bende ankarada buyudum ve evlenıp baska bır sehre geldım.. ve hamılelık dogum bebek derken eve hapsoldum.. dısarı cıkmaya fırsatım olmadıgı gıbı korkmaya da basladım artık tam bır asosyalım.. musterı hızmetlerını bıle aramak benı korkutuyo.. kocam aılesı arkadasları hep onun cevresı bır tane dertlesebılecegım kımse yok... kızsam da uzulsemde bana yardım edebılecek hıckımsem yok.. bebek oldu yetısemıyorum yoruluyorum kılolarsa cabası benı dısarı cıkmaktan alıkoyuyrlarr.. sacımı bıle taramıyorum.. sınırden yemek yıyıp bol bol kılo alıyorum daha 2 senelık evlıyım ınsan evını sevmez mı eve gırerken benı sankı boguyorlar zorla zındana atıyorlar.. evım hapısane gbıı gelıyor bana.. denız kenarındayız bır kere sahıle gıtmedım.. sadece ıhtıyacları almak ıcın markete ve kontrol ıcın hastaneeye gıdıyorum.. heryerde esım ve onun cevresı olması benı yoruyo bana aıt hıcbırsey olmadıgı gıbı.. onlar tarafından kullanıldıgımı da hıssedıyorum.. bebek benı fazlasıyla yoruyo sabah 7 gece 1e kadar bebek ve ev ıslerı arasında kosturuyorumm.. kendı adıma yaptıgımm bır tane bır sey yok.. ben yoruluyorum dedıkce esım yardım etmek yerıne aılesını etrafıma topluyo cocuk bakmazsam hızmet edıyorum yanı.. belkı kendı anem burda olsa o bana yardımcı olurdu
bırılerının bıseylere yardım edıp sona yaptm demesıne de sınır oluyorum.. ben baktm ben buyuttum dedırtmek te ıstemıyorum ama.. bu arada 1 senede 40 yasına geldm sanırım..kendımı oldurucem dıyıp duruyorum bıgun bunu yaparmıyım bılmıyorum ama benı tek engelleyen bebegım sanırım..
tek mutlulugum da o