- 2 Kasım 2015
- 2.498
- 5.896
- 158
Valle istediginiz kdar uzun yazabilirsiniz bana o kadar iyi geliyorki cumleleri agir agir okuyorum. Okuldan ben aliyorum,o kadar cok ozluyorumki zaten opup kokluyorum,donerken sohbet ediyoruz okulunu soruyorum.Kardesinin beni uzdugunu yaramaz oldugunu anlatiyorum keske sen evde olsaydin onunla oynardin beni uzmezdi diyorum.Sen cok tatli beni uzmeyen bir bebektin kardesin oyle degil diyorum.Eve gelmemiz 20dk suruyor eger annem kizgin bir sekilde 'nerdesin gel bebegini AL durmuyor agliyor'diye atarli atarli aramazsa anne kiz eve gelip yemek yiyoruz.Oyun oynuyoruz,boyama yapiyoruz. Ama gunun belli saatlerinde birşey oluyor kriz yasaniyor o da her zaman degil.Misal suan kardesine muz yediriyor,yumoslarin yanina oturtmus ogretmencilik oynuyorlarmisSizin büyük kızınızla yaşıt bir yeğenim var. Hiçbir şey söyleme, sadece ofla ya da iç çek, gayet ciddi bir şekilde 'ama hala seviyorsun beni di mi?' Diye soruyor. Ki tek çocuk, sevgi eksikliği çekmiyor, yaramazlık yaptığında 'böyle yaptığın zaman seni hiç sevmiyorum' diyen iyi bir şeyler yaptığında 'Ben böyle çocukları çok severim işte' diyen yok. Emzik bırakma döneminden beri ayda bir pedagog randevuları eşliğinde büyüyor, teori tamam, pratikte teori eşliğinde şekilleniyor. Ama kaynağını çözemediğim bir koşullu sevgi anlayışı geliştirmiş işte. Çocukların kendilerine yönelik sevgiyi sorgulamaları için çok büyük bir ebeveyn hatası ya da ilgisizliği gerekmiyor benim anladığım kadarıyla. Ki siz de ilgili bir annesiniz bence.
Bu arada ebeveynlik konusunda kendini eğitme çabası göstermeyen, çocukla çok uğraşmayan ailelerin çocukları özellikle belli bir yaşa kadar daha sorunsuz olabiliyorlar o konudaki tespitinize katılıyorum. O da anne-babanın sürekli içsel sorgulama yaşamamasından kaynaklanıyor. Çocuk evdeki 1 numaralı gündem maddesi olmadığından, çocukta görülen ya da ileride görülme potansiyeli olan sorunlar çok üstünde durulmadan geçiştiriliyor. Çocuk belli bir yaşa kadar iç huzuru yüksek, kendinden emin, acaba yetersiz miyim , çocuğuma yetemiyor muyum, yetiyorsam niye böyle bu çocuk diye kafa karışıklıkları, bunalımlar yaşamayan bir anne babayla büyüyor. Dolayısıyla ev düzenini kendi de sorgulamıyor, evdeki kurallara daha çabuk adapte oluyor. Bazı açılardan çok kötü birşey değil o yüzden içgüdüsel ebeveynlik.
Tabi 'en kolayıma gelen böylesi o yüzden böyle büyüteyim' tarzındaki ailelerin çocukları , ileride başka ailelerin çocuklarına ne kadar odaklandığını görünce daha ağır sorgulamalara girebiliyorlar. Mesela aile ard arda çocuk yapmış, kardeşler birbirlerini büyütmüşler, genel olarak bir sıkıntı yaşanmamış, çocukluk döneminde ailedeki büyük çocukların hepsi ne kadar sorumluluk sahibi olduklarıyla ilgili dışarıdan övgüler almışlar, anne-baba yükleri azaldığı için daha mutlu, ev mükemmel çekip çevriliyor vs vs. Ama yetişkinlikte bu ailelerin çocuklarında 'sizin yüzünüzden çocukluğumu yaşayamadım' isyanları başlayabiliyor. Bu yüzden gelin çocukları takmayalım, kendi keyfimizin kahyası olalım, en bi mükemmel şey bu diyemiyorum. Ama siz isterseniz saçınızı süpürge edin, isterseniz oturun bütün çocuk gelişim kuramlarını hatmedin, hepsine uyacak orta yol yöntemler geliştirmeyi başarıp çocuğu bu yöntemlerle yetiştirin. Çocuğunuz yine ileride sizin ebeveynliğinizi sorgulayıp hiç beğenmeyeceği noktalar bulacak. Yine ufak tefek pürüzleri, arızaları olacak. Çünkü insan evladı sonuçta. Çok yıpratmayın kendinizi.
Buraya kadar ki kısım, moral motivasyon konuşmasıydı. Ben 2-3 paragraf yazı yazdım diye, bir anda geniş, telaşsız bir anne olamayacağınızın farkındayım. Bir de pratikte uygulanabilecek bir tavsiye verip yazıyı kapatayım, destan olma yolunda ilerliyor çünkü yavaştan. Bir çok yararlı öneri verilmiş, siz de çoğunu uyguluyormuşsunuz zaten. Belki bunu da uyguluyorsunuzdur ama yine de yazayım ben. Büyük kızınız okuldan geldiğinde ilk 5-10 dakikayı sadece onunla ilgilenerek geçirmeye çalışın. Okuldan gelince yemek yiyorsa bile hemen yemeğini hazır edeyim diye uğraşmayın, başka şeylerle zaten uğraşmayın. Oturun kucak kucağa okulda neler yaptı onlardan konuşun. O yokken onunla sohbet etmeyi, oyun oynamayı çok özlediğinizi anlatın. Okuldan eve ilk geldiğinde ilginiz bölünmeden sadece onun üzerinde olarak geçireceğiniz ilk 5 dakika çok önemli. Çocuğun size karşı beklentisinin pik yaptığı zaman o çünkü. Bir nevi kavuşma anı. Aynı şekilde babası için de işten geldiği ilk 5 dakika bütün ilginin büyük çocukta olması önemli.
Ben de 2bucuk yas kucuk kiz kardesimle neler yasamisim.Besigine cikip kafasina yastik koyup ustune oturuyormusum.Agzina biskuvi dolduruyormusum.Ilerde kizlarimla da gulerek anlatir miyiz dersin?ins
Mehsajinizda kini anlamadim .emin olun kimse ikinci cocuga yetimhaneymis hissini yasatmiyor . En azindan bebek uyurken buyuk cocukla ilgilenmek adina yatagina birakmaktan bahsediyordur.Şu kucugun sadece temel ihtiyaclarini karsilayin cumlesine hiiiic katilmiyorum.
Cozum bulacagim derken tuhafa kaciyor bu oneri.
Dunyaya yeni gelmis, daha kendisini annesinden ayirt edememis minicik bebeklerinize minimum ilgi gostermek mi dogru olan?
Buyuk cocugunuzla ilk dogdugunda 24 saat ilgileniyordunuz, uyurken bile izliyordunuz buyuk ihtimalle. İkinci sirf kucuk diye sadece doyurup uyutmak mi sizin anladiginiz?
Denge bu sekilde kurulmaz. Ben grill'e katiliyorum. Gerekirse ikisi de kucaklanir, ikisi de yedirilir. Ama asla ikinci cocuga yetimhanedeymis gibi temel ihtiyaci verilip kenara atilmaz!
Bu dusuncedekiler bakamayacaksa yapmasin 2.yi lutfen, zira yazik. Annesi varken oksuz buyumeye gerek yok.
Nacizane fikrim kardes yaparken arada 5 yas olmasaydı daha iyiydi. Oğlum 20 aylık ve ben de bi kardesı olmasını düşünüyorum.Yataga uzandim agliyorum, kendimi o kadar caresiz hissediyorum ki...Konu kizim. Daha 5 yasinda bile degil ama sanki hayatimin sinavini veriyorum...
1 yil oncesine kadar hersey ne guzeldi.Ne zamanki kardesi dogdu, yuvamizdaki huzur da gitti.2 gun sen sakrak huzurlu ve mutluysak 5 gun gerginiz.Kizim benimle babasini umursamiyor,kendi oz gereksinimlerini yapmak istemiyor(dis fircalamak,kiyafet ayakkabi giymek,ufak tefek islere yardim konusuna girmiyorum bile)kardesini ara sira hirpaliyor,kiskanclik krese basladiginda azalmisti ama yine artti. Uyarilara kafa tutmasi,ergen gibi davranislar,bizi yonetmeler.. Kreste bir sorun mu oldu desem,sanirim gitmek istemezdi seviyor okulu.Hatta ogretmenini bizden cok seviyor. Tek sey kaliyor kardes kiskancligi...
Gelelim bana. Bende de cok hatalar var.Sinirlari zorladi mi, hakaret isitmek icin bile bile kizdirdi mi kendimi tutmaya calisip sonunda bagiriyorum,bazen hirpaliyorumKardesinden once bunlar olmadi,kucuk de yakami birakmiyor napacagimi bilemez haldeyim.Sabirli yapici babasini bile yaptiklariyla bezdiriyor artik. Bu aksam da boyle bir durum yasadik.Sonradan yatistik,markete gittik hava aldik vs.Gelirken ust kata anneannesine cikti kizim.Yanina gidip ayaklarini annemin altina dogru sokmus isinsin diye ve 'Ben senin prensesinim dimi'demis 1 dk sonra da uyumus...Bu cumlesi beni kahretti kendime lanet ediyorum...
Nolur kardes kiskancligi donemseldir gececek gibi seyler yazin,beni sarsin hatta kendime geleyim...
Ayni ben.kizim uc yasina girecek.surpriz yimurta olan kizim da 6 aylik.cok kiskansada cok da seviyor kardesini.anane dede ust katta onlar sevince kardesini cok hircinlasiyor.biz esimle cok opup oynariz.ben oper sarilirim her firsatta.bsbasida cok ilgilidir fakat yinede kardesini kucagimizdayken oda gelmek istiyor bende ikisini birden kucakliyorum.Yataga uzandim agliyorum, kendimi o kadar caresiz hissediyorum ki...Konu kizim. Daha 5 yasinda bile degil ama sanki hayatimin sinavini veriyorum...
1 yil oncesine kadar hersey ne guzeldi.Ne zamanki kardesi dogdu, yuvamizdaki huzur da gitti.2 gun sen sakrak huzurlu ve mutluysak 5 gun gerginiz.Kizim benimle babasini umursamiyor,kendi oz gereksinimlerini yapmak istemiyor(dis fircalamak,kiyafet ayakkabi giymek,ufak tefek islere yardim konusuna girmiyorum bile)kardesini ara sira hirpaliyor,kiskanclik krese basladiginda azalmisti ama yine artti. Uyarilara kafa tutmasi,ergen gibi davranislar,bizi yonetmeler.. Kreste bir sorun mu oldu desem,sanirim gitmek istemezdi seviyor okulu.Hatta ogretmenini bizden cok seviyor. Tek sey kaliyor kardes kiskancligi...
Gelelim bana. Bende de cok hatalar var.Sinirlari zorladi mi, hakaret isitmek icin bile bile kizdirdi mi kendimi tutmaya calisip sonunda bagiriyorum,bazen hirpaliyorumKardesinden once bunlar olmadi,kucuk de yakami birakmiyor napacagimi bilemez haldeyim.Sabirli yapici babasini bile yaptiklariyla bezdiriyor artik. Bu aksam da boyle bir durum yasadik.Sonradan yatistik,markete gittik hava aldik vs.Gelirken ust kata anneannesine cikti kizim.Yanina gidip ayaklarini annemin altina dogru sokmus isinsin diye ve 'Ben senin prensesinim dimi'demis 1 dk sonra da uyumus...Bu cumlesi beni kahretti kendime lanet ediyorum...
Nolur kardes kiskancligi donemseldir gececek gibi seyler yazin,beni sarsin hatta kendime geleyim...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?