Merhaba boşanan arkadaşlar boşanmayı düşünüyorum çocuğum yok , kendime ait bir işim de var elhamdulillah. Boşandıktan sonra ailenizin yanına mı gittiniz ya da toplum baskısı hissettiniz mi , süreci nasıl atlattınız ? Yalnız yaşamak istiyorum ancak boşanmış olduğunu duyunca insanların tavırları değişiyor nedense benim memleketimde .. her ne kadar kendime güvenim tam olsa da bu beni biraz ürkütüyor açıkçası..
Birebir ben . Huzurum var mutluyum2 sene oldu boşanalı. Yalniz yaşıyorum. Boşanmış olduğumu öğrenen kişilere söz hakkı vermiyorum. Erkeklerle çok mesafeliyim . Sınırları aşma eğiliminde oluyorlar sanki. Komşularımla görüşmüyorum abuk subuk konuştukları için. Zor yalnız kadın olmak. Ama şükürler olsun mutluyum.
Kesinlikle aynı fikirdeyim çocuksuz boşanan kadınların bu psikolojiye girmesini anlamıyorum üstelik doğuda aile baskısının hat safhada yaşamış biri olarakBoşanmış 2 çocuklu bi kadın olarak bakış açımı söylüyorum ;çocuksuz boşanmak boşanmak mıdır ki...Bi imza mı ki olay ..
Cocugu olmayan insanlar boşanmış bile sayılmazlar günümüz şartlarında .
Boşanınca hiç bir suretle sorumluluklarınız ,zorunluluklarınız ,yükümlülükleriniz olmayacak ..O insanla hiç bir bağınız kalmayacak .Ayrılığın bedelini ödeyen tek bi canlı bile olmayacak ,bu harika bi şans!
Aynı evde yaşadığınız sevgilinizden ayrılmış olacaksınız ,bitti gitti oh miss .
Denediniz ve olmadı!
Siz kendinize nereden bakarsanız aileniz ve çevrenizde oradan bakar .
Çok geçmiş olsun musmutlu günleriniz olsun
Başka şehirde yeni bir düzen daha mı iyi geliyor?Aynı şehirde kalmaktansa.Ben de şehir değiştirmeyi düşünüyorum fakat oğlumla ilgili tereddütlerim var arkadaş çevresinin değişmesi gibiBaska sehirde oglumla yeniden duzen kurdum. Cok huzurluyum.
Bencede bosanma cok abartiliyor ulkemizde.. cocuk varsa bosanmak oluyor asilBoşanmış 2 çocuklu bi kadın olarak bakış açımı söylüyorum ;çocuksuz boşanmak boşanmak mıdır ki...Bi imza mı ki olay ..
Cocugu olmayan insanlar boşanmış bile sayılmazlar günümüz şartlarında .
Boşanınca hiç bir suretle sorumluluklarınız ,zorunluluklarınız ,yükümlülükleriniz olmayacak ..O insanla hiç bir bağınız kalmayacak .Ayrılığın bedelini ödeyen tek bi canlı bile olmayacak ,bu harika bi şans!
Aynı evde yaşadığınız sevgilinizden ayrılmış olacaksınız ,bitti gitti oh miss .
Denediniz ve olmadı!
Siz kendinize nereden bakarsanız aileniz ve çevrenizde oradan bakar .
Çok geçmiş olsun musmutlu günleriniz olsun
Yazdıklarınızı okuyunca oğlumu düşünüp ağlayasim geldi..Merhaba.
Boşanmak evlenmek kadar doğal. Bi arkadaşımız farzet ki beraber yaşıyordunuz ayrıldınız demiş ya keşke bu toplum da bunu böyle görse.
Evlilik tamam çok kutsal. Keşke herşey güzel olsa. Keşke kimse boşanmak zorunda kalmasa. Ben daha küçük yaşlardayken defalarca boşanmaya karar vermiş, sonunda ite kalka da olsa evliliği yürütmeye çalışmış ama en sonunda yollarını tamamen ayırmış kopuk bi ailenin çocuğuyum bende. Babamın anneme yaptıklarının haddi hesabı yok. Annem tabiki benim kıymetlim, tabiki babama karşı tepkimi gerektiğinde gösterdim, tabiki annemle yaşamayı sectim ama babamı sevmekten de asla vazgeçemedim hep özlemini çektim. Hala derim. Bi çocuk ne kadar büyürse büyüsün hala çocuk ve onu en çok mutlu eden şey birbirini seven bir anne baba. İsterdim ki annemi babama, babamı anneme emanet edebileyim o evden çıkıp giderken. Malesef olmadı. Babamı yakın zamanda kaybettim zaten. Netice olarak. Olmayınca olmuyor. Yaşadığınızı yaşayan milyonlarca kadın var. Geçen sene bende o aşamaya gelmiştim boşanmaktan kıl payı döndük. Evet Türkiye’de toplum baskısı hat safhada. İnanın ben markete bile çıkmayı istemiyordum yan binada dedikoducu bi dedektif teyze vardı. Bi kaç kere de konuşmuşluğumuz vardı, eşimi de tanıyordu. Ve kesinlikle olanları tahmin ediyordu. Nasıl çare buldum. Merhaba dedim geçtim. Konuşmaya fırsat vermedim. Yani kendi ailenin içinde bile sana tavırlar değişiyor bu bile kırıyor insanı. Kendini ikinci sınıf insan gibi görmeye başlıyorsun. Sana acıyorlar falan. Benim şükür ki ailem yurtdışında yaşıyor. Mesleğim var. Öğretmenim. Bende orda büyüdüm. İnsanlar kimsenin işine karışmaz maydonoz olmaz. 3-4 ay kaldım annemlerin yanında. Ve asla yabancılık çekmedim. Kız kardeşimle pek anlaşamayız. Onun beni kırdığı zamanlar oldu ama annem hep “burası onun değil benim evim ve çocuklarımın her birine bu evin kapısı sonuna kadar açık” dedi canım annem. Netice olarak asla misafir gibi hissetmedim. Sanki o evden hiç ayrılmamış gibiydim. Kafamın bir köşesinde hep acabalar var. Hayata güvenmiyorum. Rahatlığa güvenmiyorum. Bu dünyada huzur bulabileceğimi sanmıyorum ve herşeye hazırlıklıyım. Çocuk asla istemiyorum. Başıma ne gelirse gelsin ama benim çektiklerimi benden olan biri daha çekmesin. Ben çok çektim çünkü “aile olamamaktan”. Herşey bizler için. Zor ve travmatik bi süreç boşanmak biliyorum. Bu yüzden Allah yaşayanların yardımcısı olsun.
İki çocukla boşanmanın her yonden olumlu ve olumsuz yanlarını da özet geçer misiniz?Boşanmış 2 çocuklu bi kadın olarak bakış açımı söylüyorum ;çocuksuz boşanmak boşanmak mıdır ki...Bi imza mı ki olay ..
Cocugu olmayan insanlar boşanmış bile sayılmazlar günümüz şartlarında .
Boşanınca hiç bir suretle sorumluluklarınız ,zorunluluklarınız ,yükümlülükleriniz olmayacak ..O insanla hiç bir bağınız kalmayacak .Ayrılığın bedelini ödeyen tek bi canlı bile olmayacak ,bu harika bi şans!
Aynı evde yaşadığınız sevgilinizden ayrılmış olacaksınız ,bitti gitti oh miss .
Denediniz ve olmadı!
Siz kendinize nereden bakarsanız aileniz ve çevrenizde oradan bakar .
Çok geçmiş olsun musmutlu günleriniz olsun
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?