Merhaba, biraz iç dökmek istiyorum sadece ...
Geçen hafta 9 senedir beraber olduğum eşimden boşandım. Boşanma talebi benden geldi ama ilk dillendiren eşim oldu.
Her tartışmada dediği gibi "boşan o zaman" dedi, ben de bu sefer tamam dedim. Hızlı gelişti. Ev tutup taşındım ve davayı açtık.
1 hafta içinde oldu hepsi.
Her neyse..
Bu sürecin bu kadar yorucu, yıpratıcı, zorlayıcı olduğunu tahmin edemedim.. Elbette her ayrılık sancılıdır ama ben çok yoruldum.
En çok yoran tabi ki eski eşim oldu.. Kabullenemiyor ayrılığı. Ben çok netim. Sevgim bitti. Yeterli bir sebep bana göre. Ama nedense bu kimse için yeterli bir sebep değil.. Ailem hariç kimseyi ikna edemedim, edemiyorum. Hayır, neden ikna etmeye çalıştığımı da anlamıyorum ve en çok kendime kızıyorum. Çok fazla ortak çevremiz var eski eşimle. Bütün dostlarımız ortalığa düştü.. Herkes bizi barıştırmaya çalıştı. Herkes işin içine girdi. Herkesin bir yorumu var. Bu kadar anormal bir durum mu ayrılmak ?
Erkeklerden ayrılmak neden bu kadar zor ? Neden ayrılığı terk edilmeyi kabullenemiyorlar ? Neden efendi efendi yollarına gitmiyorlar. Ben medenice yürütmek istiyorum bu süreci. Eşim dışardan "saygın" olarak bilinen, yaşadığımız yerde ismi bilinen biri. Ama bazen leş gibi konuşuyor benimle.. Engellemek istemiyorum, daha çok çıldıracak diye korkuyorum. Evimi adresimi biliyor, hediye alıp kapıma geldi boşanma sürecinde. Beni takip ediyor, neden çevrimiçi oluyorsun diyor.. Bu ne kadar sürecek, tavrım net ama daha neler yapabilirim bilmiyorum. Benzer süreçlerden geçen hanımlar yorumlarınıza ihtiyacım var.. Sevgiler, güzellikler..