- 13 Nisan 2010
- 2.787
- 2.984
- 373
İcim oyle dolu ki! Sorun ben miyim esim mi onu bile bilmiyorum. Esim hep sinirli, agresif bir insandi. Evlenmeden once de evlendikten sonra da(kendini frenlemeye calissa da) sakin bir insan olamadi.
Kizginsa dibine kadar kizginligini yasadi. Karsisindaki kirilir mi, gucenir mi, bugun bunlari sayiyorum ama yarin yuzune bakacagim aman sozlerime dikkat edeyim gibi bir otokontrol edinmedi.
Bana karsi pata kute girismedi ama icimi sozleriyle hakaretleriyle oyle acitti ki. Dusunuyorum tokatini yemek bu kadar agir gelir miydi acaba..
Evlenmeden once hic bu kadar hirgur icinde kalmamistim. Artik yoruldugumu hissediyorum.
Biliyorum o da mutsuz. Kendini degistrmeye calisiyor. Eskiye nazaran bunu yapti da. Bu halinden rahatsiz oldugum icin psikiyatra gitmeyi teklif ettim, kabul etti. Selectra kullaniyor dusuk doz.
Bense dusunuyorum son zamanlarda, bu huylari yeni degil ki.. Sinirlendiginde eline geceni parcalayan, kiran, doken, sayan-soven bir insandi zaten.
Ben onu degistirmeye yogurmaya calisiyormusum gibi sanki..
Kafam cok karisik.. Ondan olamayacagi bir insan olmasini istiyorum sanirim. Bir insan otuzundan sonra sinirlerinden, ofkesinden arinip sakin, huzurlu bi hale gelebilir mi?
Boyle cabalayarak onu da yordugumu hissediyorum. Zaten surekli dilinde "sana bir turlu yaranamiyorum" sozu..
Cok mu sey istiyorum. Sabir, sakinlik, sinir harbi sirainda soylediklerinin nereye varacagini ongorebilmek gibi yetiler sonradan kazanilamaz mi?
Kendimden bildigim icin umut ediyorum aslinda. Cunku ben de asabi ve sivri dilli birisiydim. Karsimdakini kirdigimdan emin olmadan kavgayi bitirmezdim. Agiz burun kavga etmezdim ama bu dediklerimi de yapmaktan geri kalmazdim. Ama esim mi sindirdi, ben mi duruldum yoksa artik yoruldum mu hic bilemiyorum.
Esim karsimda bagirip cagirirken hic cevap vermedigim, ettigi hakaretlere tepki bile vermedigm cok oluyor. Kendime sasiriyorum. Bu ben miyim gercekten. Hakli oldugumu dusundugum anlarda bile birkac kelimeden ote gecmiyor soylemlerim. İcimden susmak geliyor. Anlamayacagini, o an kafasinda ne varsa ona inanacagini adim gibi biliyorum ya ondan galiba..
Onceleri boyle davrandigi zamanlardan sonra "hakli bile olsam boyle bagirip cagirmamaliydim biliyorum" der. Gonlumu almayi bilirdi. Simdilerde, tartisma aninda derdimi anlatamadigim icin icimde kalanlarla basbasa kaldigimdan tepkimi surat asarak koyar oldum. Ve bingo! Bu da suc oldu.
O bagirip ofkesini kustugu ve rahatladigi icin terapiden cikmis edasiyla otururken benim surat asip problem cikarmam simariklik oluyor artik.
Oyle garip bir durumdayiz ki yani bilmem anlatabildim mi.. (hic sanmiyorum ama)
Ne ben onun sevgisini hisseder oldum, ne o benim..
Soyle icten sarildigini hisaetmeyeli ne kadar zaman oldu.. Seni seviyorumlar, sizi seviyoruma dondu(kizimizdan oturu).
İsten gelsin, yemek yensin, kizimizla vakit gecirilsin, tv keyfi ya da yuruyus, hop uyku.
Bir cozum bulmaya cabaladikca daha da sacmaliyor sanki hersey.
Saliverdikce de ipin ucu kaciyor.
Boyle karamsar yaziyi okuyan olduysa once tebrik sonra tesekkur ediyorum gercektrn.
Kizginsa dibine kadar kizginligini yasadi. Karsisindaki kirilir mi, gucenir mi, bugun bunlari sayiyorum ama yarin yuzune bakacagim aman sozlerime dikkat edeyim gibi bir otokontrol edinmedi.
Bana karsi pata kute girismedi ama icimi sozleriyle hakaretleriyle oyle acitti ki. Dusunuyorum tokatini yemek bu kadar agir gelir miydi acaba..
Evlenmeden once hic bu kadar hirgur icinde kalmamistim. Artik yoruldugumu hissediyorum.
Biliyorum o da mutsuz. Kendini degistrmeye calisiyor. Eskiye nazaran bunu yapti da. Bu halinden rahatsiz oldugum icin psikiyatra gitmeyi teklif ettim, kabul etti. Selectra kullaniyor dusuk doz.
Bense dusunuyorum son zamanlarda, bu huylari yeni degil ki.. Sinirlendiginde eline geceni parcalayan, kiran, doken, sayan-soven bir insandi zaten.
Ben onu degistirmeye yogurmaya calisiyormusum gibi sanki..
Kafam cok karisik.. Ondan olamayacagi bir insan olmasini istiyorum sanirim. Bir insan otuzundan sonra sinirlerinden, ofkesinden arinip sakin, huzurlu bi hale gelebilir mi?
Boyle cabalayarak onu da yordugumu hissediyorum. Zaten surekli dilinde "sana bir turlu yaranamiyorum" sozu..
Cok mu sey istiyorum. Sabir, sakinlik, sinir harbi sirainda soylediklerinin nereye varacagini ongorebilmek gibi yetiler sonradan kazanilamaz mi?
Kendimden bildigim icin umut ediyorum aslinda. Cunku ben de asabi ve sivri dilli birisiydim. Karsimdakini kirdigimdan emin olmadan kavgayi bitirmezdim. Agiz burun kavga etmezdim ama bu dediklerimi de yapmaktan geri kalmazdim. Ama esim mi sindirdi, ben mi duruldum yoksa artik yoruldum mu hic bilemiyorum.
Esim karsimda bagirip cagirirken hic cevap vermedigim, ettigi hakaretlere tepki bile vermedigm cok oluyor. Kendime sasiriyorum. Bu ben miyim gercekten. Hakli oldugumu dusundugum anlarda bile birkac kelimeden ote gecmiyor soylemlerim. İcimden susmak geliyor. Anlamayacagini, o an kafasinda ne varsa ona inanacagini adim gibi biliyorum ya ondan galiba..
Onceleri boyle davrandigi zamanlardan sonra "hakli bile olsam boyle bagirip cagirmamaliydim biliyorum" der. Gonlumu almayi bilirdi. Simdilerde, tartisma aninda derdimi anlatamadigim icin icimde kalanlarla basbasa kaldigimdan tepkimi surat asarak koyar oldum. Ve bingo! Bu da suc oldu.
O bagirip ofkesini kustugu ve rahatladigi icin terapiden cikmis edasiyla otururken benim surat asip problem cikarmam simariklik oluyor artik.
Oyle garip bir durumdayiz ki yani bilmem anlatabildim mi.. (hic sanmiyorum ama)
Ne ben onun sevgisini hisseder oldum, ne o benim..
Soyle icten sarildigini hisaetmeyeli ne kadar zaman oldu.. Seni seviyorumlar, sizi seviyoruma dondu(kizimizdan oturu).
İsten gelsin, yemek yensin, kizimizla vakit gecirilsin, tv keyfi ya da yuruyus, hop uyku.
Bir cozum bulmaya cabaladikca daha da sacmaliyor sanki hersey.
Saliverdikce de ipin ucu kaciyor.
Boyle karamsar yaziyi okuyan olduysa once tebrik sonra tesekkur ediyorum gercektrn.
Son düzenleme: