- 19 Nisan 2015
- 1.375
- 1.001
- 43
- 33
Haklısınız, henüz 20' li yaşların başındayım ama korkunç bir çocukluk geçirdim, Leyla ile yaşıt bir kız kardeşim var ve onunla beraber kendimi sadece adı anne baba olan kişilerden zor kurtardım. Kardeşimle hayatımızı düzene sokana kadar çok güçlüydüm, kimseye kulak asmadım, ayaklarım yere hep sağlam bastı.
Yaklaşık 1 senedir hayatım düzenli gidiyor ve eskisi kadar güçlü değilim ben de fark ediyorum. Normal şartlarda en ufak lafta yıkılacak bir insan olsam, henüz üniversite öğrencisiyken kardeşimle kendime yeni bir hayat kurmak için çabalayamazdım.
Arkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.
Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.
Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.
Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.
Arkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.
Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.
Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.
Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.
doğru yoldasınız.kimseye aldırmayın bende sizin yerinizde olsam aynı şekilde yapardım.eleştiriye değil taktir edilmelisinizArkadaşlar, dün bir diyalog geçti arkadaşlarımla aramda. Hala etkisindeyim, düşündükçe üzülüyorum ve ben mi abartıyorum diye sormak istedim size.
Benim eşimin arkadaşının bir yeğeni var. Adına Leyla diyelim. 6 yaşında, dünyalar tatlısı bir çocuk. Anne ve babasını kaybetmiş, akrabalarında kalıyor. Kurulu bir düzeni yok, 3 ay bir akrabada, 4 ay bir akrabada idare ediyor. Ben bu durumu öğrendiğimde 2 yaşındaydı ve o zamandan beri her hafta düzenli olarak ilgileniyorum. Bu sene ilkokula başladığı için daha sık vakit geçirdik, okumayı ilk öğrenenlerden biri oldu. Gözleri pırıl pırıl parlayan, anlayışlı, sevgi dolu bir çocuk. Kız kardeşim bizimle yaşıyor ve onunla da çok iyi anlaşıyorlar. Gönlüm razı gelmiyor o çocuğa sırt çevirmeye ve gerçekten çok seviyorum, o da beni çok seviyor ve bunu fark ediyorum.
Dün işteyken, çıkışta ne yapacaksın diye sordular. Kardeşimi de alıp Leyla' yı görmeye gideceğiz dedim. Bir arkadaş bilmiyordu kim olduğunu sanırım hiç konusu geçmemiş. Leyla kim dedi. Ben de eşimin arkadaşının yeğeni olduğunu, her hafta vakit geçirmeye özen gösterdiğimi söyledim. Arkadaşın tepkisi; 'Haaa çocuk bakıcılığı yapıyorsun yani' oldu. Bakıcılık olarak görmediğimi, gönüllü olarak vakit geçirdiğimi, kardeşim gibi sevdiğim bir çocuk olduğunu söyledim. Diğer arkadaş durumu daha önceden biliyordu, o da 'Ben aramda kan bağı olmayan bir çocuğu kardeşim gibi sevemem, vaktimi onunla ilgilenerek geçirmem, hiç doğru bulmuyorum yaptığını' dedi. Ben de insanın kalbinin çok geniş olduğunu, sevmenin kan bağıyla sınırlı olmadığını anlatmaya çalıştım ama böyle gözlerini devirdi gitti.
Leyla benim için gerçekten çok önemli bir çocuk ve şu ana kadar kimseden gizleme gereği duymamıştım onunla ilgilendiğimi. Kimseye söylememem mi gerekiyordu? Açıkçası, dün dediklerine çok kırıldım. Neden böyle düşünüyorlar anlamaya çalışıyorum ama 6 yaşındaki bir çocukla imkanlarım ölçüsünde ilgilenmenin neresi kötü bulamıyorum. Kan bağı benim için hiç önemli değil, düşünmemiştim bile daha önce. Bu aralar kendim de iyi bir ruh halinde değilim, o sebeple ben mi abartıyorum arkadaşlarımın söylediklerini diye size sormak istedim.
Arkadaşların çok sığ düşünmüşler.Bana göre değil deseler belki tamam ama doğru bulmamak nedir yani.
Evlat edinmek bile değil,sadece burs verdiği çocukla ailesi gibi ilgilenen kişiler tanıyorum.
Bu bir gönül işidir,yüce gönüllü olmakla ilgilidir.Sen biraz da kendi yaralarını o çocukla sarıyorsun,kendini yeniden büyütüyorsun galiba.Hassas noktan olduğu için haklı olarak kırılmışsın.
Hiç doğru bulmuyorum yaptığını ne ya.. Niye doğru bulmuyormuş, ne sakıncası var...
O taş kalpliyse sen ne yapabilirsin, o kendi kardeşini de sevmez emin ol.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?