ne kadar surede anladın canm??
garip di mi baba evinden ağlayarak cık sonra kendi düğününe git oyna düğün bitti kendi evine gitme zamanı geldiğinde yine bi ağlamaklı ol.garip gelmişti bana düğünden sonra arkamdan bakakalmaları.ama eşimi çok seviyorum 9 ay oldu onunla yaşıyorum.şimdi annemin evine gittiğimde evime dönmek istiyorum.geceyi kendi yatağımda geçirmek istiyorum.9 ayda o eve de alıştım çünkü benim evim o ben sectim herşeyini.emin ol bi müddet sonra aileni özleyeceksin elbette ama orası eskisi kadar senin evin olmayacak artık.senin evin senin mutfagın senin yatagın başka bir yerde bunu bileceksin her zaman.zaten önemli olan çok zaman gecirmek değil kaliteli zaman gecirmek.benim ailemle aramda bir bir bucuk saat var senden biraz daha sanslıyım sanırım ama daha uzakta olsam da fark etmez zamanla herseye alısıyor insan.keyfin sağlığın yerinde olsun onlarında sağlığı keyfi yerinde olsun gerisinin bir önemi yok
çok teşekkür edrim mutluyum çok şükür bide bebeğim var Allah bağışlasın.benimki baba evinden ayrılmanın verdiği hüznün garipliğin ağlamasıydı.aman sen ağlama makyaj falan kalmıyr tabii evden çıkarken bizde kızmızı yazma örtülüyr çakılmadı pek:)inşallah sende bir ömür mutlu olursun hep güzel günler yaşarsın
2,5 yıl oldu tam tamına ve evim evim evim diyorum hiçbir eve degişemiyorum
annemler zaten uzakta yılda bir ben giderim bazen anneciğim gelir 15 saatlik yol olunca böyle ama telefon msn var alışıyor ama bende isterdim yakın olmak hastalandğımda annemin yanımda olmasını isterdim kötü anlarımı hastalıklarımı ondan saklarım hep ama anne yüreği ses tonumdan anlar meleğim özledim:2:
ben annemle hıc anlasamam.. 22 yıl bırbırımızı yedık bu evde... unıversıteye gıdınce gelmıycem bırdaha dedım anneme..
unıversıteye gıdınce gelemedım de...
gelemedım cunku unıversıte bıttı hemen evlenıyorum...
dedıgımı yaptım galıba ama..
bu kadar ıcımı yakacagını bılseydım buyuk konusmazdım belli...
olu öyle şeyler her ailede olduğu gibi ama ayrılıklar dokunur insanın kalbine en çok da yüreğin veda vaktinde burkulur işte o zaman anlıyor insan elinde yapma bir çiçek beyaz gelinliğin içinde ağlamakta kararsız kaldığın tek anlarındır belkide makyajım akar mı korkusuyla ve belkide sırf bu neden le içine akar göz yaşların eller öpülür, dualar okunur,arkandan göz yaşları dökülür sonra yürümekte zorlandığın belkide yüryüp yürümemek konusunda kararsız kaldığın ama yürüdüğün kornalr alkışlar eşliğinde ilk adımlarını attığğın evin vaz geçilmezin oluyor kısa sürede :)
bende babamın biricik kızıyım ve babam hiç sevmez damadını beni ondan çaldı diye tek çocuksan daha da bi hüzün dolu oluyor benimkide öyle birşeydi hemen babamın ilk göz ağrısı biricik kızıydım el üstünde tutardı beni hep halen öyledir eşime hiç yüz vermez ama babamla yalnız kaldığımda yumuşacık oluverir annemde kayınvalidemi sevmez annem bana kıymaz dı hiç ev işi falan yaptırmazdı bende pek taraftar değildim tabii evlenince roller değişti ama eşim iin sadece
bazen evde yalnız kaldığım zaman eşim işe gider koskoca evde yalnız kaldığımda anneciğimin düşünceli davranışı ile evimde olan albümü alır saatlerce incelerim bazen güler bazen ağlarım annem kardeşlerimin ve benim bebeklikten gençlik çagımıza kadar olan tüm fotoğrafları yedekleyip tüm çocuklarına ayrı ayrı albüm haline oluşturmuştur işte benim teseelim bu olur sonra evdeki yapılması işler aklıma gelir saatler ce ne pişirsem diye düşünür internetten bişeyler ararolmadı annemi ararrım fikir alırım yemeklerimi yapar evime gözüm gibi bakar temizler düzenler tertipler eşimi beklerim
çok güzel yazmışsın çok duygulandım gözlerim doldu okurken. inş mutlu mesut bi yuvan olur. Allah Cc. hepimize telimizle duağımızla babamızın evinden çıkmak nasip eder.
benim bitanem ne de güzel duygularını yazıya dökmüş..
ahh canım benim gözlerim nasıl doldu anlatamam..
benim kendi gibi yüreği güzel arkadaşım Rabbim sana hakettiğin tüm güzellikleri nasip etsin..
Serkan eniştemle bu dünyada son nefesinize kadar; ahirette Cennet'te sonsuza kadar birarada, huzurlu, mutlu bir şekilde olursunuz inşallah..
Seni çok seviyorm canım arkadaşım..
Sen şimdi ailenin yumuk yumuk elleriyle, ilk konuşmalarınla, ilk adımlarınla hatırlanıp büyüdüğü kabullenemeyen bebişlerisin...
Bir yandan da sevdiği insanla hayatını birleştirmeyi başaran, güçlü, kendinden emin ve mutluu bir kızları olduğu için gurur duyan bir ailen var birtanem..
İnan bana bazen bu herkese nasip olmuyor..
Çok şanslısın <3
Şansın, mutluluğun, aşkın, sevgin, sadakatin seni hiç bırakmasın canım arkadaşım...
duygulandim ya,cok guzel dile getirmissin duygularini
bu kadr zormuki baba evinden ayrilmasi??:44:
evlenmiycem ben banane yaa
22 yıl...Baba evinde geçen koskoca 22 yıl...
Oysa dün gibi hatırlıyor annem hastaneden eve geldiğimiz günü...
"Nasıl bir heyecandı, nasıl bir mutluktu, yaşamayan bilmez" diyor...
Söze giriyor babam "küçücük ellerin vardı, çakmak çakmaktı gözlerin..."
İlk adım, ilk emekleme... ağzımdan çıkan ilk kelime... hepsinin ayrı bir yeri var annemle babamın gözünde...
Büyük bir heyecanla kutlanan ilk doğum günümün fotoğrafları evin en güzel köşesinde şimdi...
Bebeklik günlerinden kalma emziklerimi, anneannemin el örgüsü patiklerimi, ilk okul önlüğümü, küçük bir kadığa çizdiğim anne-baba-çocuk resimlerini kutsal emanet gibi saklar annem...
Hasta olduğumda hala başımda bekler annem... "İç bakayım şu çorbayı, mırın-kırın etme içte çabuk iyileş..."
Bir anda açılır gözlerim...
Odayı alır anne usulü şehriye çorbasının kokusu
Her saat başı arar, benden haber alır babam... Ve hep aynı cümle,aynı sitem...
"Nasıl oldun prenses", "Ah be kızım niye dikkat etmiyorsun"
Akşam eve geldiğinde hızla girer odama, küçücük elleriyle bakar "düştü mü ateşin?, nasılsın..."
Çeyrek asırı geride bırakmış olsam da ömrümde hala büyütemezler beni gözlerinde...
Sevgisini çok belli etmez babam hep içinde yaşar... Bazen tutamaz kendimi isyan ederim "yeter be baba insan bi sarılır, bi öper"
Hemen savunur kendini "babalar içten sever, belli etmez!"
Uzakmış gibi dursa da düşmeme asla izin vermeyen tek insandır babam...
O evdeyse korkmam karanlıktan...
O yanımdaysa hiç kimse kılıma dokunamaz...
O hayattaysa bana karada ölüm yok demektir...
Annem ise çok sever, sevgisini belli de eder... Arada gözünü kısıp bir bakış atar...
Anlarım ki Sultan kızdı birşeylere...
Küser, tavır atar... Haklıda olsam 'haklıyım' diyemem... Kayıtsız şartsız Sultan haklıdır...
Öfkesi tavan yaptığında "anlayacaksın kızım, anlayacaksın... hele bir evlen ozaman beni anlayacaksın!"...
He anne... he... der geçiştiririm...
Şimdi annemi anlama zamanım geldi galiba...
"Bir çocuk var, evlenmek istiyor benimle" deyip babamın karşısına çıktığımda 18 yaşındaydım...
"Sen o kadar büyüdün mü" dedi bana... Taviz vermeden kendinden "iyi bakalım gelsin, tanışalım" dedi sonra...
serkan evimize ilk geldiğinde derin bir sessizlik oldu hergün fırtınalara ev sahipliği yapan salonumuzda...
"Müsade ederseniz ailemle gelmek isterim" dedi serkan...
Büyük gün gelip, serkan elinde bir çiçek ve bir çift yüzükle kapıyı çaldığında anladım ki artık misafirim...
"Allah'ın emriyle..." sözünü duyduğunda annem duramadı, arkasına bile bakmadan çıktı salondan...
22 yıldır bir kez bile ağladığını görmediğim babamın "Kızım emanetinizdir" demesiyle gözünden aktı yaşlar...
serkanı aldı karşısına "Ben onun bir dediğini iki etmedim, yeri geldi cebimden verdim, yeri geldi canımdan verdim... Ne aç bıraktım, ne susuz... Bir fiske tokadım yoktur yüzünde... Şimdi sana emanet ediyorum... Senin de babanım bundan sonra... Eğer emanetime iyi bakmazsan bil ki düşmanın olurum..."
Önce kızdım babama "böyle bir günde ne bu şiddet, bu celal..."
Zaman geçtikçe anlamaya başladım ne demek istediğini...
Düğün yaklaştıkça evde acayip bir heyecan oluşmaya başladı...
Tüm ev halkı, eş-dost-komşu... çeyiz hazırlığına giriştiler...
Eşyalar birer birer kolilere koyduldu... Ve üzerlerine not yazıldı kalın keçeli kalemlerle "Dikkat kırılır!"...
Her bir ayrıntıyı düşündü annem "bunu da al elinin altında bulunsun, lazım olur..."
"Sıcak su torbası da alalım sana, üşütürsün yine ağırır böbreklerin..."
Ve bitmek tükenmek bilmeyen nasihatlar...
"İlaçlarını baş ucundan ayırma sakın!"
"Evden çıkarken dikkat et, ocağı kapat, kapıyı kilitle..."
"Gece lambaları sabaha kadar yansın, sen karanlıktan korkarsın..."
Her geçen gün biraz daha yaklaşıyor ayrılık...Artık baba evindeki son günlerim... Yazlık kıyafetlerim de koyuldu bavullara...
"Yaza kendi evinde olacaksın zaten, boş yere ayak altında olmasınlar..."
Gelinlik provaları derinden sarsıldığım sayılı anlardan biridir...
"Prenses gibi oldun" dedi annem beni ilk gördüğünde... Prenses gibi oldum yaa annem, senin prensesin...
Çok yakında beyazlar içinde çıkıcam evimden... Annesinin bana emanet ettiği küçük yürekli kocaman bir adama bakmaya gideceğim...
Kendi evimin sultan'ı olacağım...
Boş kalacak sofradaki yerim, akşam babamın işten çıkışını beklemeyeceğim heyecanla...
Annemin mis kokan yemekler karşılamayacak beni...
Belki bir gün kendi prensesimi getireceğim dünyaya...
Annem kadar iyi bir anne olacağım...
Belimde kırmızı kurdalamla, gururumla, onurumla, özlemimle, sitemlerimle, hırslarımla, kavgalarımla, sevinçlerimle, kıskançlıklarımla son kez el sallayarak gideceğim...
Yaşanılan hiç bi anı, hiç bir saniyeyi unutmadan ve bir gün başım sıkışırsa bu kapının bana açık olacağını bilerek yaşayacağım hayatımı...
22 yılın ardından bu gece ilk kez siz olmadan uyuyacağım...
HOŞÇAKAL AİLEM...
HOŞÇAKAL BABAEVİM...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?