- 26 Eylül 2010
- 17.558
- 32.867
- 798
10 yıldır üyeyim buraya.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.
Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.
Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.
Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.
Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.
Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.
Güncelleme:
ar konuyu havada bırakmayayım dedim.
Ailemin yanında geldim yaklaşık 2 haftadır buradayım. Bu süreçte ailemin yanında veya yakınında asla olamayacağımı anladım. Evet destekleri var ama bambaşka dünyaların insanlarıyız.
Neyse eşimle beni bırakmadan önceki son gün konuştum. Bu şekilde olmayacağını, eğer böyle devam edecekse kesinlikle boşanmak istediğimi belirttim. Oldukça şaşırdı, ona göre sorun yokmuş. Boşanmak istemiyormuş. Kendi açısından da anlattı bazı şeyleri, hatalarımı kabullendim. Özellikle çocukla ilgili endişelerimi dile getirdim, o da kabul etti. Yani ilk defa karşılıklı konuşup anlaştık 2 haftadır sıkıntı yok zaten yan yana da değiliz. Gidince ne olacak bilemiyorum ama daha anlayışlı görünüyoruz ikimiz de.
Nişandı, evlilikti, çocuktu derken milyon tane konu açtım. Bir dönem çok pişman olsam da şimdi dönüp okuyorum ve hayatımın ne kadar acınası ve boş uğraşlarla geçtiğini düşünüyorum.
Çocuk sonrası gittikçe sağlamlaşan bir boşanma isteğim var. Bunu kendisine çat pat açsam da elle tutulur bir şey olmadan karşısına ciddi ciddi dikilmek istemiyorum hazırlıklı olmak adına.
Herkes bilmek zorunda değil elbette, bilmeyen tanımayanlar için hödük bir adamı sevip evlendim ve kaçınılmaz sona bir de çocuk dahil ettim. Kendim de çok müthiş insan olmasam da hak ettiğimden fazla haksızlığa uğradığımı ve yalnız bırakıldığımı düşünüyorum. Yine her anne gibi başta oğlumun psikolojisini sonra geçim olayını düşünerek ne yapacağımı çok da bilemez haldeyim. Boşandığımda yüksek ihtimal ailemin yanına gideceğim ve oğlumun babasıyla çok da görüşebileceğini zannetmiyorum. Yani benden boşanınca oğlunu da evlatlıktan çıkarmış bir adam olacak karşımda. Ben bu durumu dengeleyemem ve ne gibi tahribatlar doğurabilir endişeliyim. Şu an evet baba olmasa da olur hatta olmasın modunda oğlum. Sürekli gergin ve sürekli yanlış mesajlar veren biri olduğu için resmen onu sevmiyor ayrıntılara girmeyeceğim. İlgisiz değil ama ona karşı da höt höt ve her an yanında olmayacağını, her koşulda sevmeyeceğini, oturursa, yemeğini bitirirse her şeyin iyi hoş yoksa kötü olacağını hissettiriyor kısacası. Bebekken kolay ama zaman geçtikçe karşıma ne gibi sorunlar çıkacak, ne kadar kalbi kırılacak, bana kızacak mı, babasını ne kadar isteyecek bilemiyorum.
Ailemin yanında olmak çocuğum için ne kadar iyi olacak? Annem aşırı otoriter ve dediğim dedik bir kadın. Ben kendi hayatım adına bunun sıkıntısını çok çektim ve karakterime de işlendi ama çocuğuma öyle olmaması için üstün bir çaba sarfediyorum. Annemin ve babamın yansımaları var sonuçta bende de. Şimdi oraya gidince bugün eşimin negagatif etkilerini yok etmek için uğraşırken aileminkiyle uğraşmak zorunda kalacağım. Başka ve bilmediğim şehre yerleşmem mümkün değil. Ayrı ev açmam da çok olası görünmüyor. Diğer yandan bitmemiş bir sürü borç var zaten.
Tek başıma çocuk bakmak değil ama çocuğumu tek bırakıyor olmak ve şimdiden geleceği için türlü sorunlar yüklüyor olmak zihnimi çok yoruyor.
Bu zamana kadar en derin sorunlarımda kimse olmadı yanımda, bir omuzda rahatlayabildiğimi, ağlayabildiğimi bilmem. O yüzden sanırım 10 yıldır ne zaman sıkılsam buraya konu açtım. Bu da öyle bir konu oldu işte.
Güncelleme:
ar konuyu havada bırakmayayım dedim.
Ailemin yanında geldim yaklaşık 2 haftadır buradayım. Bu süreçte ailemin yanında veya yakınında asla olamayacağımı anladım. Evet destekleri var ama bambaşka dünyaların insanlarıyız.
Neyse eşimle beni bırakmadan önceki son gün konuştum. Bu şekilde olmayacağını, eğer böyle devam edecekse kesinlikle boşanmak istediğimi belirttim. Oldukça şaşırdı, ona göre sorun yokmuş. Boşanmak istemiyormuş. Kendi açısından da anlattı bazı şeyleri, hatalarımı kabullendim. Özellikle çocukla ilgili endişelerimi dile getirdim, o da kabul etti. Yani ilk defa karşılıklı konuşup anlaştık 2 haftadır sıkıntı yok zaten yan yana da değiliz. Gidince ne olacak bilemiyorum ama daha anlayışlı görünüyoruz ikimiz de.
Son düzenleme:
