Bize niye hiç sevgi gösterilmedi?

Bir nesil evlatlarını sevmeden opmeden buyuttu illaki istisnalar vardır ama bu durum ozellikle Y kusagının kanayan bir yarası malesef.. Bunun en buyuk nedenlerinden birinin ekonomik buhranlar oldugunu dusunuyorum.. Babamın dort cocugunu buyutmesi icin tek iste calısması yetmiyordu malesef, gunde iki tane ise gitmesi gerekiyordu.. Haliyle baba eve geç gelir cocuklar coktan uyurdu.. Babam haftaiçi haftasonu demeden boyle calıstı. Anı biriktirmek icin oncelikle zamana ihtiyaç vardır işte o zamanı hiç bulamadı bir cok baba gecim kaygısı yuzunden.. Anneler ise buradaki konularda okuyoruz ya cocuguma yetemiyorum vs. Bizim annelerimiz çamaşır mk bulaşık mk gibi ev işi yukunu azaltan bu teknolojilerden mahrum oldukları icin tüm günlerini bulasık camasırla geciriyorlardı artı yemek temizlik derken şimdiki anneler gibi etkilinlik yapalım cocugumuzu gezdirelim vs bunlar yasanmadı. Ve birde kaynana terörü var.. Psikolojik olarak ciddi anlamda siddet gormusler. Ya birlik otururlarmıs yada cok yakın olurmus evler. Annelerimiz ev cocuk yuku yetmiyormus gibi kaynanana cileside cekmis hemde fazlasıyla.. Bunca sıkıntı dert icinde olan annelerimiz kendileride sevgiden mahrum kaldıkları icin cocuklarına gereken sevgiyi veremediler. Bunları bizde yasasaydık bizimde yuzumuz gulmez uzuntu stresimizi baska bir sekilde cıkarabilirdik..Annem 65 kv 55 yasında hala dün gibi anlatırlar bu yasadıkları zorlukları eziyetleri gözleri dolarak.. İste bu yuzden uzulup sorgulamayı bıraktım ben.
 

Allah rahmet eylesin mekanı cennet olsun
 
Kalbimden54 .!.:
Merhaba ,terapi almak bende istiyorum . Çocukluğumda ilgili çok yaralarım var. Siz özel kliniğe ya da hastaneye mi gittiniz ,yoksa devlet hastanelerinde de ilgileniyorlar mi ? Birde psikiyatri mi psikolog mu ?
Genişletmek için tıkla...
Merhabalar,
Ben bir psikologdan terapi alıyorum. Uzun bir süre oldu. Devlet hastanelerinde durum nedir bilemiyorum. Ben kendim araştırıp buldum. Durumumun Psikayatrlık olduğunu düşünmedim.
Terapistim ilk önce İyi hissetmek daha sonra da Hayatınızı Yeniden Keşfedin kitaplarını önerdi. Kendisinden çok memnunum. Sayesinde yeni bir bakış açısı kazandım.
Umarım siz de iyi bir psikolog bulursunuz.
Son olarak Doğan Cüceloğlunun İçimizdeki Çocuk kitabını kesinlikle okumanızı tavsiye ederim
 
Teşekkür ederim ❤
 
Ben bu durumda soyle dusunuyorum, onlar da kendi anne babalarina gore daha iyi bir anne babalik yapmaya calismislar.
O zaman boyle bir bilinc olmamasina ragmen.
Gormedigini yapamiyorsun almadigini veremiyorsun bazen.
Ozellikle evde siddet, ihanet varsa onlar da kolay seyler yasamamislar diye dusunuyorum.
Bu kabullenis rahatlatiyor, daha objektif baktigimi hissetmek iyi geliyor bana.
Ki az buz seyler degildi yasadiklarim.

Cocuk sahibi olup da ebeveyniyle arasi bozulmayan, gecmise donup neden beni, benim cocugumu sevdigim kadar sevmediniz demeyenine rastlamadim.
Ama yapacak bir sey yok.
Bu geminin dumeni bizde artik, bu turda biz anneyiz :)
Ne kadar istemesek de bizde de hatalar bulacak cocuklarimiz.
Cok bicak sirti konular.

Evlatlarimiz sag saglikli huzurlu olsunlar da..Gerisini halledebiliriz cunku zaten insan kendini iyilestirmeyi bilen bir canli turu.
Bundan sonraki hayatinizda basarilar ve kolayliklar dilerim canim x ve y kusagi anneleri.
Biz evlatken anne babayi memnun etmeye calistik, simdi cocuklarimizi memnun etmeye calisiyoruz, en guclu nesiliz bence
 
Annem de sevgisiz büyüdüm diyor, anneannem çocuklarını seviyor ama kadın hep meşgulmuş, 6 çocuk sürekli çamaşır bulaşık ev işi ... bizim kuşağımıza gelince de şanslı olanlar var, ama şanssız olanlar da var. Sanırım anne kuşağımız 50lik-60lik, bakıyorsun 20yaşında karşı tarafı hiç tanımadan evleniyor, adam iyi çıkarsa iyi kötü çıkarsa yıllarca çekmek zorunda. Çoğunun maddi güvencesi ve mesleği yok, toplumda boşanma diye bir şey zaten pek yok. 20 yaşında kucağına bebek alıyor ama kendisi de çocuk, nasıl ebeveyn olunur, çocuk nasıl yetiştirilir bilmiyor. Yani yani ebeveynlik yapmaya kimse hazırlamamış onları, evlilikleri hasbel kader bilnçsizce yapılmış, koca dedikleri adamların çoğu kötü ... bilemedim çok da suçlamıyorum böyle bakınca.
 
Yani aile hayatı sizinki gibi kötü olan biri olarak söylemem lazımsa insanın içi hep bi buruk kalıyor, hayatımızın her parçasında da izi oluyor yani geçmiş anı deriz geçeriz kötü deriz boşveririz ama bunların psikolojimize yansımaları asıl zor olan. O sevmeye sevilmeye muhtaçlığı özellikle ergen yaşlarımda ağır yaşadım. Aile travmaları kadar hem insanı en güçlü hem de en aciz eden başka bir şey görmedim yani aşk meşk miş ayrılıkmış vız yani
 
Cok uzuldum.Boyle seyler yasayan her cocuk buyudugunde bunlari dusunup uzulecek. Ben sadece babami kucuk yasta kaybetmenin acisini yasiyorum .Ama onla anilarim cok guzel. Dayak yedim ama kotu hatirlamiyorum gulerek hatirliyorum.Kendi muzurluklarimdi cunku.Siz kendi yavrunuza guzel anilar biriktirin.Buna odaklanın.Aklina boyle seyler her geldignzde kiziniza kocaman sarılın.Onla hem kendi cocuklugunuzu hem onun gönlünü yatistirin.Aklinizdan silemezsiniz.Mutlaka ara ara yoklayacktır.Her yokladignda kiziniza farkli bir anı ekleyin .Kendinizn yerine gibi dusunun.Ama o buyudugunde sevildigini hatrlasın
 

Ya bende de şöyle; çok uzun süre hastanelerde çalıştım. Hosteslik, asistanlık ne derseniz. Ufacık bi ilgi gösterene hemen aşık oldum sanıyordum İlgi derken ben 17 yaşında falandım, yanında çalıştığım doktorlar benden 15 20 yaş büyüktü. Adamcağızlar beni kardeş, bi küçükleri olarak görüp ilgi sevgi gösteriyorlardı. Tabi bunu o zaman anlamıyordum. Bi hayranlık duyuyordum hemen
 

Benim annem ablamı 15 yaşında kucağına almış düşünebiliyor musun Miss? Köy yerinde babama kaçmış. Onda annesinden dayak görmüş. Babam desen o da dövmüş, aldatmış. Babamı hatırlamıyorum. Ben küçükken ölmüş
 

Evet genelde bizim anneler anlatır. Çok kötülük yapıyorlarmış kaynanalar. Anneminki de öyleymiş
 
Ben cocuklugumu annemin babamdan dayak yedikten sonra yerlere dökülen kanlarini temizledigim gün mezara koydum. Ilkokuldaydim. Beni cok sevseler ne olur, bana guzel sozler soyleseler ne olur... ac degildik, acikta degildik, her yaz bir yerlere gotururdu, tum ihtiyaçlarımızı alirdi, okuttu, buyuttu, annem de babam da sevdigini hep gosterdi ama birbirlerini yemekten bizi gozleri gormedi. Hayatimda yaptığım çoğu hatamin sebebi o evde yasadiklarimdir. Keske affedebilsem...
 
Böyle iç döküş bazen benimde yapasım geliyor ama hangi birini dökeyim ki diyorum. İnsanı en çok üzende şimdi hiçbir sorun yokken ailesin yabancı hissetmek ve böyle hissettiğini onların bilmemesi. Tek korkumda farkında olmadan onlar gibi olmak bu yüzden hep dikkat etmeye çalışıyorum.
Anne olunca anlarsın diyorlar ya hep ben anne oldum ama anlayamadım. Gençlerdi gençliklerine verelim desem 4 5 sene öncesinde telafisi olmayan şeyler var bazı şeyler karakter malesef bizim payımıza da böyle olanlar düştü.
 
Benim annem babasız büyümüş. Hiç onu savunmamis ezik bir anne ile abisine itaat etmesi öğretilmiş sadece abisine değil karısına çocuklarina ... Onlar Giresun'daydi annem İstanbul a gelin gelmiş. Bütün ömrümüz onları evimizde agirlamakla geçerdi.onlar varken bana öyle kötü davranırdı ki sanki Bakin artık benden de değersizini yaptım der gibi beni onların yanında aşağılar döverdi. Yıllar sonra geriye dönüp bakınca sadece onların yanında değil aslında bana hep öyle davrandigini anladım. İnsan doğurduğundan niye nefret eder diyeceğim de abime öyle yapmiyordu. Bu travmaları yaşamaya ne gerek vardı?
 
Lupetta .!.:
Şu an annemin çocuklarından en çok onu dinleyen, hiç üzmeyen de benim.
Genişletmek için tıkla...
Ben de bunu anlayamıyorum. Neden ailede en çok ezilen,en çok hakkı yenen, en insan yerine konmayan kişi sonradan ailesine en çok yaranmaya çalışan oluyor?
Bir deyiş var ya "s.çan yaramıyor" diye, sizin ailenizi hiç uzmeyisiniz bence onların yaptığını odullendirmis oluyor.
Ben şu saydiklarinin onda birini falan yasamisimdir, ailem beni sevdiğini hep hissettirir. Ama o onda biri için bile uzun yıllar,artık beni rahatsız etmeyecek hale gelene kadar annemle yuzlestim, en ufak bir ebeveyn hatasını bile yüzüne vurdum, bir şekilde konuşa -tartisa mesele artık beni rahatsiz etmez hale geldi.
Ama size yapılmayan kalmamış, hala daha onları dinliyorsunuz. Resmen odullendiriyorsunuz.
Benim bir arkadaşım var, ailesi dove dove - hizmetçi yerine koyarak büyütmüş. Dersaneyea vs yollamamis. Kız güzel bir puan alınca "bir sene dersaneye gideyim,daha güzel puan alayım" diye düşünmüş ama ailesi "dersane falan yok,okumayacaksan evlen" demiş.
kız bulduğu ilk dört yıllık yere gitmiş. okurken devlet yurdu,devlet bursu ile gecinmis. Bir ihtiyaci olur korkusuyla 'nasilsin' demezmis ailesi . Neyse kız mezun olmuş buyuk sehre gitmek istemiş. Babası da 'ne halt edersen et' diye (yoldan çıkmış kadınlara edilen küfürler eşliğinde) ugurlamis. Bilmediğin sehirdesin,paran yok ne yaparsın falan da dememiş bir gün.
Sonra bu kız işe girdi, babası kredi cektirdi.
Daha güzel bir yerde işe girdi, babası daha büyük bir kredi cektirdi.
Öyle ki ailesinin hep kayirdigi erkek kardeşin telefon parası bile bu kızdan bekleniyor.
Ve kız ısrarla maaşının yarısını ailesine gönderip tabiri caizse aç geziyor.
O kıza da anlatmaya çalışıyorum, 'ailen değmez, beş kuruş yollama' diye. Ama bir bakıyorum yeni kredi çekmiş babasına yollamış ..
Bence böyle toksik aileler bir kurban seçip ona bilerek çok kotu davranıyor ki ileride çocuk onlardan bir aferin almak için kendini paralasin .
Umarım itaatkar, sevgi dolu evlat olmaktan vazgeçer annenizle yuzlesirsiniz. Eminim ki o zaman üstünden büyük bir yük kalkacaktır. Birine gerçek hislerini söylemek kadar insanı rahatlatan bir şey yok. Hiç acıma, bir bahane bul çocukluğun için hesap sor bence.
Cahillik mahallik inanmıyorum ben..ne cahilliği büyümüş evlenmiş üç çocuk doğurmuş da öteki kocayı bile bulmuş. Daha ne gençliği ne cahilligu
 
Burada ki kurban artık bağımlı kişilik oluyor farkindaligi oluşsa bile yapamıyor. Kendimden biliyorum. Hatta bu ebeveynlere benzeyen eşi gidip şıp diye buluyor yani çoğunluk öyle.
 
Babanız hatasını kabul edip özür dilemiş. Ben de anneme tabii hepsini değilde bir kısmını anlatip neden diye sorduğumda ya ben çok kötüyüm kızım ben sana hiç annelik yapamadım diyip ağlıyor ya da tansiyonu çıkıp bütün haklarını haram edip tukuruyor. Belki kabul etse huzura erecegim ama bende vazgeçtim artık.
 
Yaralarla dolu çocukluğumu kızımla birlikte iyileştirmeye çalışıyorum.
Öpüyorum, kokluyorum. Anneanne-babanne sevgisini hissetsin istiyorum.
Benim babaannem evin kapısından kovardı beni daha 2 yaşındayken. Zaten 3 yaşında ikende öldü. Çocuğumu babannesi sevince bile iyileşiyorum sanki. Anneannem hep ablama hediye alırdı bana almazdı ne bileyim kötü bir çocuk muydum? Çocuğun kötüsü mü olurdu? Bir sürü saçma sapan soru geliyor aklıma... Ama bu sorunları yaşadım geçti kabul ettim. Şimdi bendeki kalıntılarını düzeltmek için tüm çabam.
 
Bu konu beni çok geçmişe götürdü. Set çekmişm geçmişime hep canlanıyor aslımda anilarım ama gömüyorum tekrar. Çıkartıp barışmam lazım belkide. Ben anne babamı affetmeye yakinım cahillik ve ekonomik bunalıma veriyorum biraz ama kendimi affedemiyirum nedense en masumu bendim oysaki o cocukluk ve genclik yıllarımda. Nedense kendimi suçluyorum
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

E
Öz annem benden nefret ediyor
2
Yorumlar
25
Görüntüleme
2K
byebyeblackbird
K
Dertleşmek istiyorum
2
Yorumlar
28
Görüntüleme
2K
gamzelikiz3
G
C
  • Kilitli
Annemin bana bıraktığı en şok edici tramva (lütfen yardımcı olun)
Yorumlar
5
Görüntüleme
2K
benyeniyimgaliba
A
3 çocuğumla eşimden boşandım bir abla veya anne olarak nasihat ve tavsiyenize ihtiyacım var
2 3 4
Yorumlar
68
Görüntüleme
3K
Aysenimi
A
B
Biten nişanlılık süreci
2 3 4
Yorumlar
61
Görüntüleme
3K
ceylan2002
C
Bu siteyi kullanmak için çerezler gereklidir. Siteyi kullanmaya devam etmek için onları kabul etmelisiniz. Daha Fazlasını Öğren.…