Keşke o kadar kolay olabilse bahçeli bir eve çıkmakben olsam veremezdim imkanlarımı zorlar daha büyük ya da bahçeli bir eve çıkardım
Gerçekten bu aynı şey mi? Nasıl kıyas yapabildiniz? Ergenlik gelip geçici ama benim köpeğim ömrü boyunca ortalama 10 yıl daha bu küçücük alanda yaşayacak. Ve bu ne yazık ki ne benim ne de onun suçu, utanmadan "küçücük bir şey olacak" diyenlerin suçu.. Pozitif örnekler duymak istediğimi rica etmiştim, yeterince moralim bozuk negatifliğe hiç tahammülüm yok şuan inanın.. Hamilelik konusunda ise teşekkür ederim.Evladınız da ergenliğe girip mutsuz olunca onu kime vereceksiniz? Neyse hamilesiniz sağlıcakla dogurun
Beni anlayan biri olması ne de güzel.. Umarım benim barnimde sizin tosununuz gibi mutlu bir şekilde melek olur zamanı geldiğinde. Çok teşekkür ederim..Bu da benim oğlum Tosun. 8 yaşında melek oldu.
köpeğiniz bahçede daha rahat eder. Enerjisini atar. Köpekler yeni hayata kolay adapte olur. Yeni sahipleri de ona iyi bakacak insanlarda, vermeniz daha doğru.
Düşündüğüm ve bulduğum ilk çözüm sahiplendirmek olmadı elbette, buraya gelene kadar çok çözüm yolu düşündüm. Ne yazık ki bahsettiğiniz şeyler bizim maddo durumumuza uyan konular değil. Keşke pat diye ev değiştirebilecek bir çift olsak, ben de saatlerdir bebeğim gidiyor diye ağlamasam.Bahceli bir eve gecin yada her gun disari cikarin kucuk bir irkta olsa topraga basmak bocekleri koklamak cimlerde oynamak ister yada buyuk teras gibi balkonu olan bir eve gecin ben vermeye kiyamazdim sartlarimi zorlardim
Ben de veremiyorum, hiç mutlu değilim ki. Çok ağladım çok düşündüm onu daha iyi şartlarda büyütebilmek için ne yapabilirim diye ama maalesef maddi şartlarım başka bir çözüme yetmiyor. Tuvaletleri dışında haftada birkaç kez de gezmek için çıkıyoruz mesela evden ama bu ona yetmiyor. O sürekli özgürce koşmak yuvarlanmak isteyen bir köpek ne yazık kiHaklısınız belki ama ben veremezdim orda sizsiz mutlu olacak mı pekiben cuma akşamı sehir dışına çiktım cumartesi aksam geldim 24 saat bile sürmedi evde kedim var bana çok düskün komşum 3 kere gelmiş bakmaya ilk geldiğimde bana geldi dedi son 2 seferde anlamiş ki ben değilim yatak odasindan çikmamıs bile ben geldim nasıl miyavliyor ağlar gibi anasi kurban olsun ben veremem kimselere
Tabi simdi birde bebekleri olacak köpüş ikinci planda bile değil maalesefBende benzer durumdayim 1 yildir evliligimin maddi acidan en Zor zamaninda bir can sahiplendim kendimi erteliyorum ona harciyorum yolun karsisina gectigimde bile cakilip kaliyor beni bekliyor ki esimle benden cok vakit geciriyor esimde yanindayken boyle
O yuzden verme kararinizi destekleyemem ne olursa olsun anlamiyorlar ve yaralari asla iyilesmiyor kimseye guvenmiyorlar
Haklısınız belki ama ben veremezdim orda sizsiz mutlu olacak mı pekiben cuma akşamı sehir dışına çiktım cumartesi aksam geldim 24 saat bile sürmedi evde kedim var bana çok düskün komşum 3 kere gelmiş bakmaya ilk geldiğimde bana geldi dedi son 2 seferde anlamiş ki ben değilim yatak odasindan çikmamıs bile ben geldim nasıl miyavliyor ağlar gibi anasi kurban olsun ben veremem kimselere
Tabi simdi birde bebekleri olacak köpüş ikinci planda bile değil maalesef
Haftasonları çıkarıp gezdirseniz? Eğer verirseniz depresyona girer, bizim terrierimiz vardı ki bebekliği bekar evim olan baba evimde geçmişti aileme alışıktı, evlendikten bir süre sonra şehirdışına eşimin ailesinin yanına gitmemiz gerekti, otobüs yolculuğu yapacağımızdan giderken köpeğimizi anneme bıraktım 1 hafta kapı önünde yatmış annem en sevdiği yemekleri hazırlasa da burnuyla itmiş yememiş hep ağlamış, döndüğümde resmen sitem etti canıma okudu, annem bile bir daha bu çocuğu bırakma çok üzüldü bunalıma girdi demişti, lütfen tekrar düşünün haftasonları eşinizle beraber veya dönüşümlü gezdirin, hafta arası yorgun olmadığınız akşamlar dışarıda gezdirin enerjisini atsın.Düşündüğüm ve bulduğum ilk çözüm sahiplendirmek olmadı elbette, buraya gelene kadar çok çözüm yolu düşündüm. Ne yazık ki bahsettiğiniz şeyler bizim maddo durumumuza uyan konular değil. Keşke pat diye ev değiştirebilecek bir çift olsak, ben de saatlerdir bebeğim gidiyor diye ağlamasam.
Gönül tabiki istiyor nasıl istemez. Ben de sizin gibi bir örnek istiyordum açıkçası. Benim de görmek istediğim orda daha mutlu olacak mı, bunu görmek. Yazımda da belirttiğim gibi bunu hissettiğim an zaten geri alacağım, gerekirse bir ömür aynı odada yaşayacağız. Fakat biraz da olsa daha rahat edebilecekse orda, ne mutlu bana. Özlerim ama kabullenirim bir şekilde.Universiteyi kazandigimda 48 kiloluk kopegimi aileme birakip istanbul a geldim, depresyona girip hasta oldu, ben de tabi, sonra aldim getirdim, 75 m2 evde 5 yil daha yasadi benimle.
Yani benim oğlum genis bir bahcede yasamaktansa benimle küçücük bir evde olmayi tercih etti, ben de yagmur camur kar kis demeden her sabah 6 da 7 de kalktim onu yuruyuse cikardim, bir posta aksam, hatta bir posta da gece, kiz basima(!) Parklarda dolaştırdim.
Yani gonul isteyince her sey mümkün. Ona gore verin kararinizi.
Bibi, benim karmen 10 gun tek kalirdi umrunda olmazdi, simdiki tosbik oğlan gezmeye gitsek kapida ağlıyor. Boyle alissin da istemiyorum, önümüzdeki ay komsuya anahtar birakip bikac gun tatile gidicem bakalim insallah cok uzulmez hic kiyamam