Şaka değil . 14 gün önce çocuk meselesi için koştururken şuan ailemin evinde boşanma sürecindeyim .
Sorumsuz bir eş . Her şeyimize karışan anne babası … 3.5 sene evvel gözlerinin içi gülen ben , bakıyorum aynaya gözlerimin ışığı sönmüş …
Eşim … Evlendiğimiz günden beri ailem diyemedi bana . Onun ailesi anne babasıydı . Sürekli ezdi , ezdirdi . Kp benim ödediğim faturaya bile laf etti . ( yüksek lisans mezunu memur biriyim ) Aldığım deterjana bile laf ettiler . O markaya ne gerek var diye . Kılığım kıyafetime bile karıştı . Anne babası . Beni değiştirdiler . Eşim yok gibiydi sanki . Tüm kararlarını onlarla alır bana sadece tebliğ ederdi . Üstüne duymadığım hakaret , küfür kalmadı . Ve sonunda ben suçlu oldum . Neymiş? Güleryüzlü değilmişim . Gülecek halim kalmadı ki … En son çocuğunuz olsun diye karar verdiler . Tamam dedim . Bunu da deneyeyim belki değişiriz . Düzeliriz . Bu süreçte eşim kendi isteğiyle bir yola girdi ve çok yoğun bir çalışma hayatını seçti . Ve 14 içinde psikolojik buhranlar yaşadı . Yorgunum uykusuzum . Çocuk istemiyorum şuan demeye başladı. Beni bu yola sokan kendileriydi . Annesi babası kendisi . Üstümdeki baskıları . ( bende anne olmak istiyordum artık ) 3.5 sene çok kavgalar yaşadık . Onların beni değiştirmesine karşı direndim diye . Attığım adımı , yediğim yemeği , aldığım kıyafeti sorguladılar . Oğullarına köle seçtiler sanki . Ve bunları o kadar tatlı dille yaptılar ki ben ilk başta anlayamadım niyetlerini … Sürekli hayatımızın içindelerdi . Kimse evladını atsın istemem ama sınır koyamadık . Ben uzak kaldıkça da kötü oldum . Eşim gururumu o kadar kırdı ki … Artık içimden devam etmek gelmiyor . İstemiyorum. Ama içim o kadar buruk ki hayata dair . Dünyam alt üst oldu .