- 5 Mart 2017
- 1.786
- 1.988
- 133
Anlatmaya utanıyorum. Akşam kızımla ilgili akıllara zarar bir sorumsuzluk yaptım. Nasıl yapabildim bilmiyorum anlam veremiyorum ne düşünüyordum ki o an hiçbir fikrim yok asla benlik olmayan bir hata yaptım ve içim içimi yiyor çok suçlu hissediyorum. 
Eğer yazıp içimi dökmezsem rahatlayamam uyuyamam bugün.
Akşam yemekten sonra uyuklamışım biraz salonda kızımla ilgilenirken. Uykumun arasında eşim alt sokakta oturan arkadaşımıza gitmesi gerektiğini söyledi işle ilgiliymiş. Telefonu da alıyorum dedi. Kendisinin telefonu kırıldı dışarı çıkarken çok lazımsa benimkini alıp gidiyor. Tamam git dedim gitti.
O çıktıktan 10 dk sonra kalktım kızım süt istedi baktım bitmiş. Market evin hemen karşısında alıp geleyim dedim kapanmadan. Gece de süt içmeden uyumaz çünkü.
Ama baktım ki eşim anahtarı da almış ve yedek anahtar yok yeni taşındık bu eve daha yaptıramadık bana anahtar. Napsam diye düşündüm. En son yapacağım şeyi yaptım. Kızım yazın ortalarından beri sorunsuz dış kapıyı açabiliyordu. Hatta zil çaldığında hep kızım koşar kapıya ille kendisi açar. Açamadığı hiç olmamıştı. Tehlikeli olabilecek odaların kapısını kilitleyip kızıma "bebeğim aşağıya birşey düşmüş onu alıp geleceğim, zile bastığım zaman kapıyı aç tamam mı?" dedim. Markete gideceğim desem peşimden gelmek ister çünkü. "Hıhı" dedi bunu bir oyun gibi algıladı. Biraz da eşimin çok yakında olmasına güvendim. Sütü aldım apartmana girdim zile bastım bebeğim ben geldim hadi aç kapıyı dedim. Geldi hemen ama kapıyı açamadı yaptığım hatanın büyüklüğünü o an anladım dehşete düştüm.
Kızımı telaşlandırmamak için "tamam kızım ben açacağım kapıyı hadi sen odana git kule yap bana legolarla" dedim "hıhı" dedi yine. Ben de 5 dk hemen eşimden anahtarı alıp geldim kızım sorunsuz bir şekilde legolarıyla oynuyordu. Bu sırada da apartmanda henüz tanışmadığım bir komşu olaylara tanık oldu "yani iyi cesaret sizdeki" dedi. Gerçekten hayatımın en büyük aptallığı bu olmalı. Ya çok kötü hissediyorum. Belki de anne olması gereken son insanım ben. Off ağlamaktan helak oldum... Herkes zaman zaman hata yapar mı? Sizce kendimi affetmeli miyim? Eşim kendisini suçlu görüyor. Anahtarı bırakmayı unutan benim diyor ama hayır, ne olursa olsun bu yaptığım kabul edilemez.
Eğer yazıp içimi dökmezsem rahatlayamam uyuyamam bugün.Akşam yemekten sonra uyuklamışım biraz salonda kızımla ilgilenirken. Uykumun arasında eşim alt sokakta oturan arkadaşımıza gitmesi gerektiğini söyledi işle ilgiliymiş. Telefonu da alıyorum dedi. Kendisinin telefonu kırıldı dışarı çıkarken çok lazımsa benimkini alıp gidiyor. Tamam git dedim gitti.
O çıktıktan 10 dk sonra kalktım kızım süt istedi baktım bitmiş. Market evin hemen karşısında alıp geleyim dedim kapanmadan. Gece de süt içmeden uyumaz çünkü.
Ama baktım ki eşim anahtarı da almış ve yedek anahtar yok yeni taşındık bu eve daha yaptıramadık bana anahtar. Napsam diye düşündüm. En son yapacağım şeyi yaptım. Kızım yazın ortalarından beri sorunsuz dış kapıyı açabiliyordu. Hatta zil çaldığında hep kızım koşar kapıya ille kendisi açar. Açamadığı hiç olmamıştı. Tehlikeli olabilecek odaların kapısını kilitleyip kızıma "bebeğim aşağıya birşey düşmüş onu alıp geleceğim, zile bastığım zaman kapıyı aç tamam mı?" dedim. Markete gideceğim desem peşimden gelmek ister çünkü. "Hıhı" dedi bunu bir oyun gibi algıladı. Biraz da eşimin çok yakında olmasına güvendim. Sütü aldım apartmana girdim zile bastım bebeğim ben geldim hadi aç kapıyı dedim. Geldi hemen ama kapıyı açamadı yaptığım hatanın büyüklüğünü o an anladım dehşete düştüm.
Kızımı telaşlandırmamak için "tamam kızım ben açacağım kapıyı hadi sen odana git kule yap bana legolarla" dedim "hıhı" dedi yine. Ben de 5 dk hemen eşimden anahtarı alıp geldim kızım sorunsuz bir şekilde legolarıyla oynuyordu. Bu sırada da apartmanda henüz tanışmadığım bir komşu olaylara tanık oldu "yani iyi cesaret sizdeki" dedi. Gerçekten hayatımın en büyük aptallığı bu olmalı.
Ya çok kötü hissediyorum. Belki de anne olması gereken son insanım ben. Off ağlamaktan helak oldum... Herkes zaman zaman hata yapar mı? Sizce kendimi affetmeli miyim? Eşim kendisini suçlu görüyor. Anahtarı bırakmayı unutan benim diyor ama hayır, ne olursa olsun bu yaptığım kabul edilemez.
