biraz yeme bozukluğu üzerine konuşalım

Affetme zorunluluğunuz yok zaten .
Affetmek şuan medya da inanılmaz derece de pompalaniyor ama ici boşaltılmış bir davranış aslında .
Ben bu tarz şeylerde çok çok büyük kırgınliklarimda affetmekten ziyade empati olayını kullanıyorum . Daha işlevsel
Karşıdakinin yaşam ve buyutulme koşullarında düşünüp onu bir milim bile anlamamız içimizi yumuşatıp ruhumuzu daha da iyileştiriyor bence.
 
Ben anlayamıyorum affedemediğim için değil ama sanırım kabullendiğim için sinir oluyorum...

bir insanın ruhunu ancak kendi doyurabılır ne sevgili ne anne ne baba ben bu kavramların hiç birine gerçekten inanmıyorum...
 
pasta mı var onumde yememem gerekıyorsa yemem.
çünku zaten onun tadına bakmışımdır.
tadını bıldiğim şey yuzunden iradeyı zayıtlatmak saçma derim her zaman.
pişman olup kendımı üzmekde manasız. diğer ınsanlar o çaba içinde zaten.
kendımı en çok ben mutlu ederımm.ama yalnızlıkla,ama kıtapla,ama irademle,ama çizgimle,ama YEMEKLE
 
Sizin dediğiniz kadar kolay olsa kimse kilolu olmadı . Ağlayarak yemek yiyen biliyorum. Yedikçe öfkelenen öfkesi büyüdükçe yemekleri artan. Kısır bir döngü ve sizin dediğiniz gibi basit değil. Keşke olsa
 
Sizin için en iyisi neyse o olur umarım
 
ahhh ahhhh lohusalığım zamanında bozuk psikolojimin daha da çok içine edilmişti ve kendimi yemeye verdim ama o zamanlarki yemem yemek değil tıkınmaktı
hiç ama hiç zevk almadan resmen ağzıma tepmekti yaptığım eylem
7/24 yedim sadece yedim ama ne olduğu nasıl olduğu seviyor muyum sevmiyor muyum önemli değildi
bütün sinirimi yemeklerden çıkardım resmen
ALlahım bi daha da yaşatmasın böyle bi çöküşü
 
Yeme bozukluğunu hiç düşünüp irdelememiştim. Ben de tüm gün aç kalıp gece yiyorum Kendinizle güzel konusun sözünüz soguk sulara attı beni resmen. Kendime çok acımasız davrandığımı fark ettim birden. Sacımı taramam, krem sürmem bile kendimi dover gibi
 
Kendinizle daha çok iletişim halinde olmaya başlayabilirsiniz bence o vakit :)
Kendinizin daha farkında olarak yaşamak başta ilginç gelsede sonraları çok iyi hissettiriyor.
Illa bir şeyler yapmanıza gerek yok krem sürmek ya da sac taramak gibi, sadece farkında olsanız hislerinizin, duygularinizin , bedeninizin ,varliginizin başlangıç için yeter bence .
 
Cinsellikle muhteşem bir şey mesela ama şöyle düşünün eğer bir cinsel ilişki yasamissaniz biliyorsunuzdur kadınlarda orgazm sonunda hala hareket devam ederse ağrı olur . Orgazm biter ağrı başlar .
Işte mide çeperini hiaswdinceye kadar yemek bu . Zevk veren bir şey degil .
Zevkten çıkaran bir şey .
Evet yemek zevk verir ama atak geçiren insanlar zevk aldıkları için yemezler.
 
Tum gundur açım.islerden sira gelmedi vs vs .Ama bir tost yedim o kadar.Aksamda sanirim tencere dolusu yemek yerim ama zayifim zayifim zayifim..
 
ağır yaşamları ızlemenızı tavsıye ederım
 

Biraz araştırayım bunu, iyi ki açmışsınız, benim için farkındalık oldu
 

Tabi ki çok haklısınız. Gerçekten keyif alarak yiyenler var ki çok özendirici oluyorlar. Bir de yukarıda bir üyenin yazdığı gibi sadece tikinilan zamanlar oluyor. Ne yediğinin farkında olmadan sadece yediğim bir kaç hafta olmustu. Bir sıkıntım vardı, galiba onu düşünmemek icin yapmışım
 
Orgazm biter ağrı başlar onu bilmiyorum hiç yaşamadım böyle birşey genelde devam eder kadınlarda orgazm seri sekilde neyse benim demek istediğim sadece bir sebebi olması gerekmiyor yemeyi seven insanlarda var sizden bahsetmiyorum ki benimde yeme ataklarım oluyor hala jormal insanlar gibi yiyemesemde
 
Boşalma ve orgazm ayrımı yapılırsa o zaman erkeklerdeki gibi boşaldıktan sonra devam edilen hareket ağrı veya gıdıklanma tarzı bir his yaratabiliyor.
 
Duygusal yeme boslugu. Aynisi bendede vardi. Herseyimi yemek ile çözerdim. Cok mutlu oldugumda yemek ile kutlardim. Cok mutsuz oldugumda dedigin gibi, bir bagimli gibi abur cabur yerdim. Tabiki mutsuz oldugum zamanlar çogunluktaydi.

Diyet yapmak ondan çok zordu. O bagimliligi kirmak çok zor. Her bir diyeti bozdugunda, daha çok nüks ediyor,.. Cok kötü bir kisir döngü. Millet kilolu olmanin yemek ile alakali oldugunu düsünüyor. Degil. Psikolojik bir savas resmen. Bir maratona baslayip, en arka siralarda olmak gibi, var gücün ile bile ön siralara gelemiyorsun. Ve toplum bu konudaki yargilari tabiki fayda etmiyor.

Son yillardaki body positivity olaylari dogru adimlar, ama çok geç kalindi. Kaç jenerasyon kadin fiziksel görünüsümünden dolayi kendinden nefret etti. Hele ki bizim gençligimizde. Pop yildizlari ile, müzik videolari ile, karin kaslari ile, dergilerde modife edilmis fotolar (ama tabiki biz bilmiyoruz fotolar ile oynandigini). Öyle bir güzellik ideali pompalandi ki.

Zaten duygusal olarak zor durumda olan biz, yeme bozuklu olan, daha çok tetikledi, ilerletti. Kendimizi sevmeye imkan verilmedi. Hele Türk toplumunda kilolu isen, vebali olarak bakiyorlar sana. Burda kadin konu açiyor, esi ile mutsuz, esi hödügün teki. Ve kadinlar halen "sen kilo ver, kendine bak, ondan sonra esin degisir" gibi laflar ediyorlar. O kadar yanlis bir düsünce ki.

Bende bu iletten sadece amelyat ile kurtulabildim. Gastric bypassten sonra daha az yiyebildigim için, mecburen duygularim ile baska sekilde bas etmek zorunda kaldim. Ve zayifladikça, sporu daha iyi yapabildigim için, bu benim için spor oldu.

Su an zayifim fakat o kendine his ettigin nefret kolay gitmiyor iste. Kilo gitse bile, yillardir kendin ile barismadigin ortaya çikiyor. Ve çok zor. Sanatçi Lizzo demisti "dünyanin seni sevmedigi bir yerde, kendini sevmek o kadar zor ki". Gerçekten çok zor.
 
Ne güzel yazmışsınız
 
Yazdıkların ve ruh halim öylesine birbiriyle örtüşüyor ki.. ikinci doğumumdan sonra(3 ay oldu) ellerimi ağzımı gözlerimi beynimi hiç frenleyemiyorum. Korkuyorum sütüm bitecek diye,ama sağlıklı da beslenemiyorum tam anlamı ile. Bilmiyorum gerçekten benim iradem o kadar zayif ki. Aynen yazdığın gibi yapıyormuşum. Benim bu halim nolcak ya
 
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…