Yazdıklarınıza üzüldüm. Anneniz sizin üzerinizden egosunu tatmin ediyor. Sizi sürekli aşağılayarak güya kendini yüceltiyor. Bu kulağa çok narsistik geliyor. Narsist ebeveynlerin çocuğu olmakla ilgili güzel yazılar var, okuyabilirsiniz.
Sizin kişisel alanınıza -eşinizinkine de- hiç saygısı yok. Bu kim olursa olsun müsaade edilmemesi gereken bir durum. Sınır koymazsanız daha çok üzülürsünüz. Eğer anneniz narsist ise konuşarak çözüm bulmanız çok zor olur, tek çare mesafe koymak. 'Bir daha çekmeceleri düzenlersen seni evime almam' gibi sert ve kararlı çıkışlar yapmanız lazım.
Benim annem hiç böyle bir anne değildir. Daha lisedeyken kitaplık dolabımı bile açmazdı. Çantamdan bir şey istesem, çantamı getirirdi kendim almam için. Ben 32 yaşındayım, yeni evliyim ve hala doktora yapıyorum. Çocuk sahibi olmam mümkün değil şu an. Bana birkaç kez 'çocuk sahibi olmayı geciktirme' dedi. En son, 'bana tüm ergenliğim boyunca 30 yaşına kadar evlenme dedin, şimdi de erken çocuk sahibi ol diyorsun. Ben senin oyuncağın mıyım? Artık bana bu konuda baskı yapma' dedim ve bir daha hiç öyle konuşmadı benimle. Ben de isterdim çocuk sahibi olmayı, ama olmadı. Bu duruma ben zaten üzülüyorum, kimsenin ekstra tek lafını duymak istemiyorum. Bu canımın içi annem dahi olsa. Kendimizi korumak için sınır çizmek zorundayız. Bu kötü yada hayırsız evlat olmak değil, birey olmak. Annenize mesafe koymaya kalktığınızda muhtemelen sizi hayırsız olmakla suçlayacak, belki ayılıp bayılır. Bu tuzaklara sakın düşmeyin.