Merhaba kızlar.
Benim derdim üniversiteki kızlarla ilgili... tam 4 tane çok sıkı fıkı olduğum arkadaşlarımı bi anda suçumu bilmeden kaybettim...
4ü birden gidince çok ağır oldu tabii.. takmiyim diyorum ama olmuyor, iyice sağlığımı da etkiledi bu durum.
Bir gün okula bi gittim baktım kimse benle konuşmuyor 3 gün okula gitmemiştim insan bi nasılsın niye gelmedin? der. Mesaj atmadıkları gibi geldiğimde de konuşmadılar ben de inat ettim onlar konuşmuyorsa noldu? diye sormayacağım dedim zaten sorsam da bi şey yok bebeğimm deyip o meşhur sahtelikleriyle geçiştireceklerdi... ama şunu anladım kızlar, gurur, inat, kibir, intikam alma hırsı insana hiç bi şey kazandırmıyor sadece yıpratıyor, ağırlaştırıyor.
İnsanları 3 gün boş bırakmaya gelmiyor kızlar. Ben ne yaptım bilmiyorum ama muhtemelen hakkımda konuşarak birbirini doldurdular. Ben tek eve çıktım bu sene. 4 tane kızdan 2si benim evde kaldılar vizeler boyunca, yediler içtiler bi güzel kullandılar beni... sonra vizeler bitince biri memleketine gitti diğeri bende kaldı. Ben de onla dertleştim, diğer kızların bana neden böyle davrandıklarını anlattım falan... bu ister istemez dolduruşa geldi tabii oysa benim niyetim sadece içimi dökmekti... adım dolduruşa getiriyorsun'a çıktı. O da laf taşıyormuş olsa gerek ki ben sana mesafe koyacağım artık laf taşımak istemiyorum dedi...
Tam unuttum diyorum birden mesaj atıyorlar, feysten engellemişler beni. Hepsi cephe almışlar bana, yediremiyorum bu yaşadıklarımı kendime... Naptım ki ben? bi dertleştim, güvendim diye mi çıktı bu sorunlar. Bi arkadaşa güvenip de bi şeyler paylaşmanın bedeli bu kadar ağır mı olmalıydı?
Moralim bozuk diye yanıma önce babam sonra annem geldi kızlar... annem hala benimle kalıyor. anneannem yatalak hastası ama onu bırakıp da geldi yanıma... önce evladım diyor Allah razı olsun... ama muhabbet edemiyoruz ki.. anlatmaktan da yoruluyorum.. içimi dökemediğim için o yükü taşımaktan da... madem buraya geldin neden beni dinlemiyorsun anne?
Habire evin temizliğiyle ilgileniyor geri kalan kısımlarda da uyuyor, bi kere de oturup sohbet edelim kızım yok. Tamam anlıyorum yaşlandı artık... ama annem hep böyleydi ki hep bi şeyler eksik kalıyordu... yani madem buraya kadar anneannemi bırakıp geldin, bari bana teselli ver anne, evimi temizleyip yemeği yapman değil beni oturup saatlerce dinleyip akıl vermen teselli eder beni...
Ama yok, kimse dinlemiyor beni. Herkesin akıl danışmanlığını ben yapıyorum herkes psikolog gibisin valla diyorlar ama benim dinleyenim yok. Sanki benim derdim hiç yokmuş, olamazmış gibi..
Kısacası böyle kızlar. Arkadaşlarımdan dolayı okuduğum yerden de soğudum. Kendime büyütme diyorum ama olmuyor iyice psikolojim bozuldu. Sizlerden ricamsa azıcık olsun beni rahatlatmanız.
Okuduğunuz için teşekkür ederim
Benim derdim üniversiteki kızlarla ilgili... tam 4 tane çok sıkı fıkı olduğum arkadaşlarımı bi anda suçumu bilmeden kaybettim...
4ü birden gidince çok ağır oldu tabii.. takmiyim diyorum ama olmuyor, iyice sağlığımı da etkiledi bu durum.
Bir gün okula bi gittim baktım kimse benle konuşmuyor 3 gün okula gitmemiştim insan bi nasılsın niye gelmedin? der. Mesaj atmadıkları gibi geldiğimde de konuşmadılar ben de inat ettim onlar konuşmuyorsa noldu? diye sormayacağım dedim zaten sorsam da bi şey yok bebeğimm deyip o meşhur sahtelikleriyle geçiştireceklerdi... ama şunu anladım kızlar, gurur, inat, kibir, intikam alma hırsı insana hiç bi şey kazandırmıyor sadece yıpratıyor, ağırlaştırıyor.
İnsanları 3 gün boş bırakmaya gelmiyor kızlar. Ben ne yaptım bilmiyorum ama muhtemelen hakkımda konuşarak birbirini doldurdular. Ben tek eve çıktım bu sene. 4 tane kızdan 2si benim evde kaldılar vizeler boyunca, yediler içtiler bi güzel kullandılar beni... sonra vizeler bitince biri memleketine gitti diğeri bende kaldı. Ben de onla dertleştim, diğer kızların bana neden böyle davrandıklarını anlattım falan... bu ister istemez dolduruşa geldi tabii oysa benim niyetim sadece içimi dökmekti... adım dolduruşa getiriyorsun'a çıktı. O da laf taşıyormuş olsa gerek ki ben sana mesafe koyacağım artık laf taşımak istemiyorum dedi...
Tam unuttum diyorum birden mesaj atıyorlar, feysten engellemişler beni. Hepsi cephe almışlar bana, yediremiyorum bu yaşadıklarımı kendime... Naptım ki ben? bi dertleştim, güvendim diye mi çıktı bu sorunlar. Bi arkadaşa güvenip de bi şeyler paylaşmanın bedeli bu kadar ağır mı olmalıydı?
Moralim bozuk diye yanıma önce babam sonra annem geldi kızlar... annem hala benimle kalıyor. anneannem yatalak hastası ama onu bırakıp da geldi yanıma... önce evladım diyor Allah razı olsun... ama muhabbet edemiyoruz ki.. anlatmaktan da yoruluyorum.. içimi dökemediğim için o yükü taşımaktan da... madem buraya geldin neden beni dinlemiyorsun anne?
Habire evin temizliğiyle ilgileniyor geri kalan kısımlarda da uyuyor, bi kere de oturup sohbet edelim kızım yok. Tamam anlıyorum yaşlandı artık... ama annem hep böyleydi ki hep bi şeyler eksik kalıyordu... yani madem buraya kadar anneannemi bırakıp geldin, bari bana teselli ver anne, evimi temizleyip yemeği yapman değil beni oturup saatlerce dinleyip akıl vermen teselli eder beni...
Ama yok, kimse dinlemiyor beni. Herkesin akıl danışmanlığını ben yapıyorum herkes psikolog gibisin valla diyorlar ama benim dinleyenim yok. Sanki benim derdim hiç yokmuş, olamazmış gibi..
Kısacası böyle kızlar. Arkadaşlarımdan dolayı okuduğum yerden de soğudum. Kendime büyütme diyorum ama olmuyor iyice psikolojim bozuldu. Sizlerden ricamsa azıcık olsun beni rahatlatmanız.
Okuduğunuz için teşekkür ederim