- 10 Ağustos 2010
- 421
- 95
- 318
Merhaba arkadaşlar...
Ben çok kötü bişe yaptım. Benliğimden koptum, ben ben değilim sanki..
Olayı en başından anlatayım. 4-5 ay önce idi ilk tanıştığımızda. Bana yaklaştığında ben onu reddettim, hiç tanımadığım için istemedim. Tersleyip durdum. Ama sonra ilgimi çekmeye başladı. Bir adım yaklaştım ona. Sonra benle 2-3 gün hiç konuşmadı.
Sorunun ne olduğunu sorduğumda... Arkadaşının bana teklif ettiğini öğrenmiş ve ben böle bişe yapamam dedi. Aramızda bişe yoktu aslında. Biz arkadaş değil miyiz, bu sorun mu dedim. Hayır o zaman sorun yok dedi. Görüştük .. Bu ilk görüşmemizdi. Ve her şey olumluydu. Ayrıldıktan sonra benden telefon numaramı istedi ve konuştuk bi süre. Bu süre zarfında yüz yüze pek görüşmedik. Sadece mesaj işte. 20 gün sonra filan bana benimle bi daha hiç konuşmak istemediğini söyledi. Nedenini sorduğumda arkadaşından dolayı, aşık olmaktan korkuomuş cart curt. 2 gün boyunca uğraştım, o kadar çok çabaladım ki. Bunun engel olamayacağını anlatmaya çalıştım, çırpındım çırpındım. Ama o çok soğuk kanlı davrandı ve niyetinden vazgeçmedi.
Sonra okullar açıldı. Onu yeniden gördüm. Aylarca bi kerecik bile konuşmamamıza rağmen onu hiç unutamamıştım zaten. Gördükçe duygularım yeniden kuvvetlendi
Oluşturduğu tablo hep şuydu; 'ben doğru, dürüst bi insanım aslında seni istiyorum ama arkadaşımın teklif ettiği kız ile yapamam'..
Bense bunun geçerli bi sebeb olmadığını düşünmüştüm hep. Sonra 1 a önce filan, bi anlık boşluğuma geldi. mesaj attım nasılsın dedim. Sonra yine attım. Hep eskiler karıştırdım, sürekli sorular sordum eskiye dair. Sürekli üsteledim. O ise hep cevapsız bıraktı sorularımı.
Sonra saçma sapan bir sürü olay oldu. Bi gün konuşmak istediğimi söyledim. Görüştük, konuştuk. Karşımdayken ondan yine güven, huzur aldım. Ama sevgi göremedim
Ama onu öyle çok seviyodum ki, gururum umurumda değildi. Bi yerlere davet ettim, her sabah mesaj attım. Ama hep yine konu eski meselelere geldi, ve hep tartıştık kavga ettik. Defalarca hiç konuşmama safhasına geldik. hep benim çabalarım ile yeniden düzeldi. Çok sıkıldığını söylüyodu hep bana.
Dün yine tartıştık mesajla... Gel oturup konuşalım bi sonuca bağlayalım dedim ben. Gelemem dedi. Gel diye ısrar ettim. Gelemem diyorum neden anlamıyosun, neden her şeyi üsteliyosun, sorguluyosun bırak artık bu işleri filan dedi. Sonra ben ona beni kaçıncı kez ağlattın dedim. Çocuk musun sen, boşu boşuna kendini heder ediyosun. Sen nasıl bi şeysin uğraşmak istemiyorum artık seninle dedi. Korkaksın sen dedim. Yanına gelmediğim için mi korkağım, yeter uğraşamicam artık senle dedi. Okurken yüreğimden bişeyler kopup gitti... incindim incindim incindim.
Çocuk değilim ben dedim. Ağlıyodum o an, bi anlık sinirle ona onu sevdiğimi söledim. Benden yana bi şey yok bil bunu, ya sevdiğinle yetinirsin yada boşvericeksin. Seçim senin dedi. Sen buna karışamazsın dedim , sadece söyledim rahatladım dedim. Söledikten 2 dakika sonra öyle bi pişmanlık çoktü ki üzerime. Hayatımda hiç bu kadar küçülmemiştim... Bi erkeğin yapması gereken her şeyi bi bayan olarak ben yapmıştım. Umut, dua ve emek...
Ama karşılığı yoktu, bile bile vardım üstüne... Şimdi ne yaparım, ne ederim bilmiyorum. En çok zoruma giden ise beni çok yanlş tanıması oldu. Rezil, rüsva, yapışık, yılışık, gurursuz, takıntılı... Bi kerecikk olsun göremedi benim normal hallerimi
Çünkü aşk dengesizlik işidir. Her ne kadar düzeltmeye çalıştıysam olmadı işte, olmadı.
En yakınımdaki arkadaşım ile konuşuyolar..ve öyle yakınlar ki. Çok iyi anlaşıyolar. çünkü ben onun gibi olamadım, kendimi hep yanlış yansıttım
Ne olur yardım edin bana
Ben çok kötü bişe yaptım. Benliğimden koptum, ben ben değilim sanki..
Olayı en başından anlatayım. 4-5 ay önce idi ilk tanıştığımızda. Bana yaklaştığında ben onu reddettim, hiç tanımadığım için istemedim. Tersleyip durdum. Ama sonra ilgimi çekmeye başladı. Bir adım yaklaştım ona. Sonra benle 2-3 gün hiç konuşmadı.
Sorunun ne olduğunu sorduğumda... Arkadaşının bana teklif ettiğini öğrenmiş ve ben böle bişe yapamam dedi. Aramızda bişe yoktu aslında. Biz arkadaş değil miyiz, bu sorun mu dedim. Hayır o zaman sorun yok dedi. Görüştük .. Bu ilk görüşmemizdi. Ve her şey olumluydu. Ayrıldıktan sonra benden telefon numaramı istedi ve konuştuk bi süre. Bu süre zarfında yüz yüze pek görüşmedik. Sadece mesaj işte. 20 gün sonra filan bana benimle bi daha hiç konuşmak istemediğini söyledi. Nedenini sorduğumda arkadaşından dolayı, aşık olmaktan korkuomuş cart curt. 2 gün boyunca uğraştım, o kadar çok çabaladım ki. Bunun engel olamayacağını anlatmaya çalıştım, çırpındım çırpındım. Ama o çok soğuk kanlı davrandı ve niyetinden vazgeçmedi.
Sonra okullar açıldı. Onu yeniden gördüm. Aylarca bi kerecik bile konuşmamamıza rağmen onu hiç unutamamıştım zaten. Gördükçe duygularım yeniden kuvvetlendi
Oluşturduğu tablo hep şuydu; 'ben doğru, dürüst bi insanım aslında seni istiyorum ama arkadaşımın teklif ettiği kız ile yapamam'..
Bense bunun geçerli bi sebeb olmadığını düşünmüştüm hep. Sonra 1 a önce filan, bi anlık boşluğuma geldi. mesaj attım nasılsın dedim. Sonra yine attım. Hep eskiler karıştırdım, sürekli sorular sordum eskiye dair. Sürekli üsteledim. O ise hep cevapsız bıraktı sorularımı.
Sonra saçma sapan bir sürü olay oldu. Bi gün konuşmak istediğimi söyledim. Görüştük, konuştuk. Karşımdayken ondan yine güven, huzur aldım. Ama sevgi göremedim
Ama onu öyle çok seviyodum ki, gururum umurumda değildi. Bi yerlere davet ettim, her sabah mesaj attım. Ama hep yine konu eski meselelere geldi, ve hep tartıştık kavga ettik. Defalarca hiç konuşmama safhasına geldik. hep benim çabalarım ile yeniden düzeldi. Çok sıkıldığını söylüyodu hep bana.
Dün yine tartıştık mesajla... Gel oturup konuşalım bi sonuca bağlayalım dedim ben. Gelemem dedi. Gel diye ısrar ettim. Gelemem diyorum neden anlamıyosun, neden her şeyi üsteliyosun, sorguluyosun bırak artık bu işleri filan dedi. Sonra ben ona beni kaçıncı kez ağlattın dedim. Çocuk musun sen, boşu boşuna kendini heder ediyosun. Sen nasıl bi şeysin uğraşmak istemiyorum artık seninle dedi. Korkaksın sen dedim. Yanına gelmediğim için mi korkağım, yeter uğraşamicam artık senle dedi. Okurken yüreğimden bişeyler kopup gitti... incindim incindim incindim.
Çocuk değilim ben dedim. Ağlıyodum o an, bi anlık sinirle ona onu sevdiğimi söledim. Benden yana bi şey yok bil bunu, ya sevdiğinle yetinirsin yada boşvericeksin. Seçim senin dedi. Sen buna karışamazsın dedim , sadece söyledim rahatladım dedim. Söledikten 2 dakika sonra öyle bi pişmanlık çoktü ki üzerime. Hayatımda hiç bu kadar küçülmemiştim... Bi erkeğin yapması gereken her şeyi bi bayan olarak ben yapmıştım. Umut, dua ve emek...
Ama karşılığı yoktu, bile bile vardım üstüne... Şimdi ne yaparım, ne ederim bilmiyorum. En çok zoruma giden ise beni çok yanlş tanıması oldu. Rezil, rüsva, yapışık, yılışık, gurursuz, takıntılı... Bi kerecikk olsun göremedi benim normal hallerimi
Çünkü aşk dengesizlik işidir. Her ne kadar düzeltmeye çalıştıysam olmadı işte, olmadı.
En yakınımdaki arkadaşım ile konuşuyolar..ve öyle yakınlar ki. Çok iyi anlaşıyolar. çünkü ben onun gibi olamadım, kendimi hep yanlış yansıttım
Ne olur yardım edin bana