- Katılım
- 7 Haziran 2017
- Mesajlar
- 3.039
- Emoji Skoru
- 3.472
- Puanlar
- 133
- Konu Sahibi lostcherry
-
- #1
Arkadaşlar günaydın.
Konu biraz uzun, okuyanlara teşekkürler. Ama lütfen taşlamayın. Sonuçta bu konu önemli.
Mezun oldum ve yeniden annemle beraber yaşamaya alışamıyorum. Kısıtlayan birisi falan değildir asla, ama alışamıyorum işte. Artık “ben” değil, “biz” olduğumuzu kabul edemiyorum nedense.
Annemle bu aralar bayağı tartışıyoruz. Konu beraber dışarı çıkmamamız. Haftada iki gün çalışmıyor, o iki gün de evdeyiz yani kendisini bırakıp dışarı çıkma durumum da olmuyor. Hatta kendisi spora vs gidiyor. Ben özellikle kendisi işteyken dışarı çıkarım eğer çıkarsam. Çünkü bir kere sinema bileti almıştım o işteyken, ama o eve bana söylemeden erken gelmişti ve çok kötü atışmıştık
Ev işleri konusundaki sorumluluklarımı aksatmıyorum yani aksatsam böyle düşünüyor diyebilirim ama böyle bir şey de yok. Mesela ev işi yapmadığım gün dışarı da çıkmıyorum, sonuçta iş yapmayıp dışarı çıkmak olmaz.
En son dün akşam çok kötü bir kavga ettik. Geldiğinden bu yana (Haziran sonunda mezun olup Türkiye’ye geldim) saydım 4 kere dışarı çıktık ve bu durum beni çok yaralıyor dedi, daha ben cümlemi bitirmeden odamın kapısını çarpıp gitti. Hani sevgililer yapar ya kavga ederken telefonu yüze kapatırlar konuşurken, aynen öyle oldu. Tamam haklı, ama böyle sevgili gibi davranması bence onu haksız duruma düşürüyor. Oturup güzelce konuşsak aslında sorun çözülür.
Neden dışarı çıkmıyorsun derseniz, annemde genel bir tatminsizlik görüyorum. Mesela evde temizlik yapıyorum, çok beğeniyor sağol diyor falan ama kavga ettiğimizde “sen zaten pissin” e dönüyor. Ya da mesela anneanneme gidip 2 saat oturduğumda bana “görev gibi yapıyorsun” diye bağırıp ağlamıştı. Şimdi mesela dışarı sürekli çıkarsak bir gün çıkmadığımda aşağıda eklediğim şeyin olmasından korkuyorum. Yani zaten yaptıklarımla da tatmin olmadığını hissediyorum, o zaman da bir şey yapasım gelmiyor.
Bazen de çok müdahaleci davranıyor bu da rahat davranmamı engelliyor. Daha çok şey var da çok uzatmak istemedim.
Ya da bazen bir dediği bir dediğini tutmuyor. Evle alakalı bir karar veriyoruz mesela, o karara kendi uymuyor. Dün sabah kendine kahvaltı hazırlamıştı mesela normalde beraber yaparız ki hiç sorun etmedim, bana şey dedi belki sen başka bir şey yemek istersin sonuçta benim belirlediğim bir menüyü yemek zorunda değilsin diye yapmadım (ki önceki gece konuşmuştuk sabah spora gidecekti geldiğinde kahvaltı edecektik, o yüzden ben hiçbir şey yemedim). Aaa dedim olur mu falan. Sen kibar kızsın söyleyemezsin dedi. Akşam yanılmıyorsam yediye geliyordu, bir yemek yapmış çok güzel koktu dedim yiyebilir miyim çok da açtım çünkü. Delirdi. Ne demek yiyebilir miyim, çok bireysel takılıyormuşum, neden “yiyeceğiz” demiyormuşum. Kavga ettik tabii. Yemin ediyorum soracağıma pişman oldum. Ya da geçen hafta dolapta yemek göremedim, bir dışarı çıkıp geleceğim dedi bir buçuk saat gelmedi ben de acıktım, bişey yaptım ama çok kızdı, kahvaltıyı ayrı etmemiz bana bu hakkı vermezmiş.
Açıkçası kışın buraya geldiğimde sinir krizi geçirmişti, dolayısıyla pek bir şey söylemek de istemiyorum. Sinir krizinin nedeni ise kendi kendine her şeye yetişmeye çalışıp sonra da “her şeye yetişemiyorum” diye strese girmesi. Kaldı ki ben ondan böyle bir beklenti içinde de değilim. Mesela şey dedi, “ben iki gün mesela hiçbir şey yapmak istemeyeceğim, kitap okumak isteyeceğim sadece” tamam dedim ben bir beklenti içerisinde değilim ki, her şeyimi kendim yapıyorum. Anlamıyorum. Ya da son bir örnek. Babam bir şeye söz vermişti ama yapmadı. Annem de direkt “biliyorum benim yapmam yönünde bir beklentin var bekleme anneannen dedenden de isteme ayıp” dedi durdu. Kaldı ki öyle bir beklentim de yoktu. Sonuçta da babamla konuştum o istediğim şeyi yaptık.
Sorum şu, bencil olmamayı nasıl öğrenebilirim? Mevzu aslında şu, bir kere “evet” dersem artık kendim olamamaktan korkuyorum. Artık her şeyi boşverip her fırsatta dışarı çıkalım desem beni affeder mi?
Konu biraz uzun, okuyanlara teşekkürler. Ama lütfen taşlamayın. Sonuçta bu konu önemli.
Mezun oldum ve yeniden annemle beraber yaşamaya alışamıyorum. Kısıtlayan birisi falan değildir asla, ama alışamıyorum işte. Artık “ben” değil, “biz” olduğumuzu kabul edemiyorum nedense.
Annemle bu aralar bayağı tartışıyoruz. Konu beraber dışarı çıkmamamız. Haftada iki gün çalışmıyor, o iki gün de evdeyiz yani kendisini bırakıp dışarı çıkma durumum da olmuyor. Hatta kendisi spora vs gidiyor. Ben özellikle kendisi işteyken dışarı çıkarım eğer çıkarsam. Çünkü bir kere sinema bileti almıştım o işteyken, ama o eve bana söylemeden erken gelmişti ve çok kötü atışmıştık
Ev işleri konusundaki sorumluluklarımı aksatmıyorum yani aksatsam böyle düşünüyor diyebilirim ama böyle bir şey de yok. Mesela ev işi yapmadığım gün dışarı da çıkmıyorum, sonuçta iş yapmayıp dışarı çıkmak olmaz.
En son dün akşam çok kötü bir kavga ettik. Geldiğinden bu yana (Haziran sonunda mezun olup Türkiye’ye geldim) saydım 4 kere dışarı çıktık ve bu durum beni çok yaralıyor dedi, daha ben cümlemi bitirmeden odamın kapısını çarpıp gitti. Hani sevgililer yapar ya kavga ederken telefonu yüze kapatırlar konuşurken, aynen öyle oldu. Tamam haklı, ama böyle sevgili gibi davranması bence onu haksız duruma düşürüyor. Oturup güzelce konuşsak aslında sorun çözülür.
Neden dışarı çıkmıyorsun derseniz, annemde genel bir tatminsizlik görüyorum. Mesela evde temizlik yapıyorum, çok beğeniyor sağol diyor falan ama kavga ettiğimizde “sen zaten pissin” e dönüyor. Ya da mesela anneanneme gidip 2 saat oturduğumda bana “görev gibi yapıyorsun” diye bağırıp ağlamıştı. Şimdi mesela dışarı sürekli çıkarsak bir gün çıkmadığımda aşağıda eklediğim şeyin olmasından korkuyorum. Yani zaten yaptıklarımla da tatmin olmadığını hissediyorum, o zaman da bir şey yapasım gelmiyor.
Bazen de çok müdahaleci davranıyor bu da rahat davranmamı engelliyor. Daha çok şey var da çok uzatmak istemedim.
Ya da bazen bir dediği bir dediğini tutmuyor. Evle alakalı bir karar veriyoruz mesela, o karara kendi uymuyor. Dün sabah kendine kahvaltı hazırlamıştı mesela normalde beraber yaparız ki hiç sorun etmedim, bana şey dedi belki sen başka bir şey yemek istersin sonuçta benim belirlediğim bir menüyü yemek zorunda değilsin diye yapmadım (ki önceki gece konuşmuştuk sabah spora gidecekti geldiğinde kahvaltı edecektik, o yüzden ben hiçbir şey yemedim). Aaa dedim olur mu falan. Sen kibar kızsın söyleyemezsin dedi. Akşam yanılmıyorsam yediye geliyordu, bir yemek yapmış çok güzel koktu dedim yiyebilir miyim çok da açtım çünkü. Delirdi. Ne demek yiyebilir miyim, çok bireysel takılıyormuşum, neden “yiyeceğiz” demiyormuşum. Kavga ettik tabii. Yemin ediyorum soracağıma pişman oldum. Ya da geçen hafta dolapta yemek göremedim, bir dışarı çıkıp geleceğim dedi bir buçuk saat gelmedi ben de acıktım, bişey yaptım ama çok kızdı, kahvaltıyı ayrı etmemiz bana bu hakkı vermezmiş.
Açıkçası kışın buraya geldiğimde sinir krizi geçirmişti, dolayısıyla pek bir şey söylemek de istemiyorum. Sinir krizinin nedeni ise kendi kendine her şeye yetişmeye çalışıp sonra da “her şeye yetişemiyorum” diye strese girmesi. Kaldı ki ben ondan böyle bir beklenti içinde de değilim. Mesela şey dedi, “ben iki gün mesela hiçbir şey yapmak istemeyeceğim, kitap okumak isteyeceğim sadece” tamam dedim ben bir beklenti içerisinde değilim ki, her şeyimi kendim yapıyorum. Anlamıyorum. Ya da son bir örnek. Babam bir şeye söz vermişti ama yapmadı. Annem de direkt “biliyorum benim yapmam yönünde bir beklentin var bekleme anneannen dedenden de isteme ayıp” dedi durdu. Kaldı ki öyle bir beklentim de yoktu. Sonuçta da babamla konuştum o istediğim şeyi yaptık.
Sorum şu, bencil olmamayı nasıl öğrenebilirim? Mevzu aslında şu, bir kere “evet” dersem artık kendim olamamaktan korkuyorum. Artık her şeyi boşverip her fırsatta dışarı çıkalım desem beni affeder mi?