Bunu düşünmeniz ne güzel. Ben hamileliğimi ağlayarak geçirdim. Hep şükrettim ama eşim çok destek olmadı. Hatta zaman zaman ben istemedim diyerek beni daha da çıkmaza sürükledi. Hala günlük ağlama krizlerim gün geçtikçe birden fazla tekrarlıyor. Dilimde hep dua, şükür ama bir eksiklik var. Bir şeyi asamiyorum. Belki destek almam gerekiyor bilemiyorum.kendime telkinlerde bulunuyorum ama bir yerden sonra tekrar ruh halimi yerlerde buluyorum. Mesele hamileliğim mi, eşimin beklediğim desteği göstermemiş olması mı, sürekli düşen tansiyonum mu, diğer ogullarima bu ruh haliyle annelik yapmaya çalışmak mı, benim duamin benim aciz bakışımda karşılık bulmadığını düşünmek mi, (elbette Rabbım daha güzelini biliyor ve verdi) ailemden uzak olmak onları özlemek mi bilmiyorum. Her şey birleşti galiba. Sona doğru daha kötüye gidiyorum. Nolur dua edin. Şu sıralar daha kötüyüm. Ameliyattan, ruh halim böyle devam ederse bebeğime ve çocuklarıma yetememekten, daha kötüye gitmekten çok korkuyorum.