- 9 Kasım 2015
- 6.137
- 11.011
- 248
Selamlar hanımlar.
Biliyorum konuyu açınca çoğunuzun (şanslı azınlık hariç) yarası deşilecek. Çünkü yaşları birazcık ileri olanlar olarak aynı şeyleri yaşadığımızı biliyorum.
Şu an bir melek kız annesiyim. Geçmişi düşünüyorum bazen. Hiç ailemle ilgili güzel bir anım yok. Evet bana işkence etmediler. Çok kötü de davranmadılar ama çok sevgi de göstermediler. Annem döverdi, ki dediğim gibi burda çoğu kadını küçükken anne babasından dayak yemiştir. Halbuki sakin bi çocuktum ama en ufak bir şeyde o dayağı yerdim. Niye bilmiyorum annemi öpmeye utanırdım... Saçlarım uzundu, çok güzeldi. Annem yola yola tarardı hatırlarım... Hatta bi gün o uzun saçımdan tutup kaldırdığını hatırlıyorum, bir gün boğazıma çöktüğünü...
Babam üvey ama bi üveyliğini görmedim, sadece ben ilkokula giderken matematik yapamadığımı bilirdi. Kitabı alır önüme koyar, yapamadığım zaman kızardı. Bir kere onun için tokat attığını hatırlarım. Başka bi dayağını görmedim. Ablamlar da bu şekilde büyüdü. Onlar benim gibi değildi. Evden kaçtıkları oldu, başka türlü türlü şeyler de. Babamın hakkını yiyemem sahip çıktı her yaptıklarında. Gidip buldu getirdi.
Şimdiye gelecek olursam, annem yaşı ilerleyince elbet sakinleşti. Üvey babamdan 3 çocuğu daha var. Bize göre daha iyi gezip, daha iyi yaşıyorlar. Ayrımcılıktan değil, bize annemlerin o zamanları denk gelmişti. Çok daha gençlerdi.
Evet tekrar bugüne gelecek olursam dediğim gibi sakin ve kabullenen bir insanım. Yapım böyle. Ailemle ilgili hiçbir sorunum yok. Şu an annemin çocuklarından en çok onu dinleyen, hiç üzmeyen de benim.
Bunları neden yazdım, öyle bazen aklıma geçmiş geliyor. Çocukluk ya, herkes çocukluğunu özler. Ben de özlüyorum. Ama isterdim ki orda güzel anılar da olsun. Yok yere kötü anlar birikmesin...
Öyle bi içimi döktüm güzel hanımlar. Şu an beni etkileyen bir durum yok, dediğim gibi sadece geriye dönüp baktığımda benim güzel anılarımın olmaması bazen canımı sıkıyor o kadar...
Biliyorum konuyu açınca çoğunuzun (şanslı azınlık hariç) yarası deşilecek. Çünkü yaşları birazcık ileri olanlar olarak aynı şeyleri yaşadığımızı biliyorum.
Şu an bir melek kız annesiyim. Geçmişi düşünüyorum bazen. Hiç ailemle ilgili güzel bir anım yok. Evet bana işkence etmediler. Çok kötü de davranmadılar ama çok sevgi de göstermediler. Annem döverdi, ki dediğim gibi burda çoğu kadını küçükken anne babasından dayak yemiştir. Halbuki sakin bi çocuktum ama en ufak bir şeyde o dayağı yerdim. Niye bilmiyorum annemi öpmeye utanırdım... Saçlarım uzundu, çok güzeldi. Annem yola yola tarardı hatırlarım... Hatta bi gün o uzun saçımdan tutup kaldırdığını hatırlıyorum, bir gün boğazıma çöktüğünü...
Babam üvey ama bi üveyliğini görmedim, sadece ben ilkokula giderken matematik yapamadığımı bilirdi. Kitabı alır önüme koyar, yapamadığım zaman kızardı. Bir kere onun için tokat attığını hatırlarım. Başka bi dayağını görmedim. Ablamlar da bu şekilde büyüdü. Onlar benim gibi değildi. Evden kaçtıkları oldu, başka türlü türlü şeyler de. Babamın hakkını yiyemem sahip çıktı her yaptıklarında. Gidip buldu getirdi.
Şimdiye gelecek olursam, annem yaşı ilerleyince elbet sakinleşti. Üvey babamdan 3 çocuğu daha var. Bize göre daha iyi gezip, daha iyi yaşıyorlar. Ayrımcılıktan değil, bize annemlerin o zamanları denk gelmişti. Çok daha gençlerdi.
Evet tekrar bugüne gelecek olursam dediğim gibi sakin ve kabullenen bir insanım. Yapım böyle. Ailemle ilgili hiçbir sorunum yok. Şu an annemin çocuklarından en çok onu dinleyen, hiç üzmeyen de benim.
Bunları neden yazdım, öyle bazen aklıma geçmiş geliyor. Çocukluk ya, herkes çocukluğunu özler. Ben de özlüyorum. Ama isterdim ki orda güzel anılar da olsun. Yok yere kötü anlar birikmesin...
Öyle bi içimi döktüm güzel hanımlar. Şu an beni etkileyen bir durum yok, dediğim gibi sadece geriye dönüp baktığımda benim güzel anılarımın olmaması bazen canımı sıkıyor o kadar...