerji topluyorum eve çeki düzen veriyorum, yemek filan telaşına giriyorum, o da eşim için, yani beni kötü gormesin bı de bana üzülmesin, acı onunda acısı diye..
Normalde çok güçlü bı yapıya sahibim, 10 yıllık evliliğimizde evlat ile ilgili bir sürü sınavdan geçtik ama asla yılmadım pes etmedim ama böyle bı acıyla da sinanmadik
Herkesin bir derdi var durur içerisinde... Aminn. Teşekkür ederimbilmiyordum sizi sitede görmeme rağmen.çok üzüldüm başınız sağolsun allah acılarınızı hafifletsin tez zamanda
