ben hep birinden hoşlanırım ya da hoşlanır gibi olurum ama belli etmem. hep içimde yaşarım. en son ilişkimi 1,5 sene önce bitirdim. konu açmıştım. çok karışık bi haytım var.
neyse konu aslında şu; yıllardır tanıdığım ve iletişimi hiç koparmadığım bi arkadaşım var.
birbirimizi çok severiz. bu arkadaşım daha önce yurt dışındaydı. ve bi 6-7 ay önce döndü.
bundan sonra biz eskisi gibi görüştük fln. hatta halasına oturmaya gittik. kuzenleriyle tanıştım (daha önce tanımıyodum). babaannesiyle tanıştım. bi annesini önceden tanıyodum işte.
ben bu kişiyi sevmeye başladım. yani öyle aşık oldum değil. baya baya seviyorum. hergün düşünüyorum.
tanıştığımız günden beri herkes bizi yakıştırır. keşke sevgili olsanız derler.
biz hep güldük bunlara. küçük kuzeni hatta çocuk siz aşık mısınız diye sordu.
yerin dibine girebilirdim.
o zaman daha böyle düşünmüyodum ama şimdi farklı.
davranışını soracak olursanız; benim bi çok erkek arkadaşım var normal görüştüğüm. ama bunla ayrı yakınız. kendi kendime mi yorumluyorum bazı şeyleri diyorum ama değil.
'seni özledim' demekten çekinmeyiz ya da 'tam seni düşünüyosum sen aradın' fln. demişliği var.
en son bayramlaşmaya gittim. yemek fln yedik sonra ev biraz kalabalıktı biz çıkalım biraz hava alalım dedi. yürüdük. sahile oturduk. sanki bişey söyleyecek gibi hissetmiştim ama öyle olmadı.
bundan sonra ben böyle düşünmeye başladım.
şimdi bi kaç gün sonra doğumgünü. ne hediye alsam diye düşünüyorum. ve ben onla konuşsam mı.
ne kaybederm ki demi? bi arkadaşım demişti; zaten arkadaş değilsiniz sen böyle hissediyosan. yani aranız açılsa bile bişey kaybetmiş olmazsın.
bi yandan diyorum ki ben boşlukta mıyım da böyle hissediyorum.
ama sanmıyorum çünkü benle görüşmek istwyen biri var. hoş biri ama hiç ilgimi çekmiyo. hemde hiç. sürekli erteliyorum bi araya gelmeyi (arkadaş ortamından tanıyorum o kişiyi)
napiym ben?
dunyanin en guzel olayi su zamanlar.
