Evlilik olarak bakmamak lazım aslında konuya; yalnız bir insanın, yanında, kendini anlayan bir dert ortağı, her özelini-zevklerini güvenerek paylaşabileceği bir hayat arkadaşı olmasını istemesi ve çok sevdiği biri ile beraber, emek emek bir bebeği büyütmek, bir insan yetiştirmek istemesi çok normal. Ki bakarsan bu ülkede, bu çağda, bu kadar berbat, manyak insanın arasından, kendisi için doğru birisini bulabilmek ve doğru adımlarla gelecek için iyi, faydalı bir çocuk yetiştirmek; bunların hepsi başarı.
Yalnızlık Allah'a mahsus, elbette her insanın bir yumuşak karnı var, herkes kendince sevmek sevilmek ister, sıcak dokunuş arar, bunları istemesi "Koca meraklısı-kocasız yapamıyor" olduğu anlamına da gelmiyor, bu gayet insani bir ihtiyaç. Yaş ilerledikçe, yalnızlık hissine kimisi alışırken, kiminde o boşluk daha canını yakıyor, geç kalıyormuş gibi hissettiriyor. Büyük dert mi? Evet, büyük dert.
Umarım gönlüne göre birini bulur.
Kafasını dağıtsın diye söylüyorum ben, ne tipler var; gelmiş gidiyor kendinin farkında değil. Evlenmiş ama yok olmuş gitmiş... En azından hala şansı var.