Merhabalar.
Eski konularımı okuyanlar bilir, boşanıyorum. 13 Ekim’de mahkeme var.
İlk başlarda çok iyiydim çünkü ilgisizlikten vs şikayetçiydim ve son dönemlerde karşı tarafın sarfettiği sözler yaptıkları mesafe beni iyice kızdırdı ve boşanmamın ne kadar doğru olduğunu anladım. Hala da biliyorum bunu ama son birkaç gündür aklıma hep eski güzel anılar geliyor. Az da olsa geçirilmiş güzel zamanlar..
Ben tek çocuğum ve kimsemiz yok gibi bir şey akrabalarımız var ama herkes kendi derdinde. Annem babam 65 neden büyük insanlar. Karşı tarafın hep yanımda olacağını sanmıştım yalnız kalmaktan çok korkuyorum ama o olacak sanıp kendimi rahatlatıyordum şimdi o da yok. Bir yandan sırf bu yüzden bile bana hayaller kurdurup beni bıraktığı için çok kızıyorum diğer yandan üzülüyorum işin sonunda yalnız kalacağım evet diyorum. Çocuğum da yok. Ailem torun sevgisi bile tadamadı. Bunun yanında artık kimseye güvenmiyorum insanlara olan güvenim tamamen bitti bir gün herkes gidecek diyorum.
Bu süreci yaşayanlar nasıl atlattınız ?