Evde durmak bana hep tembellik gibi gelmiştir. İşimi çok seviyorum. ( Memurum bu arada.)
Son zamanlarda aklımda tuhaf düşünceler var. Sakın yanlış anlaşılmasın küçümseme için söylemiyorum. Ama etrafımda benim çektiğim zorlukları çekmemiş (yani sınavlar, ağır tempo, üniversite vs..) kadınlar var ve hayatları mükemmel görünüyor. Onun çocuğu da aynı çalışanın da aynı. Hatta bakıyorum evleri eşyaları daha iyi biz iki kişi çalışıyoruz acaba bunu yesek mi diye düşünüyoruz masraf olmasın diye. Üzülüyorum boşuna mı okudum her sabah kalkıyorum evimden ayrılıyorum diyorum. Ben çalışmasam ne yaparız bilmiyorum.
Bu aksam iyice moralim bozuldu sebebi şu,
Üniyi kazandığımda 2 senelik ilişkim vardı. Erkek arkadaşım beni çok severdi ailelerimiz birbirini tanırdı. Ben üniyi kazanınca sevgilim komplekse girdi açıkçası ben de çok yorulmuştum o ilişkiden. Yıllarca beni unutmadığını duydum bana bakacağını söyledi defalarca okumasan da olur dedi durumları da çok iyiydi zaten.
ama işim ondan önemliydi ve elin oğlunun eline bakamadım.
Yıllar geçti ben evlendim ve hayalini kurduğum bir yerde ev almak için 20 25 yıl borç ödiycez. Bu aksam duydum ki o çocuk da evleniyormuş ve daha evlenmeden o semtte ev almış çocuğa ailesi. Evlendiği kız ev hanımı. Zoruma gitti. Eşimi çok seviyorum. Ailesinin tek erkek çocuğu ve isteseler daire alacak güçteler ama bırakın ev almayı bizden kırpmaya bakıyorlar. Biz onlara yollayacakmışız sonra bize yardım edeceklermiş. Ben de kalsın dedim 50 bin verip sonra size ev aldık dedirtmemek için. O kadar para verdikten sonra 50 de veririm. Kısacası soruyorum bazen niye?
Ne için çocuğumu kreşlerde süründürücem, ne içindi her şey?
Zoruma gidiyor. Evlenip hemen anne olanlar, düşünmeden etmeden.
Ben sürekli hesap yapiyorum hangi ay çocuğum doğarsa daha rahat olur borçlar bitmiş olur diye. Bunun için miydi emeklerim?