annemle konusmayi cok denedim, ama asla hatasini kabul etmeyen bir tip. Ailede kimse bas edemiyor zate, yani yanliz degilim.
Buraya yazdikca rahatliyorum, onun icin paylasiyorum.
DÜn pazara gittik, inanin öyle bir alisveris yapti ki öldük. Herseyden kilolarca.
Dersiniz ki, kadin hamarat titiz bir ev hanimi, ama gel gör ki mutfaga sadece kontrole girer, yemeklere bakmaya.
Sonunda dayanamadim, kartalkiz incir alalim da aksama tatlisini pisir deyince bende tüm sarteller atti.
Ben size hizmetcilik etmeye gelmedim dedim. Dul´sam köle degilim dedim.
Tabi bisey demedi, duymamazliktan geldi.
Cevredekiler bosanmama dair söz ettiginde, annemin lafi aynen sunlar: Kartalkiz daha cocuk, iste yapti bir cahillik, aldi ahimizi geri geldi.
Ben 23 yasinda, mimar bölümü son sinif ögrencisiyim. Ayni zamanda calisiyorum ve sosyal bir insanim. Esimle zamaninda severek evlendim, olmadi ama o ayri.
Yine olsa yine onunla evlenirdim, bana yasattiklari bana öyle bir tecrübe oldu ki, artik Rabbimin izniyle farkli bakiyorum hayata.
Tüm bunlarin bitecegi günü bekliyorum. Sonucta hep böyle devam edemez degil mi? Düzelir diye bekliyorum...