Hayat sizi annenizden koparmış ama kardeşiniz ve çocuğunuz sizinle. Onlardan koparmasına izin vermeyin. Moralinizi yüksek tutmaya çalışın
İnanin agladigimi kimse gormuyor.. Dun gece bu konuyu acarken bagira bagira agladim ilk defa. Annemin gittigi gun bile aglayamamistim, duygularim alinmisti sanki.
11 ay oldu annemi kaybedeli, ilk defa agladim dusunun. Biraz rahatladim sanki dun gece aglayinca.
Yazdıklarını iliklerime kadar hissettim canım.
Allah rahmet eylesin. Mekânı cennet olsun.
Seni çok seviyorum I inessa armand . Hep mutlu olursun inşallah.
❤❤❤❤
ben de anneme cok benziyorum, zamanla daha da cok benzemeye basliyorum..
Erkek kardesim de bana gelir, annemi goruyorum sana bakinca der. Sesimiz bile benziyor. Gecenlerde onlarin mahallesindeki bakkala gittim ben de, bakkaldaki kadin agladi sanki anneni gordum diye. Gencligini biliyor hepsi.
Az once bir kargo geldi, annemin esi kizima dogum gunu hediyesi gondermis.
Nota anneannesinin hediyesi yazmis..
Ben nasil ozlememem simdi, nasil aglamam..
Canini yaktigim, uzdugum herkesten ozur dilerim...
canım canım. aynı zamanlarda aniden kaybetmişiz babalarımızı.bu nasıl bir özlemdir nasıl bir acıdır yarabbim.tam bir çaresizlik.Allah ımmm öncelikle sabır sabır sabırlar versin size..
gani gani rahmet etsin rabbim anacağınıza..
merhameti ile sarıp sarmalasın dilerim..
babam için sizinle aynı duyguları yaşıyorum((
271 gün olmuş bizden aniden yok olup gidişi..
aklı yitirmemek elde değil..
inanç olmazsa kafayı yemek üzereyim..
çoğu zaman var bir yerde babam var hissi ile kalmaya çalışıyorum..
yokluğunu gerçekten hissettiğimde dayanamıyorum içim sıkılıyor ruhumun nefes alamadığını yüreğimin darlanıp darlanıp durduğunu anlatamam ben de(
acının tarifi yok ve ateş gerçekten düştüğü yeri yakıyor..
bu ölüm çok zalım çok(
dediğim gibi inancımız belimizi büküyor..
diyecek gerçekten söz yok..
maalesef artık ne yaparsak yapalım yoklar ve maalesef hayat devam ediyor..
inanın gülüşler, inanın hayata dair ne varsa hepsi eksik hepsi yarım kaldı..
sizi o kadar iyi anlıyorum ki(
babanız hayatta mı bilmiyorum ama ben anneme yaslandım daha çok..
kimseye karsi guclu gorunmek zorunda degilsiniz.... sadece bebeginize karsi....cunku o da size muhtac
o bakımdan hep diyorum ki..
anne baba evlat kardeş yani aile...
ne olursa olsun evet hepimiz insanız öfkemiz de olabiliyor..
kus içini ama kin tutuma dön sarıl.. çünkü işte böyle bir gün var ki..
ne kadar özlesek ne kadar yalvarsak bir an bile görebilmek için ama yok yok yoklar(
ben de babamı çok özledim Allah ım çok özledim yaa
ben de ağlayarak yazıyorum gerçekten acı hep taze.. geçmiyor.. bitmiyor..
tesellisi yok bunun(
kara bir toprak sen ona o sana bakıyor((
sabır versin Rabbim sabır versin..
mekanları cennet bahçesi olsun..((((
whatsappta son yazismamiz, meme emmekten filan bahsetmişiz.
demis ki bana, "emzirebildigin kadar emzir kuzumu, 6 aydan sonra sebze corbalari yapmaya baslarsin." Ondan ogrenebildigim son sey. Ben hamileyken bebek bakimiyla ilgili hicbirsey okumadim, annem var nasilsa o bana ogretecek diye.
Bebegim buyuyor, ben buyuyorum, zaman geciyor.
Ama icimdeki yangin hic gecmiyor.
Biliyor musun, ben telefonunu kaldirdim annemin, konusmalarimiz, mesajlarımız hep içinde ama cesaret edemedim okumaya, sesini dinlemeye. Kim bilir en son ne yazdık birbirimize?! Okumaya kalksam, hele yolladığı sesleri dinlesem yaşayamam ya da cildiririm o yüzden hazır olana kadar böyle bir işe girisemem. Seni o kadar iyi anlıyorum ki. Bak mesela eltime annesi sürekli gidip geliyor, o da sürekli gidiyor ama ben hep yalnızım. Gidecek bir annem yok. Oğlum dünyanın en tatlı kadınını hiç taniyamayacak. Ve daha bir sürü sey... Hayat çok zalim.
Boğazım düğüm düğüm. Annemle son mutlu olduğumuz gün, geçen sene bugün. Doğum sancılarım başlamıştı, ben yanımda eşimi bile değil, annemi istemiştim. Hayatımda ilk defa annemi ne kadar çok sevdiğimi derinden hissetmiştim. Annem belime, sırtıma masaj yapıyordu, saçlarımı okşuyordu, elimi tutuyordu. Bana güç veriyordu.
Doğumdan sonra kendimi çok mutsuz hissettim. Hayatım değişmişti tamamen, artık hiçbirşey eskisi gibi olamayacaktı ve ben çok acı çekiyordum.
Annem yanımdaydı ama hastalığı hızla ilerliyordu, biz bilmiyorduk. Dayanılmaz bel boyun ağrıları, dayanılmaz bir halsizlik... Bana yardım ediyordu ama esas onun yardıma ihtiyacı varmış, bilemedim...
Hazırladığı güzel kahvaltı sofralarında uykusuzluk, yorgunluk ve sıkıntıyla, 5 karış suratla oturduğum için öyle pişmanım ki şu an.
Geçen sene bugünden sonra 43 acıyla dolu gün.
İnkar, korku, kabullenememe, itiraz, öfke, sinir bozukluğu dolu 43 gün.
Bugün annemle hatırladığım en son mutlu gün.
Bunları gözyaşlarıyla yazıyorum, boğazımda bir düğümle yazıyorum. Derdimi kimseyle konuşamıyorum, herkes güçlü olmamı bekliyor.
Ben annem öldüğünden beri dökemediğim gözyaşlarımı bugün döküyorum. Bugün bitince sanki annem tamamen gidecek. Geçen sene bugüne kadar hep güzel hatıralarımız vardı. Sanki bugün bitince hepsi gidecek...
Yarın kızımın doğum günü. Ama ben bugünü ve yarını hep anneme hasretle mi hatırlayacağım?
Ben annemi çok özledim. Çok çok özledim. O kadar yalnızım ki. O yokken o kadar çaresizim ki.
Bunları sadece kendime bir not olsun diye yazmak istedim, güzel annemi anmak istedim. Kardeşime acısını hatırlatmamak için söyleyemediklerimi buraya yazmak istedim.
Annemi çok özledim... benim en büyük derdim, acım, yalnızlığım, çaresizliğim, öfkem işte bu.. Anne seni çok özledim.
Ben ilk günden beri her gün okuyorum yazismalari. Hic silemedim.
Onun telefonunu açmaya cesaret edememistim ben de, dün açtım ilk defa.
Baktım birsürü fotoğrafım var. Bekarken filan is cikisi hep ayni parkta buluşur beraber giderdik eve, o parka gelislerimde fotoğraflarımı çekmiş karşıdan, hic göstermemişti bana. Çok acı yapılan planların yarim kalması.
Mesela hastayken ekim ayıydı, internetten kışlık kaban bakmış. Kuşaklı siyah kaban diye aramis internette, Hastalığının ciddiyetini bilmiyorduk çünkü. Konser filan planlayıp duruyorduk.
Artık herşey yarım kaldı.
Anı ölüm duygusunu tadan herkesin içine kor düşürmüş konunuz ve konuda diğer kayıp yaşayan herkesin mesajları.
Allah hepimize sabırlar versin. Acı azalıyor zamanla ancak boşluk büyüyor.
Yaş ilerledikçe o boşluk daha da büyüyor.
Hiç belirti vermedi mi hastalığı annenizin ? Ya da sakladı mi sizlerden acaba ?
benim annem normalde hastalıktan korkan bir insandı. yani hasta olmasa bile kendisini hasta hissederdi bazen. Sık sık vücut ağrılarından şikayet ederdi, sırtım ağrıyor belim ağrıyor gibi. Sık sık muayene de olurdu aslında. Annemden 10 ay önce dayımı kaybettik biz akciğer kanserinden. Onun bir hastalık sureci oldu. Hastalığı da tanıyoruz aslında, annem tüm süreçleri takip etti. Ama belirti vermedi annemde, ya da farklı ilerledi diyeyim.
Vefat etmeden 3 4 ay önce ağrılardan söz ediyordu ama ciddiye almadık ne kendisi, ne biz. Dayimdan sonra o hastalık korkusu gitti annemden, çöktü tamamen psikolojik olarak. Verdiği belirtiler sadece grip, nefes darlığı, boyun kol ağrısı filandı ve dayanılmaz değildi. Kaybetmeden 40 gün önce iste ağrılar arttı, dayanılmaz boyutlara geldi ama teshis konulamadı bir turlu. Gittiği hastanelerde akciğer enfeksiyonu, zatürre teşhisleri kondu.
Dayımın doktoru annemin halini görünce bir tek o şüphelendi de tomografi ve pet-ct istedi. Ancak o zaman anlaşıldı ama hala biz enfeksiyondur diye düşündük, konduramadık
Annemin pete girdikten sonra beni arayıp telefonda aglamasini hic unutamıyorum mesela, kabul edemiyorum ölmek istemiyorum diye...
Yani kendisi de anlamadi galiba, verem oldugunu düşündü beni yaklaştırmadı yanına, torununu goremedi.
Çok uzattım kusura bakmayin. O anladı ama kendisine konduramadı belkide. Bir de çok hızlı ilerledi hastalık. Biyopsi amacıyla hastaneye yatirdigimiz gün ultrasonla kontrol ettikleri karaciğerde ertesi gün bisürü tümör olduğunu gördük mesela. Doktor da söyledi çok hızlı ilerliyor, ilk defa karşılaşıyorum diye. 3 günde tüm vücudu sarıp bitti iste.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?