- 2 Ağustos 2012
- 666
- 599
- 303
O zaman onu da oyle kabul edin anlasilan normal biri degil. Zaten yaslandikca onlar cocugumuz oluyor.Allah kolaylık versin. ben şu an evden ayrılmaya kalksam annem kıyamet koparır. evi bana bırakır kendi gider o derece. bırakmayacağını biliyorum. bu sefer de boşanırsam babama giderim artık diye blöf yapmıştım. gebertirim seni birşey olursa yine buraya gel demişti. ama işte lafları koyuyor. eve bakmak için bir kedi bile aldığında, kedi kendini sevdirmezse ben senin için şunu bunu yaptım ilaç aldım bilmem ne diyor niye sevdirmiyosun diyor. sürekli başa kakma halinde. sadece bize değil.
bir de annem de tek yaşayamaz. rahatsızlığından dolayı sık sık bayılıyor. çocukluğumdan beri elimde soğanla ben ayıltıyorum. bir de evi çekip çeviriyoruz ona kolaylığımız var yani zorluğumuzun yanında. evlensem bile sizi yanımda istiyorum deyip duruyor. kardeşimle teklif ettik bir kere biz ayrı eve çıkalım diye ağlayıp sarıldı. birlikte yaşamayı bizden çok annem istiyor yani ama işte başa kakmalar, psikolojik şiddet vs vs
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Bende boşanmış bir annenin kızıyım üstelik biz dört taneydik
Çocuk anne ve babanın ortak yaptığı bir iş taraflardan biri tüm sorumluluğu bırakıp gidince maalesef geride kalana çok iş düşüyor. Bazen benim annemde derdi siz olmasınız bambaşla bir hayatım olurdu diye ama ona hiç kızmadım çünkü çok haklıydı. Kızılacak biri varsa baban, kolay değil 7/24 ve tüm ömrünce sorumluluk taşımak. Üstelik bu sorumluluk çocuklar büyüdükçe daha da büyüyor, keşke hep küçük kalsaydınız derdi annem. Ama hepimiz büyüdük okullarımız, mesleklerimiz, evlilikler, boşanmalar, daha sayılamayacak bir sürü dert hep annemin üstündeydi. Bıkardı bazen, söylenirdi, haklıydı. 50 yaşında hastalandı 59 da da öldü garibim, tek gün yüzü görmeden, bir ayaklarını uzatıp oh demeden 9 sene hastalık çekip öldü de kurtuldu bizden. Sevmeseler çekilmez o kadar dert, o yüzden lütfen kızacaksanız doğru kişiye kızın, annenize değil babanıza sorun yaşadıklarınızın hesabını. Bizler kuş sütüyle beslesek ödeyemeyiz haklarını, burada öyle annelikten ahkam kesenlerin dediği gibi değil hayat. Bizde çok iyi çocuklardık pervane olduk etrafında ama hayat zor ve sorumluluklar ağırdı
Bir kere anne ve babalar bir zahmet dünyaya getirdikleri çocuklara bakmak büyütmek, sevmek zorundadırlar.
Bunları yapmaları fedakar oldukları anlamına gelmez. Bu fedakarlık değildir. Bence tabi.
Ha bir de evlatlar asla ama asla hayat mahvetmezler.
Hayatımda evladımdan daha güzel birşey yok,olamaz da.
Annenizin psikolojisi bozulmuş onu sağlıklı bir birey gibi değerlendirmeyin.
Annenizdir sevin sayın ama laflarını ciddiye almayın.
Hoş görün, bunları da aşın, kafaya takmayın :)
Bir yönden haklısınız. Ama şöyle bir şey var ki, biz olmasak annem taş çatlasa yeni bir evlilik yapar yine aynı sorunları yaşardı. O evlilikten olan çocuklarına da eziyet ederdi. Yapısı öyle. He belki bu kadar yıpranmamış olurdu eşit sorumluluk alsaydı. Annem biraz egolu, kendini lütfeder gibi davranıyor sürekli.
Baba konusunda haklısınız. Zaten en ç0k da ona kırgınım. O adam gibi bize sahip çıkabilseydi annem de bize böyle eziyet etme lüksünü bulamazdı. He ama şöyle de bir şey var. Babamla telefonda konuşurken annem yanda kıskançlık krizlerine giriyor. Babama bir yere benim için bir meyve ağacı diker misin dedim. Telefonu kapattım annem diyo ki şurda yer var şuraya ben dikerim. Rahatsız oluyo biz konuşurken. Mırın kırın ediyor :) Babama yolladı bizi bir müddet. Kapıdan çıkarken annemi odanın karanlığında yatağın ortasına çökmüş ağlarken bulduk. Bizsiz yapamaz. Bizi istemesi kendi tercihi. Aslında biliyor onun hayatını zorlaştırmadığımızı. Evliliği bile bizim yüzümüzden bitmedi yani. Biz şu an taş çatlasa şu anki evde yeni bir evlilik yapmasını engelliyoruz. Onun için de diyorum ayrı eve çıkalım gelin burda oturun. Ya da sen git başka yerde kiraya. Gözleri doluyor. Heralde içten içe bize zaafı bağlılığı dokunuyor ona, farkında olmadan hıncını alıyor. Ben yoruldum doldum baya sanırım. Suçlu hissetmekten çok yoruldum. Dünyaya gelmek benim suçum değilki..
Tanıyorum bu halleri ben:)
Babanızla olan diyalog batar ona benimki de derdi ben büyüttüm o hazır baba oldu diye, hoş benim babam öylede olmadı sildi bizi yok saydı. Yükleri ağır geliyor arkadaşım egodan değil inan. Çok sevip vazgeçemiyorlar ama taşımaktanda yoruluyorlar. İnan çocukları en kıymetli şeyleri, hiç kıyamazlar aslında dillerinde var ne varsa. Benim annem çalışan güçlü kuvvetli bir kadındı ama en özendiği şey akşam eve ekmek poşetiyle gelen babalardı, düşün işte
Annen dengesiz bir kadın zaten ruhî sorunları var onun için o ne söylerse söylesin takmayın herkes tek başına ayrılmış belki eşi vefat etmiş ve mecburen bi şekilde çocuklarına bakıyor kimsede anneniz gibi ikide bir başa kakmıyor keşke herkesin evladı senin kadar anlayışı insanlığı olsa ağlama lütfen anlaşmıyorsanız da seni mecbur bırakacak kadar evlenmeDaha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
O kadar yük olarak görüyorsa doğurmasaymış. Siz mi tercih ettiniz dünyaya gelmeyi.Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Anneniz depresyonda o yüzden kendi hareketlerinden habersiz ve herşeyi istemsiz yapıyor.Tedavi olmalı.Siz yük değilsiniz o depresyonda olduğu için kendi kendini bile yük görür yaşama şevki kalmaz.Ona destek olun lütfen bilin ki o hasta.Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Anneniz depresyonda o yüzden kendi hareketlerinden habersiz ve herşeyi istemsiz yapıyor.Tedavi olmalı.Siz yük değilsiniz o depresyonda olduğu için kendi kendini bile yük görür yaşama şevki kalmaz.Ona destek olun lütfen bilin ki o hasta.Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Annen biliyor mu bu kadar üzüldüğünü
Onunla da konuştun mu böyle
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?