- 2 Haziran 2017
- 187
- 64
- 98
- Konu Sahibi Saftirikinsan
- #1
Merhaba arkadaşlar. Uzun zaman oldu yazmayalı ama değişen hiçbişey yok. Sadece kabullendim biraz çocuklarla uğraşmaya dalınca. İki buçuk yıllık evliyim. Hiç bitmeyen sorunlarım var. Anlayışsız bir eş. Benden başka herkese değer veren ama beni gram düşünmeyen bir koca kişisi.
Bugünkü konum biraz uzun olabilir. Kusura bakmayın. Eşim yaklaşık iki ay önce bi atak geçirdi ve beyin damarlarında tıkanıklık çıktı. İleri derecede bir durum değil aslında ama dikkatli olmak gerekiyor. Doktor ilaçlarını kullanıp yaşam tarzını değiştirecek ve stresten uzak duracak dedi. Memlekette değiliz. Doğuda bir ilçedeyiz. Öğrendiğimizden beri dikkat etmeye çalışıyorum. Bana zaten çok fazla yardımı yokken hastalığı öğrenince iyice kendini geri çekti.
Hem çalışıyorum hem de 17 aylık ikizlerim var. Burda kimsemiz yok ailelerimiz memlekette. Kendisi her istediğini yaparken, kafasına göre takılırken, herkesin yardımına koşarken, ben en ufak bişey istediğimde hastayım diyor. Sonra ben de bişey deyince sen benim hastalığımı önemsemiyorsun diyor.
Hastalığına fazla sığınmaya başladı. Ağzımı açıp bişey söylesem Sen benim hastalığımı önemsemiyorsun ya unutma Allah büyük bugün benim başıma gelenden daha büyüğü belki senin başına gelir diyor ve bunu sürekli söylüyor. Ben iki aydır sırf o rahat yatsın uykusunu alsın diye ayrı yerde yatırıyorum onu. Çocuklara tek başıma bakıyorum geceleri. Zaten 17 aydır tek bir gece bile uykumu almadım. Hala nasıl böyle konuşabiliyor.
Salı akşamı memelekete kontrole gitti. Gitmeden önce işin hemen biterse hemen gel dedim bizi burda yalnız bırakma dedim. Gitti ve çarşamba günü hemen işi bitti. Bin gel yalnızız burda dedim. Yok burda vakit geçiricem cuma akşamı binerim dedi. Sinirlendim tavır yapmaya başladım. Çünkü burda iki çocukla yalnızım hem de işe gidip geliyorum. O da orda geziyor.
Gider gitmez benimle konuşması değişti zaten. Doğru düzgün konuşmak istemiyor bile. Annemgil var sonra konuşuruz diyor sürekli ama sonra konuştuğu falan da yok.
Bugün tavırlıydım baya. Yanında babası varken yüzüne telefon kapatmışım öyle diyor. Ben böyle bişeyi nasıl yaparmışım. Terbiyesizmişim. Böyle söyleyip o da benim yüzüme tlf kapattı. Sonra da msj atmış; biliyorum anlayışsızsın ahlaksızsın edepsizsin ama ben burdayken yapacağını düşünmemiştim. Yazıklar olsun. İnşallah yaptıklarını misli misli çekersin. Benim hastalığımı önemsemiyorsun allah büyük görelim mevlam neyler.. diye.
Ben artık tükendiğimi hissediyorum. Bu adam yüzünden gözyaşı dökmekten yoruldum...
Bugünkü konum biraz uzun olabilir. Kusura bakmayın. Eşim yaklaşık iki ay önce bi atak geçirdi ve beyin damarlarında tıkanıklık çıktı. İleri derecede bir durum değil aslında ama dikkatli olmak gerekiyor. Doktor ilaçlarını kullanıp yaşam tarzını değiştirecek ve stresten uzak duracak dedi. Memlekette değiliz. Doğuda bir ilçedeyiz. Öğrendiğimizden beri dikkat etmeye çalışıyorum. Bana zaten çok fazla yardımı yokken hastalığı öğrenince iyice kendini geri çekti.
Hem çalışıyorum hem de 17 aylık ikizlerim var. Burda kimsemiz yok ailelerimiz memlekette. Kendisi her istediğini yaparken, kafasına göre takılırken, herkesin yardımına koşarken, ben en ufak bişey istediğimde hastayım diyor. Sonra ben de bişey deyince sen benim hastalığımı önemsemiyorsun diyor.
Hastalığına fazla sığınmaya başladı. Ağzımı açıp bişey söylesem Sen benim hastalığımı önemsemiyorsun ya unutma Allah büyük bugün benim başıma gelenden daha büyüğü belki senin başına gelir diyor ve bunu sürekli söylüyor. Ben iki aydır sırf o rahat yatsın uykusunu alsın diye ayrı yerde yatırıyorum onu. Çocuklara tek başıma bakıyorum geceleri. Zaten 17 aydır tek bir gece bile uykumu almadım. Hala nasıl böyle konuşabiliyor.
Salı akşamı memelekete kontrole gitti. Gitmeden önce işin hemen biterse hemen gel dedim bizi burda yalnız bırakma dedim. Gitti ve çarşamba günü hemen işi bitti. Bin gel yalnızız burda dedim. Yok burda vakit geçiricem cuma akşamı binerim dedi. Sinirlendim tavır yapmaya başladım. Çünkü burda iki çocukla yalnızım hem de işe gidip geliyorum. O da orda geziyor.
Gider gitmez benimle konuşması değişti zaten. Doğru düzgün konuşmak istemiyor bile. Annemgil var sonra konuşuruz diyor sürekli ama sonra konuştuğu falan da yok.
Bugün tavırlıydım baya. Yanında babası varken yüzüne telefon kapatmışım öyle diyor. Ben böyle bişeyi nasıl yaparmışım. Terbiyesizmişim. Böyle söyleyip o da benim yüzüme tlf kapattı. Sonra da msj atmış; biliyorum anlayışsızsın ahlaksızsın edepsizsin ama ben burdayken yapacağını düşünmemiştim. Yazıklar olsun. İnşallah yaptıklarını misli misli çekersin. Benim hastalığımı önemsemiyorsun allah büyük görelim mevlam neyler.. diye.
Ben artık tükendiğimi hissediyorum. Bu adam yüzünden gözyaşı dökmekten yoruldum...
