canım oğlum,
yaşasaydın 31 aylık koca bi delikanlı olacaktın..yaşıtlarını görmek çok üzüyor beni..hala..Rabbimin zoruna gitmesin..
mezarına gelmiyorum diye sanma ki seni unuttum...sen kalbimin baş köşesindesin yavrucuğum..gelmiyorsam kardeşini de oralarda görmek istemememdendir...korkuyorum oğlum,kardeşini de yanına göndermekten korkuyorum..gidişinle alt üst olan hayatımız,kardeşinin gelişiyle yeniden canlandı..o yüzden kız kardeşine "hayat" adını verdik babanla..bize hayat verdiği için...
doğumu yaklaştı kardeşinin,kalbimdeki yerin dolacak sanma,sen kardeşini yanına alırsın bilirim..uzaklarda olsan da korur kollarsın melek kanatlarınla onu..hem kardeşin de bilecek abisini..anlatacağız inşallah büyüyünce seni ...
Rabbim izin verirse inşallah 4 kişilik bi aile olacağız..seni saymayı asla bırakmayacağım..hem zaten ilk gebeliğin mi diye soranlara gururla hayır ikinci diyorum..kardeşinin ninnisi bile hazır
"bir sandığım var sırmadan telden
bir çift yavrum var tomurcuk gülden.."
zamanı gelince yanında olacağız kuzum beni,babanı ve kardeşini bekle emi...
ve canım kızım..
yolunu dört gözle beklediğim yavrum..boğazım düğüm düğüm bunları yazarken..seninle her konuşmaya çalışmam,gözyaşlarıyla kesilip yarım kalıyor..sana diyebildiğim tek şey..beni bırakma...sen de gitme nolur...
son ana kadar hiç bir eşya almadık sana..beşiğini bile yeni aldık..baban o kadar hevesli ki maaşının yarısını 2 günde harcadı...üzme bizi nolur,sen de yakma ciğerimizi..kazasız,belasız,arızasız gel kızım
can kızım,hayat kızım...
akşam akşam çok doldum...içimi dökmek istedim...
Tam 19 ay bekledim meleğimi..oğlumu istediikten 4 ay sonra kavuşmuştuk..2. ye karar verdik 4 yıl sonra...kendimce hemen gelecekti meleğim doğurucağım ayı bile hesaplamıştım...ama çalışmaya başladıktan sonra aylar geçmeye ben iyice stres olmaya başladım...gelmiyordu 2. yavrum bi yerde bir sorun vardı ama ne olduğunu çözememiştim..sanki bana inat çevremde herkes hamile kalmaya başlamıştı onları duydukça hem sevinip hem daha çok hüsarana uğruyordum..kimseye derdimi anlatamıyordum ..herkes bir evladın var işte daha ne istiyorsun elbet olur diyordu ama öyle değildi işte...aynı ilkinde olduğu gibi bu evladımında gelmesini çok istiyordum...
9 ay sonra dr a gitmeye başladım bir sorun yok gibi diyorlardı düzenli adette görüyordum...en sonunda zor bela eşimi ikna etip onuda bir ürolağa götürdüm...daha ilk muayenede varikosel teşhisi konuldu ardında yapılan testlede hareket problemi çıktı..sanki dünya başıma yıkılmıştı ağlayarak eve dönmüştüm...eşim ameliyat lafını bile duymak istemiyordu..ürolog sizin çocğunuz olur demişti ama kalbime bir bıçak saplanmıştı yinede...aradan aylar geçmeye devam etti eşime ilaç vermişti bitiminde tekrar test yaptırdık ...sonuçmu hareket dahada azalmıştı..iyice bitmiştim artık...aşılamaya geçmeye karar verdim ama öncesinde rahim filmi bile çektirdim..sonra aylarcada klomen tedavisi gördüm..koca 1 yıl bitmişti bile..artık her ay test yapmaktan gına gelmişti..tabi ağlayıp yıkılıp döküldüklerim yanınada cabası kalıyordu...sonunda herşeyden vazgeçtim ne aşılama ne ilaç..sadece eşime doğal kürler yapıyordum...
öyle böyle derken bir 6 ay daha geçti..artık durumumu kabullenmeye başlamıştım..allaha şükrediyordum bir evladım var diye ama içim yinede cayır cayır yanıyordu...kış gelmişti oğlum anasıfına başlamıştı bile bende kendimi hep dışarılara atmaya başladım..evde hiç durmuyordum..hatta bir spor salonuna yazılıp 3 5 kilo fazlamı vermeye bile karar vermiştim...ama önce evde koşu bantında hergün 10 km koşuyordum ardında mekik..hatta dahada ileri gidip odamı bile ben boyadım..sanırım düşüncelerimi bastırmak için sürekli bir şeylerle meşgul oluyordum...
veee tam 19 ay sonra bir gün koşu bantından indim ve mekik çekmeye başladım birden kasıklarıma ağrı girmeye başladı ...sebebini anlayamadım ama adet günüm gelmişti normalde geçmezdi hiç..evde kalan testlerin tarihleri geçmişti bile...ama yinede içimden bir ses yap dedi..mekikleri bitirdim ve testi yaptım..sonra kendime çay koydum 10 dk sonra testin başına gidince incecik bir gölge gördüm...o anı hayatta unutamam ellerim titremeye başladı hemen 2. testide yaptım onda dahada silik çıktı ..bu arada testlerden ev doluydu zaten...hemen eşimi aradım oda heycanlandı kan testi yaptır çabuk dedi..tabi durumuyum hemen hastaneye koştum...sonucu alana kadar bir ömür geçmişti sanki veee 62 yazıyordu testte.. okadar çok 0 dan sonra 62 sanki dünyanın en güzel rakamı gibi gelmişti bana..o gün ne kadar ağladığımı hatırlamıyorum bile baş ağrısı ve heycandan sabaha kadar uyuyamamıştım...
meleğim tam 19 ay sonra gelmişti...hep bir kızım olmasını isterdim ama önce sağlıklı ve hayırlı olsun diye dua ederdim...12 haftalık olduğumda dr um kıza benziyor ben yanılmam demişti..bir damla göz yaşımda o zaman akmıştı...şimdi bunları neden anlattım bilemiyorum sanırım kızımla kavuşmamıza az kaldı...allahım onu ve abisini bize bağışlasın...yolunu dört gözle bekliyorum..çünkü o benim küçük mucizem...
Tam 19 ay bekledim meleğimi..oğlumu istediikten 4 ay sonra kavuşmuştuk..2. ye karar verdik 4 yıl sonra...kendimce hemen gelecekti meleğim doğurucağım ayı bile hesaplamıştım...ama çalışmaya başladıktan sonra aylar geçmeye ben iyice stres olmaya başladım...gelmiyordu 2. yavrum bi yerde bir sorun vardı ama ne olduğunu çözememiştim..sanki bana inat çevremde herkes hamile kalmaya başlamıştı onları duydukça hem sevinip hem daha çok hüsarana uğruyordum..kimseye derdimi anlatamıyordum ..herkes bir evladın var işte daha ne istiyorsun elbet olur diyordu ama öyle değildi işte...aynı ilkinde olduğu gibi bu evladımında gelmesini çok istiyordum...
9 ay sonra dr a gitmeye başladım bir sorun yok gibi diyorlardı düzenli adette görüyordum...en sonunda zor bela eşimi ikna etip onuda bir ürolağa götürdüm...daha ilk muayenede varikosel teşhisi konuldu ardında yapılan testlede hareket problemi çıktı..sanki dünya başıma yıkılmıştı ağlayarak eve dönmüştüm...eşim ameliyat lafını bile duymak istemiyordu..ürolog sizin çocğunuz olur demişti ama kalbime bir bıçak saplanmıştı yinede...aradan aylar geçmeye devam etti eşime ilaç vermişti bitiminde tekrar test yaptırdık ...sonuçmu hareket dahada azalmıştı..iyice bitmiştim artık...aşılamaya geçmeye karar verdim ama öncesinde rahim filmi bile çektirdim..sonra aylarcada klomen tedavisi gördüm..koca 1 yıl bitmişti bile..artık her ay test yapmaktan gına gelmişti..tabi ağlayıp yıkılıp döküldüklerim yanınada cabası kalıyordu...sonunda herşeyden vazgeçtim ne aşılama ne ilaç..sadece eşime doğal kürler yapıyordum...
öyle böyle derken bir 6 ay daha geçti..artık durumumu kabullenmeye başlamıştım..allaha şükrediyordum bir evladım var diye ama içim yinede cayır cayır yanıyordu...kış gelmişti oğlum anasıfına başlamıştı bile bende kendimi hep dışarılara atmaya başladım..evde hiç durmuyordum..hatta bir spor salonuna yazılıp 3 5 kilo fazlamı vermeye bile karar vermiştim...ama önce evde koşu bantında hergün 10 km koşuyordum ardında mekik..hatta dahada ileri gidip odamı bile ben boyadım..sanırım düşüncelerimi bastırmak için sürekli bir şeylerle meşgul oluyordum...
veee tam 19 ay sonra bir gün koşu bantından indim ve mekik çekmeye başladım birden kasıklarıma ağrı girmeye başladı ...sebebini anlayamadım ama adet günüm gelmişti normalde geçmezdi hiç..evde kalan testlerin tarihleri geçmişti bile...ama yinede içimden bir ses yap dedi..mekikleri bitirdim ve testi yaptım..sonra kendime çay koydum 10 dk sonra testin başına gidince incecik bir gölge gördüm...o anı hayatta unutamam ellerim titremeye başladı hemen 2. testide yaptım onda dahada silik çıktı ..bu arada testlerden ev doluydu zaten...hemen eşimi aradım oda heycanlandı kan testi yaptır çabuk dedi..tabi durumuyum hemen hastaneye koştum...sonucu alana kadar bir ömür geçmişti sanki veee 62 yazıyordu testte.. okadar çok 0 dan sonra 62 sanki dünyanın en güzel rakamı gibi gelmişti bana..o gün ne kadar ağladığımı hatırlamıyorum bile baş ağrısı ve heycandan sabaha kadar uyuyamamıştım...
meleğim tam 19 ay sonra gelmişti...hep bir kızım olmasını isterdim ama önce sağlıklı ve hayırlı olsun diye dua ederdim...12 haftalık olduğumda dr um kıza benziyor ben yanılmam demişti..bir damla göz yaşımda o zaman akmıştı...şimdi bunları neden anlattım bilemiyorum sanırım kızımla kavuşmamıza az kaldı...allahım onu ve abisini bize bağışlasın...yolunu dört gözle bekliyorum..çünkü o benim küçük mucizem...
canım benim...herkesin bi hikayesi var işte..ben de kızıma 9 ay bekledikten sonra kavuştum..ilki yani oğlum, korunmayı bırakır bırakmaz gelmişti..şimdi düşünüyorum da Rabbim yanına almak için o kadar çabuk vermiş oğlumu...biz de uğraştık 2. için..benim depresyonum adetlerimin düzenini bozdu,bi de üstüne eşimin spermlerinde hareket ve morfoloji sorunu çıktı..doktor kendiliğinden olur diyordu ama benim sabırsızlanmama dayanamayıp bi dahaki ay aşılamaya geçelim dedi..işte o ay,aşılamaya geçmeyi düşünürken geldi mucizem..Rabbime binlerce şükürler olsun..
Allah kimseye aratmasın..isteyen herkese nasip etsin anneliği..
mafoldumbenmafoldumbenmafoldumbenmafoldumbenmafoldumbenmafoldumben
zeynepcimm meleğini sağlıkla kkucağına al tatlım iki yavrunla eşinle mutlu mesut bir hayat geçirirsin inş. canımm opuyorumnanaktan
zeze zeynep nasıl duygulandım yaa anlatamam hissettim sizi resmen :gitme:
Allah yavrularınıza yavrularımıza sağlıklı huzurlu hayırlı uzun ömürler eversin onlarrı bizden ayırmasınn :Saruboceq:
:çok üzgünüm:zeynepcimm canımm prensesini sağlıkla kucağına alırsın inşallahh...:Saruboceq:
allak kızınada oğluşunada uzun sağlıklı ömürler versinnnn:Saruboceqpuyorumnanaktan
zeynepcim Allah çok büyük canım gerçektenbir şeyi istedinmi veriyor hemde beklemediğin anda mucize gibi. Rabbim hiç birimizin umutlarını söndürmesin inş.
mucizelerin gerçekleşme hikayelerini okudukça duygulandım hep bizimde hikayemiz burda olsun istedi
tedavi görüyordum epilepsi başlangıcı denmiş 2 yıl önce ama şükür atlatmıştım.doktorumuz önce karşı çıkmış tekrarlar diye sonra tamam demişti.ilaçların bitiminden sonra 6 ay bekleyin demişti.aralığın son haftaları 6. ayımız doldu.bir gece eşime artık gelmeli dedim.emin misin ya hastalığın ya nüksederse dedi.çok zor günler geçirmişti çünkü benimle.ne olursa olsun her şeye razıyım ben dedim.ve gerçekten büyük bir mucizeydi devrimimin varlığını öğrenmek.tam bir ay sonra mide bulantıları ve baş dönmelerim başladı.kimseye bi şey söylemek istemiyordum ama garip bir şekilde emindim orda olduğundan.o sabah kalkar kalkmaz testi yaptım. sonuç tam beklediğim gibiydi. ama içimi bi hüzün kapladı görünce yaa aynı şey olursa ya diğer umutlarım gibi senide kaybedersem diye sevinemeden çöktüm olduğum yere ama yinede mücadele edicem ve seni kaybetmicem diyordum bir taraftan.hemen jinekoloğumu aradım. hastahane yarın randevu veriyor ama ben yarını beklemek istemiyorum dedim.son hastadan sonra alırım seni gel dedi anlayışla, çünkü oda biliyordu yıllarca neler çektiğimizi.eşime hiç bir şey söyledim eve geldi dışarı çıkıcaz hazırlan dedim.nereye gidicez dedikçe fazla soru sorma diyordum. nihayet vardık hastahaneye şaşkın şşakın yüzüme bakıyordu. o kadar çok hastalıklarla mücadele etmiştik ister istemez bi sorunmu var noluyo dedi.sadece sus ve bekle dedim.son hasta çıktı içeri girdik müayenemiz bitti ve doktorumuzun ağzından çıkan söz "daha nokta kadar " o an sadece kahkaha atıyordum.eşim şoka girdi nasıl yani deyip duruyordu.ama aynı hüzne bulanmamız çok uzun sürmedi. yaaa aynı şey olursa dedik bi an ikimiz birden doktorumuz denicez ve görücez.ve süreç başladı.hastahaneden çıkarken eşimle konuşuyorduk 4. aya kadar imseye söylemeyeceğiz diye ki gelen telefonla şoka girdik.babam hastahanedeydi kalk krizi geçirmiş ve yoğun bakıma alınmıştı. eve gidip annemide alarak hastahaneye koştuk.ancak 2 gün sonra görebildik yüzünü ama o arada ben hastahanenin çok temiz olan tuvaletlerinden mikrop kapmıştım.neyse ki kolay atlattık.bu arada doktorlar acil ameliyat diyorlardı.damarların hepsi tıkalıydı ve beklemesi riskliydi.hemen doktor aramaya başladı.kuzumu unutmuş acımın peşine düşmüştüm.ve doktor bulundu bir ay sonra babam ameliyata girdi.fakat doktorumuzdan acil tüm aile bireylerinin (aynı kanı taşıyan ) kalp elektroları istendi.hipo tansiyonum olduğunu öğrendimayrıca ritimde olması gerekenin çok altındaydı. tedavi dedi olmaz bekliycek dedim.riskli dedi. olmaz dedim.aradan bir ay bile geçmeden yine bir sabah bir şokla uyandım bu kez eşimdeydi sorum felç oldum diye bağırıp duruyodu sabah sabah.üstüne yatmışındır deyip önemsemedim, öle deil hissediyorum oynatamıyorum dedi bu kez. fırladım yataktan hadi bir macera daha.ilk gittiğimiz yer el kisti dedi ve acil alınmalı yoksa eli bi daha kullanamaz dedi. inanamadık başladık gezmeye 4 saatte 7 doktor sonuç aynı 5. saatin sonunda girdi ameliyata.ama yorgunluk bi yandan üzüntüsü bi yandan hastahaenin merdivenlerinden yuvarlanmışım gözümü açtığımda acildeydim. kuzum 2 aylık henüz.kendime gelip sordum ilaç verdinizmi diye ne ilacı üstüne bide emara girdiğimi öğrendim.iç kanamadan şüphe ederek çekmişlerdi sarıldım telefona doktormu aradım iki gözüm iki çeşme Allah büyük dedi bana içini rahat tut gerekeni yaparız.koşturmaca hastalıklar derken 3 ay geçti aradan bu arada bir sürü tahlil tekkik. herşey güzel sorun olmucak dünyaya gelicek bu yaramaz diyordu. doktorumuzki.bir sabah kanama ve sancıyla uyandım.eşim görüceksin bizi bırakmıcak diyor bense itti yeter artık diye isyan ediyordum.saat sabahın 5:30 doktorumuzu arayıp hastahanede aldık soluğu. saolsun bizden önce varmıştı oraya ilaçlar serumlar derken 3 saat sonra bize müjdeyi verdi tehlikeyi atlattık iyi diye :)))))) sonrası 2 ayı huzur içinde geçirebildik. 5. ayımızın ortalarında bizim velet doğum pozisyonu alıp aşaya inmeye başladı.doktorumuz hazır olun erken gelebilir dedi. artık 9 u doldursun diye deil prematüre bile olsa sağlıklı gelsin diye dua etmeye başladık.7. ay doldu sancılar iyice artmaya başladı bazen sık bazen düzenli ve her seferinde biz hastahanede iki kez engellendi gelmen açılma başlamasına rağmen şükür ki kese açılmadı ve durdurulabildi doğum.
şu an 36+3 teyiz ve çok az kaldı artık görmemize ama bende azaldım artık Devrimim hem de çok azaldım.şimdi tek bir dileğim var Allah'tan seni sağlıkla kucağıma alabilmek.bir kez olsun yüzünü görüp kokunu duyabilmek.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?