- 3 Şubat 2018
- 25.894
- 111.434
- 598
- Konu Sahibi Pamukannesi83
-
- #1
Merhaba kk üyeleri. Aklımı kurcalayan ve işin içinden çıkamadığım bir durumdan ötürü sizin fikirlerinizi almak istiyorum.
Ben burda bir kac sefer yazdığım gibi depresyon ve anksiyete hastasiydim. Bunun üstesinden gelmek için tüm hayatımı didik didik önüme getirip her travmanın üzüntünün üstünden gelmeye çalıştım. Benim tarafımda başarılı olduğumu diyebilirim. Hem depresyonu hem anksiyeteyi yendim lakin bir konu daha var.
Ben ilkokul zamanında bir kızın sabah okula giderken cinsel istismara/tacize uğradığına şahit oldum. Ilk okula gidiyorduk daha. Aslında adam ikimizi de taciz edecekti sanırım, ama kaçtık sonunda. Kıza tam ne yaptığını hatırlamıyorum veya tam görmedim. Ama birşeyler olduğunu biliyorum. Kızı hala ara sıra görüyorum. Konuyu asla bi daha ne o nede ben açmadık. Sanırım bastırdım. Daha çok küçüktüm. Kimseye de söyleyemedim o zamanlar, korkuyordum.
Kiz da depresyon hastası. Doktoru ilaçlar yazmıştı, ama hiç tam tedavi görmedi. Yani bir psikoloğa felan gittiği yok. Ben bu olayın da sebeb olduğunu düşünüyorum.
Kimseyle bu durumu konuşamıyorum, çünkü bütün ailem kızı ve ailesini tanır. Bende şimdi kara kara düşünüyorum. Acaba konuyu açsam ve konuşsam mı? Ara sıra sık da olmasa görüşüyoruz. Yoksa o açmadıkca birşey söylemesem mi? Bi kere psikoloğa gittiğimi anlattım belki oda gitmek ister diye ama tepki vermedi hiç. Ne zaman aklıma gelse inanın tansiyonum oynuyor, midem bulanıyor resmen. Kızın mutsuz olduğunu gördükçe resmen içim kıyılıyor. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Açıkçası konuşmaktanda korkuyorum çünkü tepkisini ne olabilecegine dair hiçbir fikrim yok, çünkü bazen agresif de davranabiliyor. Konuşmak mı, susmak mı? Onun yerinde ben olabilirdim.
Ben burda bir kac sefer yazdığım gibi depresyon ve anksiyete hastasiydim. Bunun üstesinden gelmek için tüm hayatımı didik didik önüme getirip her travmanın üzüntünün üstünden gelmeye çalıştım. Benim tarafımda başarılı olduğumu diyebilirim. Hem depresyonu hem anksiyeteyi yendim lakin bir konu daha var.
Ben ilkokul zamanında bir kızın sabah okula giderken cinsel istismara/tacize uğradığına şahit oldum. Ilk okula gidiyorduk daha. Aslında adam ikimizi de taciz edecekti sanırım, ama kaçtık sonunda. Kıza tam ne yaptığını hatırlamıyorum veya tam görmedim. Ama birşeyler olduğunu biliyorum. Kızı hala ara sıra görüyorum. Konuyu asla bi daha ne o nede ben açmadık. Sanırım bastırdım. Daha çok küçüktüm. Kimseye de söyleyemedim o zamanlar, korkuyordum.
Kiz da depresyon hastası. Doktoru ilaçlar yazmıştı, ama hiç tam tedavi görmedi. Yani bir psikoloğa felan gittiği yok. Ben bu olayın da sebeb olduğunu düşünüyorum.
Kimseyle bu durumu konuşamıyorum, çünkü bütün ailem kızı ve ailesini tanır. Bende şimdi kara kara düşünüyorum. Acaba konuyu açsam ve konuşsam mı? Ara sıra sık da olmasa görüşüyoruz. Yoksa o açmadıkca birşey söylemesem mi? Bi kere psikoloğa gittiğimi anlattım belki oda gitmek ister diye ama tepki vermedi hiç. Ne zaman aklıma gelse inanın tansiyonum oynuyor, midem bulanıyor resmen. Kızın mutsuz olduğunu gördükçe resmen içim kıyılıyor. Siz benim yerimde olsanız ne yapardınız? Açıkçası konuşmaktanda korkuyorum çünkü tepkisini ne olabilecegine dair hiçbir fikrim yok, çünkü bazen agresif de davranabiliyor. Konuşmak mı, susmak mı? Onun yerinde ben olabilirdim.