Duygusuz demeyelim de realist diyelim. Durum değerlendirmesi yaparım ve "ne yapılabilir?"e odaklanırım. " Anlayış kapasitem oldukça yüksektir. Şimdi size durumunuzu anlamanız için yardımcı olacağım.
Öncelikle kendiniz için seçtiğiniz "acıların kadını" rolünü çok sevmişsiniz. Devamlı eziliyorsunuz, size haksızlık ediliyor. Eşiniz, eşinizin ailesi, kendi aileniz herkes sizi yapmış olduğunuz onca "fedakarlığa" rağmen ezmiş, sizin canınızı yakmış. Kendinize acıyorsunuz ve bu fark etmediğiniz bir şekilde size zevk veriyor.
İkincisi ne yapabilirimden ziyade insanların da size acımasını istediğiniz için açmışsınız bu başlığı. Size acısınlar istiyorsunuz. Empati değil sempati duysunlar diye. Yani acınızı hissedelim istiyorsunuz. İyi düşünün bence kabul etmezsiniz muhtemelen ama psikolojik olarak iyi hissettiğinizde farkına varacaksınız.
Üçüncüsü eşinize karşı, eşinizin ailesine karşı ve kendi ailenize karşı kendinizi savunamıyorken çocuğunuzu bu hayatta nasıl savunacaksınız? Hayır! Kendini savunamayan çocuğunu hiç savunamaz. Çocuklar güçlü ve mutlu anne ister. Çocuğunuz için her şeyi yapıyorum demeyin. İki oyun oynamak, karnını doyurmak değildir annelik. Siz çocuğunuz için kendinizi sevin ve mutlu olmak için çabalayın.
Açtığınız başlıklara bakarsanız hayatınızda oldukça edilgen bir rolde olduğunuzu göreceksiniz. Ben de sadece bu şekilde hiçbir şeyin değişmeyeceğini ve buraya daha çoooook mutsuzum, çaresizim ya da şu beni üzdü, bu beni üzdü diye başlık açacağınızdan bahsettim. Enerjiniz "acıların kadını" olmak yönünde olduğu için çevreniz size her zaman bu şekilde davranacak.
Son olarak olaylarla başa çıkma becerinizi artıracak kitaplar okuyun, videolar izleyin. Bazı psikologların videoları da iyi gelebilir size. Kendinize acımaktan da vazgeçin. Ne zaman acımayı bırakırsanız o zaman yaralarınıza merhem olursunuz.