Her bir ayrintiyi okudukca yakandan tutup "kac git" diye silkeleyesim geldi.
Cok sindirmisler sizi. Artik hayata Baska bir acidan bakamiyorsunuz.
Diyelim ki bu adam 80 yaşına kadar yaşadı, napıcak bu kız. 10 senesini daha mı yakıcak,40 ına gelip geriye bu sefer gerçekten bitmiş,koca bi boş hayatla, neye, nerden başlıycak? Adam kontrat mı imzalamış en geç 2 yıla ölürüm diye? Bu hayatın, bu adanmışlığın ne zaman biteceği belli değil.Bırak, ardına bile bakmadan git desek de gidemeyeceksin belli.çünkü terkedilmenin, ne kadar ızdırap verici olduğu tecrübelerinle sabit. Hele duygu sömürüsü yapan huysuz ihtiyar varken çok zor gidersin gibi.
Ben olsam ben de bırakıp gidemezdim. Zaman zaman beylik cümleler kurar,olmayacak hayallere dalar gideceğim der ama yapamazdım.
Onca sene eziyetini çekmişsin bence iyi kötü deme bir işe gir psikolojin düzelir bı adamın da bir ayağı çukurda gibi:)) hak vaki bulduğunda da ise ölüm hak miras helal düsturundan hareketle çatır çutur ye kalan mirası.kuvvetle muhtemel öyle bir durumda biyolojik ailen ortaya çıkıp nemalanmaya
Çalışacaklardır.onlara da ...tiri çek gitsin.
Özet:işe gir,ölümü bekle mirası ye afiyetle
Diyelim ki bu adam 80 yaşına kadar yaşadı, napıcak bu kız. 10 senesini daha mı yakıcak,40 ına gelip geriye bu sefer gerçekten bitmiş,koca bi boş hayatla, neye, nerden başlıycak? Adam kontrat mı imzalamış en geç 2 yıla ölürüm diye? Bu hayatın, bu adanmışlığın ne zaman biteceği belli değil.
hayat herkese adil değil, çok daha beter bi hayatın olabilirdi, buna da şükretçok samimi bir şey yazmak istiyorum..
ben ölmesini asla ama asla istemiyorum.. hatta ödüm kopuyor . kendimce o'nu seviyorum bütün yaşanan kötü şeylere rağmen.. normal olmasa bile hala kendimi ona borçlu , bakmak zorunda hissediyorum.. asla kötülüğünü istemiyorum..
istiyorum ki o da benim gibi biraz olsun karşısında ki insanı düşünse, fedakarlık yapsa.. bu kadar bencil olmasa.
en acı kısım ise ; bencil olduğunun bile farkında değil ve bunu asla kabul etmiyor. o'na göre benim için çok fedakarlık yapıyor ( beni okuttu para verdi bakıyor bana falan ) ..
bir yandan ise bütün bunları yazarken bile uğradığım haksızlıklar acılar aklıma geliyor için yanıyor nefret doluyorum.
evet insanlar haklı ben aptalım salak bir insanım hemen bu evden gitmeliyim bir saniyem bile kaybetmeye diyorum kendime.. bütün bunlar yaşanmamış olsaydı keşke..
normal bir aile , baba kız olabilseydik keşke...
o kadar üzülüyorum ki tercih yapmak zorunda bırakıldığıma ve bir türlü anlaşılamadığıma..
biolojik ana baba önce evladım der, evladını seviyosaPeki bunlari sana biyolojik baban yasatsaydi yine boyle gitmek isteyecekmiydin?
Yada sana "arkana bakmadan git" diyenler arkanda biraktigin biyolojik baban olsaydi bu kadar rahat git diyebileceklermiydi?
Diyelim ki bu adam (kontrat imzalamadığı için ) kızcağız evden ayrıldıktan iki gün sonra öldü . konu sahibinin çekeceği vicdan azabı ne olacak?Vicdanlı olmasa şimdiye kadar bin defa giderdi.ayrıca ben olsam öyle yapardım dememin bu konuda sizinle aynı görüşü paylaşmıyor olmamın nesi sizi rahatsız ettiki ki alıntılayarak cevap verdiniz ?Diyelim ki bu adam 80 yaşına kadar yaşadı, napıcak bu kız. 10 senesini daha mı yakıcak,40 ına gelip geriye bu sefer gerçekten bitmiş,koca bi boş hayatla, neye, nerden başlıycak? Adam kontrat mı imzalamış en geç 2 yıla ölürüm diye? Bu hayatın, bu adanmışlığın ne zaman biteceği belli değil.
Her biyolojik anne baba evladim demez. Her evlat edinende cocuga kotu davranmaz. Bu konuda genelleme yapamayiz. Burada bile ne anneler babalar gorduk. Hatta su 3 yasindaki cocuk mesela. Neyse demem o ki herkes iyi ebeveyn olamiyor. Ben konu sahibinin yerinde olsam cekip gidecegime baska cozumler ararim.biolojik ana baba önce evladım der, evladını seviyosa
Genelleme yapmadım zaten, "evladını seviyorsa" bir koşul içerme durumudurHer biyolojik anne baba evladim demez. Her evlat edinende cocuga kotu davranmaz. Bu konuda genelleme yapamayiz. Burada bile ne anneler babalar gorduk. Hatta su 3 yasindaki cocuk mesela. Neyse demem o ki herkes iyi ebeveyn olamiyor. Ben konu sahibinin yerinde olsam cekip gidecegime baska cozumler ararim.
Gıtmenın zamanı gelmıs de gecıyor bıle sen vefa borcunu fazlasıyla odedın.Senı para karsılıgı almıs bır adama daha fazla bakmak zorunda deyılsın omrun yetdıyı kadar hayallerıne kos hayat cok kısaNereden başlayacağımı neleri anlatıp neleri anlatmayacağımı kestiremiyorum. o kadar karmarışık haldeyim.
Ben 1987 yılında doğmuşum. zengin bir ailenin çok fakir bir aileye dönüştüğü sırada dünyaya geldiğim için ailem beni para karşılığı başka bir aile ye vermiş . umutları olayım çocuk hasretlerini benimle gidersinler diye.
( yani ben alınıp verilebilen bir şeyim )
hayatım 15 yaşımdan itibaren hiçbir zaman kolay olmadı. kan kustum kızılcık şerbeti içtim hesabı hep ayakta durmaya çalıştım ama şimdi baktığımda aslında ayakta durmamış sürünmüş olduğumu görüyorum..
beni alan aile çocukları olmadığı için beni kötü günlerinin güvencesi olarak büyüttüler.
bunu anne dediğim insanın ölmesi üzerine kocasıyla son 10 yılımı hastanelerde geçirince anladım.
öncesinde de tartışmalarda '' tabi bize bakacaksın sana baktık yedirdik içirdik o kadar .. '' tarzında cümleler duyan bir çocuktum ama bu gerçekle yüzleşmem 10 yılımı aldı.
ben hayatta kimsesizim. ailem , eşim , dostum , kardeşim yok benim.
danışacak, sığınacak, ağlayacak şikayet edecek ya da nazlanacak hiç kimsem olmadı bugüne kadar.
ve son 10 yıldır bana verilenlerin karşılığını ödüyorum.
70 yaşında hasta bir adama bakıyorum.
yemeğini yapıyorum , evi temizliyorum. bir ev kadının genel olarak yapacağı her şeyi yapıyorum.
ama sorun şu ki ben ev kadını değilim.. ben kadın bile değilim aslında ben hala çocuğum..
hala içimde çocuk kaldım . sanki ruhumu almışlar başka bir bedene sıkıştırmışlar zorla başka bir hayat yaşatıyorlar gibi hissediyorum. Ve bu his beni canlı canlı çürütüyor.
bütün bu ruhani debelenmelerin yaraların arkasında hayata devam etmeye çabalıyorum. kendi kendime üniversite okudum. uzaklarda okumam kalmam yasak olduğu için her gün 5 saat yol giderek okudum öyle ve ya böyle üniversite bitti.. bitirdiğim bölümle uyumlu olmadığımı anladığım için farklı iş deneyimlerim oldu. ama baba dediğim insan sürekli hastalanınca iş hayatımda kısa sürede bitti. tabir-i caizse 10 yıl süründük hastanelerde.. ne ablası ne kardeşi ne dostu hiç kimse yardımcı olmadı bu süreçte.
İnsanlardan yardım istediğimde '' sen bakacaksın tabi biz mi bakıcaz boşuna mı seni aldılar ''tarzı cevaplar aldım. baba denilen insan da onlara hep destek verdi.. Haklı buldu kendi ailesini. Bütün bu yaşananlar beni çok kırdı, yıprattı çok ağlattı ama vefa borcu diyerek hep yanında kaldım. Kalmak zorunda hissettirildim.
Şimdi baktığım da çok aptal akılsız bir insan olduğumu görüyorum. bana değer vermeyen sürekli aşağılayan, hakaret eden beni küçük gören kendisine bakmak mecburiyetinde olduğumu söyleyip bana vicdanı azaplar çektiren bir insan için yıllarımı hayatımı feda ettiğim düşüncesi beni deli ediyor artık.
bu düşünceyle yanında kalamıyorum. yüzünü dahi görmek istemiyorum..
Hiçbir zaman '' Allah senden razı olsun '' iyi ki varsın , sağol kızım '' tarzı sözleri işitmemiş kulaklarım artık o'nun sesini işitmek dahi istemiyor.. beni evladı olarak gördüğüne inanmıyorum. yaşadığımız süre boyunca da zaten benden hiçbir zaman memnun olmadı ve bunu hep dile getirdi. hiçbir yaptığımla o'na yaranamadım.
Teşekkür alamadım, takdir edilmedim. sevilmedim de.. hep eleştirildim. salak oldum, akılsız oldum. başarısız oldum müslümanlığımdan insanlığıma kadar hep hakarete uğradım.. İlk başlarda cevap vermeyen sadece köşeye sinip ağlayan bir insanken son yıllarda deli gibi bağaran söylenen en ufak kötü söze bile tahammül edemeyen biri oldum. Bu durum bizi daha aşağıya çekti. daha kötü durumlara getirdi tabi..
ve ben de artık gitmek istiyorum. bulunduğum şehirden , bu evden , ortamdan , insanlardan gitmek istiyorum..
gidemezsem de ölmek istiyorum.
başka yol, çıkış bulamıyorum kendime..
EE o zaman sorun ne git ? diyeceksiniz .. ya da önceden gitseydin ?
çok denedim gitmeyi.. cebimde üç kuruşum yokken bile her şeyi göze alıp denedim.
her seferinde '' ölümü bulursun '' '' ölürüm o zaman ben '' '' Allah sana soracak bana yaptığın eziyetleri ''
'' sen nankörsün '' '' yazıklar olsun '' tarzında sözlere maruz kaldım ve hala da kalıyorum ..
kendi hayatımı kurmak istediğimi , zamanın geçip gittiğini hepimizin ölümlü olduğunu , Allah korusun o gittikten sonra benim hayatta sıfır ve yapayalnız kalacağımı güzellikle defalarca anlatmama rağmen aldığım cevap hep '' benim ölmemi umursamıyorsan defol git '' tarzında oldu.
Ben ciddi adımlar atıp gitmeye kalkıştığımda ise karşımda ki insan direk hastalandı.
gerçek mana da hastalandı. Kalp,şeker , tansiyon gibi hastalıklarını artık kullandığını düşünüyorum
bunlarla benim gitmeme izin vermiyor..
Ve artık yemin ediyorum yangın var diye bağarıp sokaklarda kurtarın beni diye ağlamak istiyorum..
kurtarılmaya çok muhtacım. ama kendini nasıl kurtaracağımı bilmiyorum.
Şuan bir işim yok. annemden kalan para var kenarda sadece ama hepsi bir yere kadar sorun..
benim asıl sorunum beni kendisinin teminatı olarak gören bu adam..
Ne yapayım ben ? gözümü kapatıp bavulumu alıp çıkıp gideyim mi ? arkama hiç bakmadan ?
Hayallerime yürüyeyim mi daha fazla geç olmadan ? geç kalmadan.. zira çok geç kalmış hissediyorum yaşam'a
kendi kendime ev de ki imkanlarla yabancı dil çalışıyorum. yurt dışında okumak gibi ütopik hayallerim vardı hala var yaşadığım bu hayata bakmadan.
Kalan ömrünü geç bile kalmış olsam kendi isteklerim doğrultusunda yaşamak en azından denemek istiyorum.. Ama bu evden nasıl ayrılacağımı bilemiyorum. Ayrıldığım zaman bir şey olursa diye çok korkuyorum. gerçekten ölürse ya da yine hastalanırsa ne yaparım diye düşünmekten uyuyamıyorum artık..
fikirlerinize gerçekten ama gerçekten çok ihtiyacım var.
belki ben olayın içinde olduğum için bir şeyleri doğru görmüyorum. doğru yapamıyorum.
Siz ne dersiniz ? Doğru olan hangisi ?
Siz olsaydınız ?
Ne yapardınız ?
edit : evlen tarzı bir çözüm bulmayın ne olur .. ben zaten 17 yaşımdan beri evli gibi yaşıyorum. daha fazla böyle bir hayata tahammülüm yok..
Öz babanız olsaydı pekı o zaman bırakabılır mıyızdınız?Huzur evine gitmektense gözümün önünde kendisini keser. ya karşımda hiçbir şekilde uzlaşma sağlıyamadığım hep kendisinin haklı mağdur ve iyi biiri olduğuna inanan bir insan var. 10 yıldır bir dağa konuşsaydım inanın dağ dile gelirdi.
daha öncede yazdım. maddi olarak kısıtlaması yok annem den kalan benim hakkım olan bir miktar para var.
onu alıp istediğim şekilde yurt dışına eğitime gidebilir şartlarımı zorlayabilirim ama ne zaman ciddi bir adım atsam hastalanıyor .. ve bu hastalıklarda mutlaka bir organına zarar geliyor . ve açıkca dile geitiriyor git madem bu kadar nefret ediyorsan ama oradan aradığında benim cenazemi söylerler sana beni bulamazsın diyor..
ya böyle söyleyen bir insanı bırakıp gidebilir misniz gerçekten ? asıl merak ettiğim bu.
ben belliki göremiyorum objektif olarak bir şeyleri ..
Sizi bu kadere ıten kendı bıyolojık aılenız de
ben sızıde cok masum gormedım , siz kaç yasındasınız dilinizden resmen yılan cıkıyor gibi
Öz babanız olsaydı pekı o zaman bırakabılır mıyızdınız?
Sızın aılenız nerede hanı sızın dogmanıza vesıle olan kısıler
gercekten konuyu okudum tuylerım dıken dıken oldu
evet mutlaka zorluk cekmıs olabılırsınız ama ben sanmıyorum kı maddı durumu kotu olmayan bırılerı sızın gıbı ısteksız bırını bakıcı yapsınlar kendılerıne , velev kı gozun dondu kıtır kıtır kestın adamı dımı ?
Neyse ben sıze mana bulmuyorum sızıde boyle yetıstırmısler demek kı
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?