Kızlar 1,5 yıllık evliyim. şu an hamileyim karnım burnumda. Evlendiğimiz günden beri ( hatta öncesinde de) sürekli kavga ediyoruz. Hamileyken bile boşanmaya kalktık kavga ettik abimler engel oldu. Anlattığımızda da bize kızdılar bunlar çok küçük şeyler saçmalamayın diye. Küçük şeyler birikip dağ oluyo beni hayattan ve eşimden soğutuyor. dün yine kavga ettik, ben sinir krizi geçirdim. Normalde böyle davranmam ama hormonların etkisi mi bilmiyorum delirmiş gibiydim eşime saldırdım kendimi parçaladım basbas bağırdım komşular falan umrumda değildi. bunu 2. kez yaşıyorum ( her zaman böyle değilim tabiki) sabrım taşıyor galiba. Normalde eşim çok bağırır. Neyse gözüm döndü çok ağladım.
Olay şu eşim herşeyi benden bekliyor hiçbir şeye elini sürmüyor. Akşama kadar bende çalışıyorum o da çalışıyor yorgunum deyip yatıyor sürekli tv izliyor ( maça çağırdılar mı akşam 10 da gidiyor yorgun olmuyor ama). İşten gelip hiç dinlenmeden mutfağa giriyorum, yemek yapıyorum o kadar süre geçiyorum mutfakta, yoruluyorum yemeğe oturuyoruz 10 dk bile sürmüyo yiyip kalkıp tv ye gidiyor benim bitirmemi beklemiyo bile tek başıma yemek yiyorum hep. Ağrılarım var zor bir hamilelik geçiriyorum dün bulaşığı bile yıkayamadım gelmiş çay istedi yapamam kendin yap, isterken utanmıyor musun dedim, bu senin görevin sen ne biçim kadınsın bi dünya laf etti. Bu anlattığım sadece biri. İnsanlar eşlerini el üstünde tutar benim ki hamileyken bile herşeyi benden bekliyor. Daha neler neler yazasım var da uzun diye okunmaz diye yazmıyorum.
Çok mutsuzum kızlar en çok üzüldüğüm nokta da hamileliğim hep ağlayarak mutsuz stresli sinirli geçiyor çocuğum bundan illa ki etkileniyordur.
Olay şu eşim herşeyi benden bekliyor hiçbir şeye elini sürmüyor. Akşama kadar bende çalışıyorum o da çalışıyor yorgunum deyip yatıyor sürekli tv izliyor ( maça çağırdılar mı akşam 10 da gidiyor yorgun olmuyor ama). İşten gelip hiç dinlenmeden mutfağa giriyorum, yemek yapıyorum o kadar süre geçiyorum mutfakta, yoruluyorum yemeğe oturuyoruz 10 dk bile sürmüyo yiyip kalkıp tv ye gidiyor benim bitirmemi beklemiyo bile tek başıma yemek yiyorum hep. Ağrılarım var zor bir hamilelik geçiriyorum dün bulaşığı bile yıkayamadım gelmiş çay istedi yapamam kendin yap, isterken utanmıyor musun dedim, bu senin görevin sen ne biçim kadınsın bi dünya laf etti. Bu anlattığım sadece biri. İnsanlar eşlerini el üstünde tutar benim ki hamileyken bile herşeyi benden bekliyor. Daha neler neler yazasım var da uzun diye okunmaz diye yazmıyorum.
Çok mutsuzum kızlar en çok üzüldüğüm nokta da hamileliğim hep ağlayarak mutsuz stresli sinirli geçiyor çocuğum bundan illa ki etkileniyordur.