ikisine de gitti
psikolog tanmı psikiyatrıdan mı
bir kızım var hayatımı değiştirdi,
her sabah öpücüğüyle güne başlamak,işten döndüğümde mutluluk çıglıklarıyla boynuma sarılması,geceleri anne beni sevvv lütfen diye sayıklamaları,,ve diğerleri...
annelik fedakarlık gerektirir illaki,birçok anne evladı için birçok şeye katlanıyor..
ama bu çocuğun günahı yada suçu değil,annenın tercihi..
anne olmak mükemmel bişey,gerginlik ve sinir bir alev topuna dönüp kualklarına kadar hücum ettiğinde dahi yutkunarak çocuguna gülümsemek demek..
belki oda yaşadıklarından dolayı sevgi ve şevkate muhtaçtır,
sen anne gibi yaklaş sev,şevkat göster..iyiki senın gibi bir annem var fedakar cefakar vs..
bazen ruhen yorulmuş insanları yargılamak yerine kolundan tutup kaldırmak lazım...öyle düşün..onunda evlilikten dolayı yaşadıgı hayal kırıklıkları kalmış elinde..
siz imtihanlık evlat olmadığınız için mi bu empoze ediş.o kadar fedakarlık yaptığı halde insan olamayan evlatları olsa onlara velinimetimsiniz derdi belki de.bizim evde de hep babamın sülale cahil ve basitti annemin gözünde kendi ailesinden gelen basit aşağılamaları bana empoze ediyordu.fakat annemin unuttuğu bir şey vardı kaynana kpeder derdi çekmedi onlara bakmak zorunda kalmadı onlar tarafından horlanmadı.babam neredeyse kendi sülalesine küs gibi yaşadı öldü.birde onların dertleri olsaymış naparmış bilmem.annemin babası da zembille inmedi. sonuçta bende gidip bir ordinaryusla evlenmedim.herkesin eksiği var.önemli olan halimize şükretmek.
madem gelirin var niye ille birinin yanında kalmak zorunda olasın ki? çık kendi evine kendi hayatını kur. birisi ile evlenmek zorunda bile değilsin.
Olaya çok duygusal bakıyorsunuz severek evlenmedi , ama sonuçta sizi yaptı siz isteyerek mi ondan dünyaya geldiniz , sizi öyle sindirmiş öyle suçluluk psikolojisine sokmuski sanki herşeyin sorumlusu sizmissiniz . Onun kötü evlilikleri oldu diye sorumlu hiçbir günahı olmadan aile secemeden dünyaya gelen sizdemi ? Yatsın kalksın böyle evlatları olmuş ona dua etsin .
ikisine de gitti
Agir bir sucluluk hissi oluyomu sizde de
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
Daha önce bir konu açmıştım. Babam küçük yaşta terk etti. Annem sahip çıktı, baktı bugünlere geldik. Annem başta sevmeyerek bir evlilik yapmış. Başka bir sevdiği varmış. Gel gelelim çocukluğumdan beri ceremesini çekiyorum. Küçücükken bana anlatırdı sizin için nasıl fedakarlıklar yaptığımı anlatacağım filan. Çocukluğumdan beri annem hep bizim yük olduğumuzu, hayatını mahvettiğimizi empoze ediyor. Öyle ki anne olmaktan korkarak büyüdüm. Bizi bırakmadı fedakarlıklar yaptı ama. Biz de onu hiç üzmedik.
Babam gittiğinde ben ağır sorumluluklar aldım yaşıma göre. Küçücük çocukken koca evi çekip çevirip bir de kardeşimle ilgileniyordum. Liseden birinci mezun oldum hiç üzecek bir şey yapmadım. Kadın başına olduğunu biliyordum bir de bize üzülmesin diye adam gibi büyüdük kardeşimle. Yanlışlardan uzak durduk. Hem çalıştık hem okuduk. 4 yıldır da evin geçimine katkı sağlıyorum aldığım maaşı direk eve veriyorum. Kardeşim de öyle. Ekstradan evde anneme evde hiçbir iş yaptırmıyoruz.
Biz büyürken evlenmek de istedi. Müsade ettik. Dedemlerin karşısına çıktım kaç kere. Kaç kere ön ayak oldum. Evlendi. Çok sürmedi onda da yıkıldı. Başka görüşmeleri oldu. Olmadı filan. Ama biz hiç engel olmadık. Evlendiği adamla bile çok iyi geçindik. Velhasılı her çocuğun olduğundan daha fazla yük olmadık. Hatta millet bize özeniyor.
Ama dediğim gibi annem için hep yüküz. Öyle değilsiniz diyor sakinken. Ama genel itibariyle hep yük muamelesi. Bu yüzden hayatından çıkayım diye erkenden evlendim. O da olmadı. Çocukken ağlardım birgün sen de sana bakmak zorunda olmayan birinin eline kalacaksın diye.
Öyle ki gider intihar etmeye kalkar. Bize o korkuyu yaşatır sonra güle güle eve gelir. Sürekli tavır trip. Sürekli gidin de hayatımı yaşayayım. Başıma belasınız... Antidepresan kullanıyor yıllardır. Uzun süre kullananlarda saçma tavırlar oluyormuş. Çok saçma tavırları var. Önceden gururla taşıdığımız kadın şimdi bizi yerin dibine sokuyor. Arkadaşlarımla aynı ortama sokamıyorum saçma sapan konuşacak diye. Hiç lafını bilmiyor. Canımızı acıtmaktan zevk aldığını farkediyorum. Üzecek şekilde konuşuyor. Yapmasını istemediğimiz şeyleri inadına yapıyor...
Babamın yanına taşınayım desem 1 ay bakar sonraki ay durumum yok der evleneceğim der kapıyı gösterir. Böyle sıkışmış hissediyorum boğuluyorum. Nişanlıyım ama onunla da sorunlarımız var. Evlenip evlenemeyeceğimiz bile belli değil. Günlerdir ağlıyorum. Dua ediyorum. Bir de sizinle dertleşmek istedim.... Çocuk insanın hayatını mahvediyor mu? Bizim ne suçumuz var?
Teşekkür ederim şimdiden okuduğunuz için...
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?