- 5 Şubat 2011
- 1.065
- 705
- 133
- Konu Sahibi feministic
-
- #1
merhaba,
öncelikle kendimle alakalı bilgi vereyim; konuyu değerlendirmenizde faydası olur sanırım.
33 yaşındayım. Doktora mezunuyum. Çok iyi derecede yabancı dil biliyorum, İngiltere'de bir süre yaşadım. 10 yıl boyunca üniversite'de derslere girdim. Kendi çapımda sevilen bir hocayım, öğrencilerimle gayet iyi ilişkilerim var. Çirkin değilim; güzel olduğumu bile söyleyebilirim. 7 yıllık evliyim.
sorunum şu ki yeni tanıştığım insanlarla iletişim kurmakta zorlanıyorum fakat bu bir de yaşı benden biraz büyük insanlarla oluyorsa zirve yapıyor. bu sebeple eşimin iş yerinden abi dediği insanlar ve aileleriyle ev görüşmeleri falan olursa ben arada susup kalıyorum. konuşulan bütün konular hakkında tabi ki fikrim olmasına rağmen konuşmak bana zul geliyor. sesimi çıkarsam tiz bir ses çıkacak, kimse beni dikkate almayacak, ben rezil olacağım gibi bir his. yenemiyorum. ben zaten çok rahatsızım bu konudan ama eşim de rahatsız oluyor ve çok da haksız değil. bütün görüşme boyunca ağzımdan bir iki cümle zor çıkıyor.
bunun çocukluğumla alakalı olduğuna inanıyorum açıkçası. bizim evde çocuklar konışamaz, fikir beyan edemezdi. oldu ki sesin çıktı ters bir bakışla sus pus olurdun.
bunu nasıl yeneceğime dair fikir verebilirseniz çok sevinirim.
öncelikle kendimle alakalı bilgi vereyim; konuyu değerlendirmenizde faydası olur sanırım.
33 yaşındayım. Doktora mezunuyum. Çok iyi derecede yabancı dil biliyorum, İngiltere'de bir süre yaşadım. 10 yıl boyunca üniversite'de derslere girdim. Kendi çapımda sevilen bir hocayım, öğrencilerimle gayet iyi ilişkilerim var. Çirkin değilim; güzel olduğumu bile söyleyebilirim. 7 yıllık evliyim.
sorunum şu ki yeni tanıştığım insanlarla iletişim kurmakta zorlanıyorum fakat bu bir de yaşı benden biraz büyük insanlarla oluyorsa zirve yapıyor. bu sebeple eşimin iş yerinden abi dediği insanlar ve aileleriyle ev görüşmeleri falan olursa ben arada susup kalıyorum. konuşulan bütün konular hakkında tabi ki fikrim olmasına rağmen konuşmak bana zul geliyor. sesimi çıkarsam tiz bir ses çıkacak, kimse beni dikkate almayacak, ben rezil olacağım gibi bir his. yenemiyorum. ben zaten çok rahatsızım bu konudan ama eşim de rahatsız oluyor ve çok da haksız değil. bütün görüşme boyunca ağzımdan bir iki cümle zor çıkıyor.
bunun çocukluğumla alakalı olduğuna inanıyorum açıkçası. bizim evde çocuklar konışamaz, fikir beyan edemezdi. oldu ki sesin çıktı ters bir bakışla sus pus olurdun.
bunu nasıl yeneceğime dair fikir verebilirseniz çok sevinirim.