Bu konuyu görünce yazamadan edemedim.Çünkü aradan tam 2 ay geçti ve henüz kimseyle paylaşamadım. Hala içim acıyor.En başından başlayayım.Evleneli 5 yıl oldu 34 yaşındayım ve 29 yaşında evlenmeme rağmen hemen çocuk yapmak istemeyenlerdendim. Bu süre içinde eşimle başbaşa bol bol tatil yaptık gezdik .Eşim ise çocukları çok sever hatta benim yeğenlerimle benden çok ilgilenir.Onun çok iyi bir baba olacağını düşündüm hep.Eşimin askerlik durumuda olduğundn vede düğün borçları derken 2,5 yıl zaten geçti ve sonra araya eşimin 15 ay askerlik dönemi girdi.Askerden geldikten bir kaç ay sonra işe başladı ve aradan 1 yıl geçti ben hamile olduğumdan şüphe ettim zamanı olmadığını düşünüyordum maddi olarak askerlik döneminden sonra tekrar yeni toparlanmaya başladığımız için hamile değildim o ay ve Allaha şöyle dua ettim 'Allahım hayırlı olan zaman ne zmaansa sen o zman ver.Ve bir sonraki ay hamileydim.Ben artık istemeye başlamıştım zaten fakat adını koyamıyordum .Yaşım da artık ileri yaş gebeliğine gireceğinden de endişe ediyordum.Fakat eşim herkes 40 nda doğuruyor dediğinden sadece ben istiyorum diye düşünerek dile getirememiştim o ana kadar.Hamile olduğumu da bu yüzden sevinerek bile bildiremedim ona .Sana bu haberi çok sevineceğin ve isteyeceğin bir zmanda vermek isterdim ama hamileyim dedim.Şaşırdı aslında sevindim ama kafamda karıştı ne zamana kadar süremiz var dedi ben bu ihtimali düşünmemiştim bile
Ve benden düşünmemiz için 1 hafta süre istedi ben bu süre içinde dr. dan randevu almıştım bile neyse fazla ayrıntıya girmeden söyleyeyim ben bebeğimin kalp atışlarını duymaya gideceğimi kendi kendime hayal ederken kürtaj için gittim.İşte böyle herşeyi açıkça isteklerinizi istemediklerinizi inatlaşmadan konuşun derim ben bilmiyorum ki acaba ben bunu mu başaramadım.Ama evliliğn üzerinden 5 yıl geçmişken ve üstelik ilk bebeğimken aldırmak beni çok yaraladı .Her gün kaç kere aklıma geliyor bilmiyorum