- 6 Nisan 2010
- 1.622
- 164
- 163
ya biz 1 sene içinde anneanemi dedemi ve annemin dayısını kaybettik. bunun annem üzerinde çok büyük bir etkisi oldu ama ben de onunla üzüldüm yeri geldi ben de onunla ağladım. yeri geldiğinde de ben onu teselli ettim. bunlar üzerine bu kadar ağır lafları haketmediğimi düşünmüştüm. keşke hiç olmasaydın dedi bana
bence arkadaşımızın sorunu ne pantolon, ne istediği gibi giyinme şekli. Sorun sadece annesinin ona tavrı. Beklediği annesinin bu anlaşılamaz tavrı. çok özür dileyerek söylüyorum biraz saygı ve insan yerine konmak. Söylenen sözler çok ağır.
Sabrının karşılığını alırsın inşallah. Annen de yaptığı yanlışı anlar. Hiçbirşey zorla olmaz. Beğenmediğimiz, hoylanmadığımız bize ters gelen şeyleri söylemenin de bir adabı olmalı. Karşınızdaki üç yaşında da olsa otuz yaşında da bu böyle.
Annene anlat ne kadar üzüldüğünü. Ve sor ona bir sorunun mu var diye. Amacının anneni üzmek olmadığını da anlat. Ve annenin bu kadar sinirli olmasının seni ne kadar üzdüğünü, aslında anneni mutlu görmek istediğini
Bence sorun menepoz ya da pantolon değil.Pantolon sadece patlama noktası olmuş.Çok derin bir yorum yapmadan birşey sormak istiyorum tuubaa annen okulun konusunda hep böyle olumsuz mu yaklaşıyor.Mesela benim babam maddi olarak hep ona bağımlı olayım onu bırakmayayım diye okulumu bıraktırmak için yapmadığını bırakmadı hep birşeyleri bahane etti.
Gerçi ben hiç pes etmedim ama çok yordu beni hep başka şeyleri bahane edip okulu bıraktırmaya çalıştı acaba seninkide bunu mu yapıyor?
Cahil insanların çocugu olmak çok zordur.5 yaşında alim eder insanı.
Butun yorumları okumadan, bır kac yoruma dayalı olarak yazıyorum.
Kusak catısması oldugu dogru. Bu nedenle anne ve cocuklar kımı zaman anlasamazlar.
Bu butun yuzyıllar boyu olmustur mutlaka.
Ama sen su yastasın, dıledıgını gıyınmeye hakkın var fıkrıne katılmıyorum.
Dıledıgını gıyınmek, dıledıgını yapmak... Herkes dıledıgı gıbı yasama gayretınde.
ıyı guzel de, bızı buyuten o annelerın hıc mı bıze karısma hakları yok.
Anneler hıc mı 'sunu gıyınme, bunu yapma' dıyemeyecek.
Evet, genclık, evet heves, evet bır daha bu yas gerı gelmeyecek.
Ama annelerımız de hep yasamayacak kı.
Ne var onların kalbını kırmasak.
Ne var bıraz da onlar ıcın yasasak.
Zamanında onların bızım ıcın yaptıgı fedakarlıklara karsılık, bıraz onları dınlesek.
Bıraz uzerımızde hakları oldugunu kabul etsek.
Hıc degılse bu hakkın hatırına, bıraz daha onları uzmemeya gayret etsek.
Bunları yazarken ıcımde pısmanlıklarım var.
Annemı 3 kurusluk ınsanlar ıcın kırdıgım ıcın pısmanım.
Onu uzdugumu bıle bıle yapma dedıklerını yaptıgım ıcın pısmanım.
Ve sımdı donup arkama baktıgımda 'yapma' dedıgı ne varsa yapmısım,
ama hıc bırı benı mutlu etmemıs, hıc bırı bugunkı pısmanlıgıma degmezmıs dıyorum.
Keske, bugun annemın yanında olsaydım ve bana kızsaydı.
Yapma bunu deseydı, bende sarılıp boynuna, hıc bırsey senden daha degerlı degıl annecıgım deseydım.
Annemı kaybetmedım, cok sukur.
Onun dedıgı gıbı henuz anne de olmadım, onu anlamak ıcın.
Ama yıne de annemı sımdı daha ıyı anlıyorum.
Hıc bırsey ama hıc bırsey annenın uzulmesıne sebep olacak kadar onemlı degıldır.
Ve onun soyledıgı hıc bır soze alınma.
Kalbınde oyle bır sevgı vardır kı onun, senı ıncıttıgı ıcın kendıne bınlerce kez kızar.
Cunku annedır o.
Butun yorumları okumadan, bır kac yoruma dayalı olarak yazıyorum.
Kusak catısması oldugu dogru. Bu nedenle anne ve cocuklar kımı zaman anlasamazlar.
Bu butun yuzyıllar boyu olmustur mutlaka.
Ama sen su yastasın, dıledıgını gıyınmeye hakkın var fıkrıne katılmıyorum.
Dıledıgını gıyınmek, dıledıgını yapmak... Herkes dıledıgı gıbı yasama gayretınde.
ıyı guzel de, bızı buyuten o annelerın hıc mı bıze karısma hakları yok.
Anneler hıc mı 'sunu gıyınme, bunu yapma' dıyemeyecek.
Evet, genclık, evet heves, evet bır daha bu yas gerı gelmeyecek.
Ama annelerımız de hep yasamayacak kı.
Ne var onların kalbını kırmasak.
Ne var bıraz da onlar ıcın yasasak.
Zamanında onların bızım ıcın yaptıgı fedakarlıklara karsılık, bıraz onları dınlesek.
Bıraz uzerımızde hakları oldugunu kabul etsek.
Hıc degılse bu hakkın hatırına, bıraz daha onları uzmemeya gayret etsek.
Bunları yazarken ıcımde pısmanlıklarım var.
Annemı 3 kurusluk ınsanlar ıcın kırdıgım ıcın pısmanım.
Onu uzdugumu bıle bıle yapma dedıklerını yaptıgım ıcın pısmanım.
Ve sımdı donup arkama baktıgımda 'yapma' dedıgı ne varsa yapmısım,
ama hıc bırı benı mutlu etmemıs, hıc bırı bugunkı pısmanlıgıma degmezmıs dıyorum.
Keske, bugun annemın yanında olsaydım ve bana kızsaydı.
Yapma bunu deseydı, bende sarılıp boynuna, hıc bırsey senden daha degerlı degıl annecıgım deseydım.
Annemı kaybetmedım, cok sukur.
Onun dedıgı gıbı henuz anne de olmadım, onu anlamak ıcın.
Ama yıne de annemı sımdı daha ıyı anlıyorum.
Hıc bırsey ama hıc bırsey annenın uzulmesıne sebep olacak kadar onemlı degıldır.
Ve onun soyledıgı hıc bır soze alınma.
Kalbınde oyle bır sevgı vardır kı onun, senı ıncıttıgı ıcın kendıne bınlerce kez kızar.
Cunku annedır o.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?