- Konu Sahibi Munevvergul
-
- #21
Merhaba arkadaşlar,
Hep iyi olmaya çalışsam da yine hıçkırıklara boğuldum :'( İnsanların arasında iyi olmaya çalışsam da ne zaman yalnız kalsam çok kötü oluyorum. Neden ben diye sormaktan kendimi alamıyorum. Sanki tüm dünya yıkılmışta altında kalmışım gibi. Çok zorlanıyorum. Bana dua edin :'( Sizler nasıl atlattınız...
Zordur evet, yaralı kuş...Oldu bir kere ne yapalım...Biraz da kişinin yaşam kalitesine bakar..Yaşam standartlarını iyi tutarsan biraz faydası olur..
Umarım 'iyiki boşanmışım''diyecek hayırlı bir insanla karşılaşırsın..
İyi olmaya ,düşünmemeye çalışıyorsun ama.İnsan yanlış olanın yerine doğruyu koymayı istiyor...İstiyorki o yarayı açan şey kapatsın..Zaman uzadıkça ben huzursuzlandım mesela..''Ben daha niye evlenmiyorum ya,böyle mi olacaktım ben''diyerek..
Üstelik ben yeni işyerime geldiğimde resmi boşanma olmamıştı,sonra boşanma olsa da herkes öyle bildiği için, kimse öğrenmesin diye değiştirmemiştim.İlk zaman normal geliyordu da ,artık rahatsız ediyor..Sürekli bana hatırlatıyor..Başka bir yere geçtiğimde küllü değiştireceğim artık..
Hele biriyle görüşme safhaları tam bir kabus''ne olacak'' diye..Şimdi görüştüğüm biri var..İçim hep tedirgin..Bu da biterse''diye kendimi koyveremiyorum bir türlü(Belki de böyle olması gerek)..Evleninceye kadar inanamam herhalde..Huzursuzluğumun bir sebebi de onun açısından da hatalı davranışlar var..Sevgiisinde samimi olduğuna inanıyorum ama mesela canı sıkkınken benle görüşmek istemiyor.İlgisini sürekli tutamıyor ki çok dertederim bunu..Onun dışında ona ilgim,biraz sevgim var,çok yeni daha 2 aylık bir süreç..Of..Herhangi bir iletişimsizlikte yine bitecek sanıyorum..Devamsızlık hissi kötü bir his..
Allah'ım bunu yaşayan ,çekeceği acıyı yeterince çekmiş olan herkese güzel şeyler versin..
Morg gibi o duvarlar. Hakim konustukca duvarlardan yankılanıp en kücük desibelle gelir kulağına sesler. Evlilik birliğinin sarsılmasııııııı bla bla blaaa ve son kez onun soyadıyla cağırılıp ceset gibi cıkarsın adliye koridorlarından. Kusar gibi ağlarsın, yüreğin ancak atar icindeki zehri.
Kimsenin evi senin evin gibi değildir. Yüz havlusuna yüzümü silerken ama bu benim havlum değil deyip ağlama krizlerine girdiğim cok olmuştur. Aylarca annemin mutfağına girmedim. Aylarca dolabın kapağını acmadım. Aylarca odamda yaşadım.
Sonra baktım ki hayat devam ediyor. Birilerinin kalbi benim icin atabiliyor. Güneş yeniden doğmaya başlamış. Ben acı cekerken hayat akıp gitmiş. Tek kanıt sacımda boyamaya kıyamadığım beyazlar....
22 Ağustosta 8 ay olacak boşanalı. Acım ilk günkü gibi taze, özlemim en derin köşesinde yüreğimin. Herhangi bir erkekte onun kokusunu duyduğumda burnumun direği sızlıyor ama ben yaşamak zorundayım. Ayakta kalmak zorundayım. Maskemi takıp gülmek zorundayım. Kimse icin değilse bile beni dokuz ay karnında tasıyan annem icin.
Tüm yazılanları aglayarak okudum allah yardımcınız olsun ınsallah
Inan ki bende cok gario oldum sanki yasarmiscasina bi an yerine koydum kendime
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?