- 5 Şubat 2011
- 1.065
- 705
- 133
- Konu Sahibi feministic
-
- #21
teşekkür ederim. belki böyle düşünmek fayda verebilir...
Ama çok güzel ifade etmişşiniz kendinizi. Demek ki yazarken bir probleminiz yok. Herkes farklı alanlarda iyidir. Kimi konuşmada, kimi yazmada, kimi şarkı söylemede, kimi resim yapmada... Herkes bi şekilde kendini ifade eder. Konuşmak zorunda değilsiniz. Rahat olmayla başlayarak huyunuzu bastırabilirsiniz. Belki içinizdeki bastırılmış çocuk fırsat bulsa o çekindiğiniz kişiler karşınızda cümle bile kuramayacaktır.
Insanlarla bir araya gelmeden once havadan sudan konusabilecek konulari soyle bir düşünun. Nasil gidiyor isler nasil gibi konular. Onlar size soru sorunca siz de onlara benzer sorular sorun. Galiba o kisilerin sizi elestireceginden cekiniyorsunuz. Kimse kimseden ustun degildir.
Kalabalık bir ortam da kimseyi değil sadece kendinizi düşünüp benim gibi konuya botozlama girip konu hakkında sahip olduğunuz tüm fikirlerinizi gelin çeyizi gibi tek tek sıralayınmerhaba,
öncelikle kendimle alakalı bilgi vereyim; konuyu değerlendirmenizde faydası olur sanırım.
33 yaşındayım. Doktora mezunuyum. Çok iyi derecede yabancı dil biliyorum, İngiltere'de bir süre yaşadım. 10 yıl boyunca üniversite'de derslere girdim. Kendi çapımda sevilen bir hocayım, öğrencilerimle gayet iyi ilişkilerim var. Çirkin değilim; güzel olduğumu bile söyleyebilirim. 7 yıllık evliyim.
sorunum şu ki yeni tanıştığım insanlarla iletişim kurmakta zorlanıyorum fakat bu bir de yaşı benden biraz büyük insanlarla oluyorsa zirve yapıyor. bu sebeple eşimin iş yerinden abi dediği insanlar ve aileleriyle ev görüşmeleri falan olursa ben arada susup kalıyorum. konuşulan bütün konular hakkında tabi ki fikrim olmasına rağmen konuşmak bana zul geliyor. sesimi çıkarsam tiz bir ses çıkacak, kimse beni dikkate almayacak, ben rezil olacağım gibi bir his. yenemiyorum. ben zaten çok rahatsızım bu konudan ama eşim de rahatsız oluyor ve çok da haksız değil. bütün görüşme boyunca ağzımdan bir iki cümle zor çıkıyor.
bunun çocukluğumla alakalı olduğuna inanıyorum açıkçası. bizim evde çocuklar konışamaz, fikir beyan edemezdi. oldu ki sesin çıktı ters bir bakışla sus pus olurdun.
bunu nasıl yeneceğime dair fikir verebilirseniz çok sevinirim.
Kalabalık bir ortam da kimseyi değil sadece kendinizi düşünüp benim gibi konuya botozlama girip konu hakkında sahip olduğunuz tüm fikirlerinizi gelin çeyizi gibi tek tek sıralayın
Ancak böyle böyle kendinizi aşarsınız.
Ben 7 den 77 e her yaştan kişiyle hatta deliyle deli çocukla çocuk olur anlaşırım ve konuşurum.
Amaaaa ÖZGÜVEN şart
Aaaa ben ben ben :) ben de böyleyimOf kendimi gördüm resmen ... Öğretmenim sınıfında ogrencilerimle iletişimim süper ... Ama velilerim öğretmen arkadaslarim ve cevremle sizin anlattiginiz gibiyim.. tam tersi eşimde 7-70 e herkesle konuşacak birşey bulur aşırı sosyal hemen de sevdirir kendini.. ama ben girdiğim ilk ortamda insanların arkamdan tepkileri
-ne kadar kibirli hiç konuşmuyor soğuk bir insan ...(ki kova burcuyum bununda etkisi olduğunu düşünüyorum)...
Ama beni zamanla tanıyanlar
-aa aslında öyle degilmissin diyorlar zamanla aciliyorum .. ilk gördüğüm insanlarla ne konusabilirim ki ...
Atkadaslarin söylediği gibi belki kendimizi sınıfta gibi düşünürsek rahatlariz
feministic 10 yıl üniversite de ders vermişsiniz binlerce öğrenci sizi dikkate almıştır eminim:)
Doktora yapmanız mülakat, tez, doktora yeterlilik vb bir sürü aşama atlattınız demek.
Peki ortamlarda neden konuştuğunuzda sesiniz tiz çıkacak veya dikkate alınmayacak gibi hissediyorsunuz tam olarak bunu nasıl ifade edersiniz.Olumsuz bir olay oldu mu bununla ilgili
Ben özgüveninizin eksik olduğunu düşünmüyorum.
Ortamlarda konular sizi sarmıyor olabilir. Biz öğretmenler biraz daha ağır takılabiliyoruz.
Not: Ben de öğretmenim
Benim de benzer problemim var. Avukatım ama bazı ortamlarda ben de geriliyorum ve konuşamıyorum. Sanırım çok alışık olmadığım ortamlarda böyle oluyor... Telefonla konuşmada da oluyor bazen. Mesela müşteri hizmetleri vs yerleri arayıp çatır çatır konuşurum dakikalarca ya da annemle eşimle 1 saat telefonda konuşabilirim. Ama uzun zamandır iletişim kurmadığım herhangi birini, bir akrabayı ya da arkadaşı arayacaksam aramadan önce konuşacaklarımı planlar, defalarca arayıp aramama konusuda gelgit yaşarım...
İş konusunda böyle bir sorun yaşamıyorum ama özel hayatta ve ikili ilişkilerde ara ara oluyor işte. Bi çeşit özgüven eksikliği. Ve genelde çocukluktan kaynaklanan bir durum.
Bu konuyla ve genel olarak kötü ruh halimle alakalı, bir psikoloğa da başvurdum. O da çocuklukta yaşadığım baskılar ve travmalar nedeniyle olduğunu söyledi. Bunu atlatmam için de çocukluğuma inmeyi sağlayacak bir yöntem uyguladı. Ama yaşadığım sıkıntılarla tekrar yüzleşmek iyi gelmedi bana. Yarıda kestim. Siz de bir psikoloğa başvurun çok dert ediyorsanız...
Konuyu okuyunca kendimi gördüm:)yalnız değilmişiz demek.yüksek lisansımı bitirdim,çeşitli ülkeleri gezdim konuşacak anlatacak çok şeyim var belki ama toplum içinde hep dinleyici konumda oluyorum,bakıyorum çok konuşanların benden bir üstünlüğü yok hatta (çoğunlukla) sahip oldukları şey özgüvenleri mi diyim hata yapmaktan korkmamak mı diyim... Ben de çok muzdaribim ikili ilişkilerde daha iyiyim ama toplulukta karışamıyorum sohbete,sessiz olduğumu söyledikleride daha da geri çekiliyorum off aşmalıyım biliyorum
Soru sorarak dahil olabilirsin ilk zamanlar.
Sorup karşıdakini konuşturmak.
Öyle biraz daha rahat edeceğini düşünüyorum topu karşıya atarak.
Sonra o da sana soracak, kısa da olsa cevaplarla yavaş yavaş açılırsin.
Bence etrafta boş boş konuşan onca insana göre senin konuşman gerekir.
Güven kendine.
Bence sen konuşmadıgında doktora yapıyor ya , havalı şey , bizimle muhattap olmuyor diye düşünüyorlardir azçık da cool bir duruşunuz varsa :)
Hayata bakış açınızı değiştirin meselaÇok tatlı söylemişsiniz :) özgüven şart ama Nasıl?
Ayni sekilde hissediyorum ben de. Keske bu hissi defetmenin yolunu bulsak.Konunun sarmadığı çok Zaman oluyor evet, ama onu kendi içimde eritebiliyorum açıkçası. Ama ilgimi çeken konular olduğunda bile sesimi çıkaramıyorum. Yani Nasıl söylesem, sanki orada ağzımı açmak benim hakkım değilmiş, konuşmak beni küçük düşürecekmiş gibi. İçimde beni durduran bir şey var. Yenemiyorum bir türlü
Bende de var o hic kimseyle sohbet edemiyorummerhaba,
öncelikle kendimle alakalı bilgi vereyim; konuyu değerlendirmenizde faydası olur sanırım.
33 yaşındayım. Doktora mezunuyum. Çok iyi derecede yabancı dil biliyorum, İngiltere'de bir süre yaşadım. 10 yıl boyunca üniversite'de derslere girdim. Kendi çapımda sevilen bir hocayım, öğrencilerimle gayet iyi ilişkilerim var. Çirkin değilim; güzel olduğumu bile söyleyebilirim. 7 yıllık evliyim.
sorunum şu ki yeni tanıştığım insanlarla iletişim kurmakta zorlanıyorum fakat bu bir de yaşı benden biraz büyük insanlarla oluyorsa zirve yapıyor. bu sebeple eşimin iş yerinden abi dediği insanlar ve aileleriyle ev görüşmeleri falan olursa ben arada susup kalıyorum. konuşulan bütün konular hakkında tabi ki fikrim olmasına rağmen konuşmak bana zul geliyor. sesimi çıkarsam tiz bir ses çıkacak, kimse beni dikkate almayacak, ben rezil olacağım gibi bir his. yenemiyorum. ben zaten çok rahatsızım bu konudan ama eşim de rahatsız oluyor ve çok da haksız değil. bütün görüşme boyunca ağzımdan bir iki cümle zor çıkıyor.
bunun çocukluğumla alakalı olduğuna inanıyorum açıkçası. bizim evde çocuklar konışamaz, fikir beyan edemezdi. oldu ki sesin çıktı ters bir bakışla sus pus olurdun.
bunu nasıl yeneceğime dair fikir verebilirseniz çok sevinirim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?